Λένε πως ο χρόνος ξεθωριάζει τα παντα ,ανελέητος σβήνει τις αναμνήσεις απο τα κύτταρα του μυαλού λεν πως οι νευρώνες του εγκέφαλου εξασθενούν τις πρώτες μας εμπειρίες καλες οι κακές , και αυτο που μένει είναι ενα νεφέλωμα στην άδεια μας καρδία.
Όμως τωρα που κείτομαι εδω σε τούτο το σχεδόν,νεκροκρέβατο πολύ γέρος πια και ξεχασμένος απο όλους σε ενα βρόμικο και παλιό γηροκομείο ,η μνήμη μου επαναστατεί οι σκιες μεγαλώνουν, και γιγαντώνονται σαν δαίμονες θυμούμαι σαν τώρα εκείνα τα γενέθλια στα 22 μου, τοτε που οι πόλεμοι ειχαν ανοίξει τα κοφτερά δόντια τους και καταπιναν ψυχές ,και σάρκες.
Ξέρω ο κόσμος τωρα άλλαξε ,οι ουρανοξύστες γλύφουν τον ουρανό οι πύραυλοι κάνουν βόλτες πανω απο τα κεφάλια μας , οι άχρηστοι γέροι σβήνουν στα γηροκομεία λησμονημένοι, με τα παράσημα τους σκουριασμένα μέταλλα, όμως η ζούγκλα είναι ακόμη εκει,η βλάστηση ακόμη πνίγει τον ουρανό, λοιπόν ήμουν και εγω εκεί ,κληρωτός στα 22 το χαρτί της επιστράτευσης ειχε έρθει ,απρόσμενα ημουν εκει για εναν αριθμό, ήμουν ο τελευταίος στην λίστα για τους νέους ήρωες..!!!
Λοιπόν ήμουν εκει θυμούμαι σαν τώρα τα ελικόπτερα να πετούν σαν τρέλες δηλητηριώδης μέλισσες, να πετούν βόμβες εμπρηστικές, στη ζούγκλα ,αφανιζοντας αθώα δέντρα,ηταν η πρώτη μου αποστολή ,την ήμερα των γενέθλιων μου ,ήμουν ενα παιδί ,δεν ειχα γνωρίσει τον έρωτα και τον θάνατο ηταν γραφτό να τα νιώσω και τα δυο την ήμερα των γενέθλιων μου...!!!
Σερνόμασταν για ώρες βημα ,βήμα το όπλο μου ειχε κάνει πληγή στον ώμο, θα κάναμε έφοδο σε ενα χωριό του εχθρού οι κόκκινοι επαναστάτες κρυβόταν εκει,ο εχθρός ειχε χρώμα!! ήμασταν οι σωτήρες του κόσμου οι νεοι σταυροφόροι έλεγε ο λοχαγός. Μπήκαμε νύχτα στο χωριό,ακριβώς την ωρα που ξεκινούσαν τα γενέθλια μου, οι σφαίρες ηταν σα πυροτεχνήματα οι ναπάλμ, σα κεράκια τούρτας έκαιγαν τις παράγκες ,ηταν σα πάρτι γενέθλιων κίτρινοι άνθρωποι έτρεχαν ,μεσα στο κόκκινο αίμα τους και εγω ενας κλόουν ,που ήθελα να γελάσω και να κλάψω μαζί.
Η μάχη ηταν οπός λένε, οι κιτρινοφυλαδες ηρωική, με πεισμαν και θάρρος καταλάβαμε το χωριό ! μονο που στην άκρη του χωριού ,εκει στα βράχια ήταν το στόμιο μιας σπηλιάς ,ο λοχίας Στιβ πλησίασε με κομπασμό, πίσω του εγω κοίταζα γύρω μου καμένα σώματα.
Ο λοχίας Στιβ ειπε οτι μέσα εκεί κρυβόταν ο εχθρός, μισοεκλεισε τα σκοτεινά ματια του στο στόμιο της σπηλιάς έβγαλε μια χειροβομβίδα, και με υπεροπτική δύναμη την πέταξε στο βαθος της σπηλιάς, το μονό που είδα ηταν τα μάτια ενος γέρου βιετναμέζου,να έρχεται κλαίγοντας και χειρονομοντας να λέει στη γλώσσα του < ΝΙΤΣΙΓΙΟΥΜΠΙ> που σήμαινε γυναικόπαιδα,το κατάλαβα απο τις κραυγές και τα κλάματα του, πετάχτηκα ,ηταν τα γενέθλια μου σήμερα, γινόμουν 22 δεν θα άφηνα να χαθούν αθώες ζωές ,έκανα βουτιά μεσα στην σπήλια δίχως να σκεφτώ,σκοτάδι παντού αντίστροφος χρόνος να μετρα τον θάνατο ήξερα ειχα 3 δευτερόλεπτα, σκοτάδι ,γενέθλια, δυο μάτια ενα όμορφο πρόσωπο ,και μια χειροβομβίδα την βρήκα απο ένστικτο και την πέταξα εξω με δύναμη.....
Ακουστικέ ενα μπαμ, τραυματίστηκαν δυο δικοί μας ελαφρά στα ποδια ,γενέθλια λοιπον στο Βιετνάμ, ηταν το δώρο μου και ήμουν χαρούμενος ειχαν σωθεί 50 γυναικόπαιδα που κρυβόταν στη σπήλια, ο λοχίας Στιβ με αλους 4 με χτυπούσαν για μίση ώρα είπαν οτι θα περνούσα γι αυτο στρατοδικείο ,ήξερα οτι ήταν μονο λόγια οι αιχμάλωτοι είχαν δικαιώματα ,μετα με άφησαν ο λοχίας απείλησε οτι θα με στείλει σε αποστολή αυτοκτονίας...αλλα δε με πείραζε !
Το βράδυ το χωριό ειχε ησυχάσει πλανιόταν μια απόκοσμη ηρεμία ,τα γυναικόπαιδα ειχαν γυρίσει στις καμένες παράγκες, ημουν σκοπιά και σκεφτόμουν τη χειροβομβίδα, τα ματια της κοπέλας που ειδα στη σπήλια, και τα τρία δευτερόλεπτα της ζωης και του θανάτου.
Και τοτε ανάμεσα απο τα δέντρα είδα αυτά τα μάτια της σπηλιάς, με πλησίασαν ηταν μια κοπέλα εξωτική με ματια διαμάντια και μαλλιά, καταρράκτες, με στήθη βουνά, και χαμόγελο λευκό σα χιόνι!!! με κοίταξε και είπε <χιντελιρισι> κατι σαν ευχαριστώ πέταξε το ρούχο της ενω μου λεγε <τσιν για σα χου > και εγω της είπα δειλά οτι δεν θέλω να μου δοθεί απο υποχρέωση !! οτι δεν γνώριζα απο έρωτα.
Τα ματια της με κοίταξαν, βαθιά ως τα μύχια της ψυχής μου, με έγδυσε γρήγορα, και μου ειπε, < σον σιν σε λαχ > δεν κατάλαβα τη σημαίνει ,υστέρα ολα έσβησαν τα άστρα, η ζούγκλα , ο πόλεμος η χειροβομβίδα , ηταν ακόμη τα γενέθλια μου των 22 δεν θα ξανάρθουν, εκείνα τα γενέθλια που έμαθα τον έρωτα που ειδα τον θάνατο καταπρόσωπο σε μια σπήλια σε μια ζούγκλα κάπου στο Βιετνάμ.!!!!!
Λένε πως πριν σβηστής, θυμάσαι με καθε λεπτομέρεια της πιο δυνατές στιγμές της ζωής σου, σε τούτο το λευκό γηροκομείο ατενίζω τον λευκό τοίχο με τα παράσημα, άχρηστα αντικείμενα, ενος άσκοπου πόλεμου. θωρώ πως φτάνει το τέλος ετσι καθαρά που τα θυμήθηκα ολα ,πως κανείς δεν ενδιαφέρεται πια για ενα γερο βετεράνο και τις ιστορίες του ετσι το καλύτερο που έχω να κάνω είναι να σβήσω μαζί με την ανάμνηση των εικοστών δευτέρων γενέθλιων μου.....!!!!!
ΑΡΓΥΡΗΣ. ΤΕΛΟΣ.
Όμως τωρα που κείτομαι εδω σε τούτο το σχεδόν,νεκροκρέβατο πολύ γέρος πια και ξεχασμένος απο όλους σε ενα βρόμικο και παλιό γηροκομείο ,η μνήμη μου επαναστατεί οι σκιες μεγαλώνουν, και γιγαντώνονται σαν δαίμονες θυμούμαι σαν τώρα εκείνα τα γενέθλια στα 22 μου, τοτε που οι πόλεμοι ειχαν ανοίξει τα κοφτερά δόντια τους και καταπιναν ψυχές ,και σάρκες.
Ξέρω ο κόσμος τωρα άλλαξε ,οι ουρανοξύστες γλύφουν τον ουρανό οι πύραυλοι κάνουν βόλτες πανω απο τα κεφάλια μας , οι άχρηστοι γέροι σβήνουν στα γηροκομεία λησμονημένοι, με τα παράσημα τους σκουριασμένα μέταλλα, όμως η ζούγκλα είναι ακόμη εκει,η βλάστηση ακόμη πνίγει τον ουρανό, λοιπόν ήμουν και εγω εκεί ,κληρωτός στα 22 το χαρτί της επιστράτευσης ειχε έρθει ,απρόσμενα ημουν εκει για εναν αριθμό, ήμουν ο τελευταίος στην λίστα για τους νέους ήρωες..!!!
Λοιπόν ήμουν εκει θυμούμαι σαν τώρα τα ελικόπτερα να πετούν σαν τρέλες δηλητηριώδης μέλισσες, να πετούν βόμβες εμπρηστικές, στη ζούγκλα ,αφανιζοντας αθώα δέντρα,ηταν η πρώτη μου αποστολή ,την ήμερα των γενέθλιων μου ,ήμουν ενα παιδί ,δεν ειχα γνωρίσει τον έρωτα και τον θάνατο ηταν γραφτό να τα νιώσω και τα δυο την ήμερα των γενέθλιων μου...!!!
Σερνόμασταν για ώρες βημα ,βήμα το όπλο μου ειχε κάνει πληγή στον ώμο, θα κάναμε έφοδο σε ενα χωριό του εχθρού οι κόκκινοι επαναστάτες κρυβόταν εκει,ο εχθρός ειχε χρώμα!! ήμασταν οι σωτήρες του κόσμου οι νεοι σταυροφόροι έλεγε ο λοχαγός. Μπήκαμε νύχτα στο χωριό,ακριβώς την ωρα που ξεκινούσαν τα γενέθλια μου, οι σφαίρες ηταν σα πυροτεχνήματα οι ναπάλμ, σα κεράκια τούρτας έκαιγαν τις παράγκες ,ηταν σα πάρτι γενέθλιων κίτρινοι άνθρωποι έτρεχαν ,μεσα στο κόκκινο αίμα τους και εγω ενας κλόουν ,που ήθελα να γελάσω και να κλάψω μαζί.
Η μάχη ηταν οπός λένε, οι κιτρινοφυλαδες ηρωική, με πεισμαν και θάρρος καταλάβαμε το χωριό ! μονο που στην άκρη του χωριού ,εκει στα βράχια ήταν το στόμιο μιας σπηλιάς ,ο λοχίας Στιβ πλησίασε με κομπασμό, πίσω του εγω κοίταζα γύρω μου καμένα σώματα.
Ο λοχίας Στιβ ειπε οτι μέσα εκεί κρυβόταν ο εχθρός, μισοεκλεισε τα σκοτεινά ματια του στο στόμιο της σπηλιάς έβγαλε μια χειροβομβίδα, και με υπεροπτική δύναμη την πέταξε στο βαθος της σπηλιάς, το μονό που είδα ηταν τα μάτια ενος γέρου βιετναμέζου,να έρχεται κλαίγοντας και χειρονομοντας να λέει στη γλώσσα του < ΝΙΤΣΙΓΙΟΥΜΠΙ> που σήμαινε γυναικόπαιδα,το κατάλαβα απο τις κραυγές και τα κλάματα του, πετάχτηκα ,ηταν τα γενέθλια μου σήμερα, γινόμουν 22 δεν θα άφηνα να χαθούν αθώες ζωές ,έκανα βουτιά μεσα στην σπήλια δίχως να σκεφτώ,σκοτάδι παντού αντίστροφος χρόνος να μετρα τον θάνατο ήξερα ειχα 3 δευτερόλεπτα, σκοτάδι ,γενέθλια, δυο μάτια ενα όμορφο πρόσωπο ,και μια χειροβομβίδα την βρήκα απο ένστικτο και την πέταξα εξω με δύναμη.....
Ακουστικέ ενα μπαμ, τραυματίστηκαν δυο δικοί μας ελαφρά στα ποδια ,γενέθλια λοιπον στο Βιετνάμ, ηταν το δώρο μου και ήμουν χαρούμενος ειχαν σωθεί 50 γυναικόπαιδα που κρυβόταν στη σπήλια, ο λοχίας Στιβ με αλους 4 με χτυπούσαν για μίση ώρα είπαν οτι θα περνούσα γι αυτο στρατοδικείο ,ήξερα οτι ήταν μονο λόγια οι αιχμάλωτοι είχαν δικαιώματα ,μετα με άφησαν ο λοχίας απείλησε οτι θα με στείλει σε αποστολή αυτοκτονίας...αλλα δε με πείραζε !
Το βράδυ το χωριό ειχε ησυχάσει πλανιόταν μια απόκοσμη ηρεμία ,τα γυναικόπαιδα ειχαν γυρίσει στις καμένες παράγκες, ημουν σκοπιά και σκεφτόμουν τη χειροβομβίδα, τα ματια της κοπέλας που ειδα στη σπήλια, και τα τρία δευτερόλεπτα της ζωης και του θανάτου.
Και τοτε ανάμεσα απο τα δέντρα είδα αυτά τα μάτια της σπηλιάς, με πλησίασαν ηταν μια κοπέλα εξωτική με ματια διαμάντια και μαλλιά, καταρράκτες, με στήθη βουνά, και χαμόγελο λευκό σα χιόνι!!! με κοίταξε και είπε <χιντελιρισι> κατι σαν ευχαριστώ πέταξε το ρούχο της ενω μου λεγε <τσιν για σα χου > και εγω της είπα δειλά οτι δεν θέλω να μου δοθεί απο υποχρέωση !! οτι δεν γνώριζα απο έρωτα.
Τα ματια της με κοίταξαν, βαθιά ως τα μύχια της ψυχής μου, με έγδυσε γρήγορα, και μου ειπε, < σον σιν σε λαχ > δεν κατάλαβα τη σημαίνει ,υστέρα ολα έσβησαν τα άστρα, η ζούγκλα , ο πόλεμος η χειροβομβίδα , ηταν ακόμη τα γενέθλια μου των 22 δεν θα ξανάρθουν, εκείνα τα γενέθλια που έμαθα τον έρωτα που ειδα τον θάνατο καταπρόσωπο σε μια σπήλια σε μια ζούγκλα κάπου στο Βιετνάμ.!!!!!
Λένε πως πριν σβηστής, θυμάσαι με καθε λεπτομέρεια της πιο δυνατές στιγμές της ζωής σου, σε τούτο το λευκό γηροκομείο ατενίζω τον λευκό τοίχο με τα παράσημα, άχρηστα αντικείμενα, ενος άσκοπου πόλεμου. θωρώ πως φτάνει το τέλος ετσι καθαρά που τα θυμήθηκα ολα ,πως κανείς δεν ενδιαφέρεται πια για ενα γερο βετεράνο και τις ιστορίες του ετσι το καλύτερο που έχω να κάνω είναι να σβήσω μαζί με την ανάμνηση των εικοστών δευτέρων γενέθλιων μου.....!!!!!
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου