ΤΟ ΑΣΤΡΟ ΤΩΝ ΧΡΙΣΤΟΥΓΕΝΝΩΝ ( ΕΒΡΟΣ ΣΥΝΟΡΑ )

Το  άστρο  των  Χριστουγέννων,  λένε πως  βγαίνει στον γιορτινό ουρανό  κάθε  80  χρόνια  ,το  βλέπουν  την  παραμονή  των  Χριστουγέννων  οι  αθώες  ψυχές,  τα  ζωα,  και  τα  μικρά  παιδιά,  καμία  φόρα  το  βλέπουν  και  οι  άπιστοι  και  κακοί  άνθρωποι  μήπως  και  αλλάξουν  την  σκοταδοδινη  του  εσώτερου  κόσμου  τους..
Το  αστρο των  Χριστουγέννων, κάνει  τοτε  μικρά  και  μεγάλα θαύματα  στον  κόσμο,πολλοί  σοφοί   μετρούν  τα  χρονια  και  προσμένουν   τα  μαγικά  Χριστούγεννα  οι  τροχιές  των  πλανητών  συγκλίνουν  ολες  και  γιορτάζουν    τη  γέννηση  του  Χρίστου.
Για  αυτό  ομως  το μικρο  παιδί  , τον Κερεμ  τα  Χριστούγεννα  δεν  ήρθαν  φέτος  γυρεύει  μάταια  ,στην  παγωνιά  του  δρόμου  τους  γονείς  του , μια  λεξη  τους  πηρε  μακριά  του  απέλαση  ,τους  πήγαν  πίσω,  στην  πατρίδα  και  έμεινε  μοναχός  ,περπατά  ήμερες  τώρα  δίχως  φαγητό  σε  αφιλόξενες  πολιτείες  , περπατά  πίσω  προς  τους  γονείς  ,προς  την  αγάπη,  τα πόδια  του  μάτωσαν ,κάποιος  γέρος  του  έδωσε να  φάει  και  τον  τράβηξε  σε  ενα  καταγώγιο  ειχε  σκοπούς   πονηρούς και  άθλιες  σκέψεις  ,έφυγε  γρήγορα  τρέχοντας  , οι  άνθρωποι  εχουν  καθρέπτη   τα  μάτια  τους.
Δούλεψε  σε  κατι  φανάρια  αλλα  τον  διώξανε  κατι  μεγαλύτερα  παιδιά,  ,μετα  σκαρφάλωσε  σε  ενα  φορτηγό, και  κρύφτηκε  στην  καρότσα  του  έκανε  κρύο  παραμονή  Χριστουγέννων   τα  τζάκια  κάπνιζαν , τα  παιδιά  γελούσαν  στην  θαλπωρή  των   σπιτιών  τους,  πήδηξε   κοντα   στα  σύνορα  ,έπρεπε  να  περάσει  ενα  ποτάμι  Έβρος  το  έλεγαν  παντού  φράχτες  χτιζόταν,  σύρματα,  νάρκες,  ο  κόσμος  ολος  ενα  στρατόπεδο , για  να   χωρίζονται  οι  άνθρωποι..
Έπρεπε  να  κολυμπήσει  για  να  βρει  τους  γονείς  του,  έκανε  κρύο  βούτηξε  στο  ποτάμι,  μουδιασε,  έβλεπε  την  όχθη  τη  θαλπωρή  τη  ζεστασιά ,ένιωσε  σε  λιγο  να  τον  τράβα  το  νερό,  να  πνίγεται  ,και  τότε  είδε  στον  ουρανό  ενα  φως  ενα  πελώριο  αστέρι  το  άστρο  των  Χριστουγέννων  που  βγαίνει  καθε  80  χρόνια.
Τον  ελουσε   με  το  φως  του,  τον  τύλιξε  μια  γλυκιά  ζέστη,  μια  δύναμη  τον  τράβηξε  στην  όχθη  και  ηταν  στεγνός  ,χορτάτος  και  γεμάτος  δύναμη  και  ζωή,  το  άστρο  του  έδειξε  το  δρόμο  όπως  τοτε  ειχε  κάνει  στους  μάγους,  βρήκε  τους  γονείς  του  και  πέρασαν  μαζι  τα πιο  όμορφα  Χριστούγεννα...
Η  αλήθεια  είναι  όμως  οτι  το  άστρο  των  Χριστουγέννων  δεν  βγαίνει  πια  ούτε  καθε  80  χρονιά  ισως  το  αφορίσαμε  με  της  πράξεις  μας  ποιος   ξέρει??  
Η  αλήθεια  ειναι  οτι  πολλά  παιδιά  ενος  κατωτέρου  θεου,  και  οικογένειες  εχουν  πνίγει  τα  τελευταία  χρόνια  στον  ποταμό  ΕΒΡΟ  ,χωρις  να  νοιαστει  κανένας  μας...
Η  αλήθεια  είναι  οτι  εκεί  στα  σύνορα  χτίζουν  ηλεκτροφόρους  φράχτες,  ενος  αυταρχικού  Κράτους  που  δολοφονεί  έμμεσα  φτωχά  αδύναμα  πλάσματα  που  αναζητούν  μια  ελπίδα....!!!!

Για  αυτο  ας  μην  αδιαφορούμε  το  άστρο  των  Χριστουγέννων  είμαστε    εμείς...

ΤΟ ΧΑΡΑΤΣΙ ΤΗΣ ΠΑΡΘΕΝΙΑΣ

Το  χαράτσι  αυτό  ήταν  κατι  πρωτάκουστο  σε  τούτη  τη   μικρή αποικία όπου οι  νόμοι  ειχαν  θεσμοθετη  ενα  στυγνό  δικτάτορα  ο  νομός  το  ονόμαζε  καθαρά  το χαράτσι  της  Παρθενίας  έπρεπε  να  καταβάλετε  μόλις  οι  κόρες  των  απλών  πολιτών  γινόταν  16  χρόνων,  θα  πηγαίναν  στο  παλάτι  και  εκεί  θα  έχαναν  την  παρθενία  τους  απο  τον  άρχοντα  του  θρόνου...
Οι  μάνες  έκλαιγαν  με  καυτά  δάκρυα  για  αυτή  την  ατίμωση,  οι  πατεράδες  ανίσχυροι  ακόνιζαν  σκουριασμένα  μαχαίρια τα  δειλινά  βάφανε  τον  ουρανό  με  πιο  κόκκινο  χρώμα ,  οι  έφηβοι εραστές δακριζαν  για τον  έρωτα  τους  που  θα  τον  τρυγούσανε  τα  χείλη  του  άσεμνου  δικτάτορα....
Θι  στρατοί  έμπαιναν  τις  νυχτιές  στα  σπίτια  και  έκλεβαν  τις  κόρες  απο  τα  παιδικά  κρεβάτια  ,για  τούτο  το  χαράτσι  της  Παρθενίας,  ηταν  μια  παράλογη  αποικία  οπου  κυριαρχούσαν  τα  άρρωστα  πάθη  του  δικτάτορα,  η  μικρη  αστρογενιτη  έγινε  χθες  16  ειχε  Ουρανία  ομορφιά  ,απόκοσμη  τοσο  που  μάγευε  ως  ta πουλιά  του  ουρανού.
Το  βραδύ  στρατιώτες  έσπασαν  την  πόρτα  του  φτωχικού  της  και  την  άρπαξαν ,θρήνος  στη  γειτονία  για  το  χαμο  της  αγνότητας  της  ,ήταν  και  ο  χαμος  της  ελπίδας.
Στο  σκοτεινό  παλάτι  η  Αστρογενιτη ειδε  τα μάτια  του  δικτάτορα  ηταν  λάγνα  μάτια  βιαστή, ανελέητου  μοχθηρού  υπανθρώπου,  δεν παραδόθηκε  η  λευτεριά  θέλει  αντίσταση  οπλα  της  ηταν  τα  βιβλία  τα  ποιήματα, η  αξιοπρέπεια  ,η  ανατροπή  ηταν  ενα  καθήκον  που  θα  έκανε  με  οποιο  τίμημα, δεν  πρέπει  ποτε  να  παραδινόμαστε  δίχως  μάχη  σε  καθε  ευτελή,μικρο,  δικτατορίσκο,  σε  κάθε  καιροσκοπο  της  ιστορίας. οι  μάχες  έχουν  πάντα  θύματα,  ο  κόσμος  αλλάζει  με  αίμα, ο  φόρος  του  έρωτα  και  η  εκμετάλλευση  του  αδύναμου  ειναι  η  μεγαλύτερη  χυδαιότητα   των ισχυρών...
Εκείνο  το  ιστορικό  βράδυ  πάλεψε  ενάντια  στον  δικτάτορα,  τα  σεντόνια  μάτωσαν  άλλα  οχι  με  το  αίμα  της,  αλλα  με  το  αίμα  απο  το  λαιμό  του  δικτάτορα  ,οι  μεγάλες  αλλαγές  έρχονται  πάντα  απο  τους  νεους...
Ετσι  έκλεισε  ο  κύκλος  απο  το  χαράτσι, αυτο  το  παράλογο,  αυτά  έγιναν  σε  μια  μακρινή  αποικία  σε  μια  άλλη  χώρα  ,η  μήπως  τελικά  αυτη  η  αποικία  δεν   ήταν  τοσο  μακριά  μας!!!!....

ΕΝΑ ΑΣΤΕΡΙ ΣΤΗ ΓΗ

Ένα  αστέρι  μικρο  τόσα δα  μικρο,  έπεσε  κάποια  νυχτιά  απο  τον  ουρανό  γλίστρησε  θαρρείς  απο  τα  σύννεφα και το  αχνό  φως  του  ελουσε  τα  παράξενα  ετούτου  του κόσμου..Το  αστέρι  δεν  ειχε  ιδέα  απο  τον  πλανήτη  γη, από  μακριά  φαινόταν  όμορφος  πάντα  απο  κοντά  όμως  ειχε  μια  θλίψη, που  το  τρόμαξε  και  το  έκανε  να  χλομιάζει  ,είδε  τους  ιθαγενείς  κάτοικους  αυτού  του  πλανήτη  να  παίζουν  ενα  παιχνίδι  που  το  έλεγαν  πόλεμο,  παλιά  με  κάτι  ραβδία  που  τα  έλεγαν  ντουφέκια,  σπαθιά, και τώρα  με  κατι  σωλήνες  που  τους  έλεγαν  πυρηνικούς  πυραύλους...
Είδε   ακόμα  μικρά  παιδιά  με  μεγάλα  μάτια,διογκωμένα  απο  ενα  παράξενο  συναίσθημα  που  το  ονόμαζαν πείνα !!!  δεν  κατάλαβε   τη  ήταν και  γιατί  τα  παιδιά  είχαν  φουσκωμένες  κοιλίες  ,αλώστε  ήταν  ενα  μικρο  ανόητο  αστεράκι  και δεν  καταλάβαινε  αυτόν τον  παράξενο  πλανήτη.Μέτα  ειδε  τους  ανθρώπους  να κάνουν  μια  πράξη που  την  ονόμαζαν  έρωτα  ,ηταν  σα  να  πονούσαν ,άλλαζαν  όμως  συνεχώς  πρόσωπα  και  σώματα  κάτι  σαν  κύκλος  ανταλλαγών ,περίεργα  πράγματα  σκεφτικέ  το  μακρινό  αστέρι  ,και  έριξε  το  χλωμό  του  φως  σε  υπόγεια  εκεί  ειδε  ανθρώπους  φαντάσματα  με  μια  σύριγγα  καρφωμένη  στα  χέρια  ,και  τριγύρω  να  προσπερνούν  αδιάφορα,  οι  υπόλοιποι  ίσως  η  ευτυχία  εδώ  είναι  θέμα  χημείας  και  τα  πάντα  να  ισορροπούν  με  μικρά  χημικά  χαπακια..!!
Μέτα  ειδε  καλοντυμένους  ναρκίσσους , να  κομπάζουν  για  αυτοκίνητα ,να  μαζεύουν  σε σεντούκια  ,κατι  ζωγραφιστά  χαρτιά  που  τα  ονόμαζαν  χρήματα,να  περιφέρουν  τις  θλιβερές  τους  ζωές  στην  εξέλιξη  της  κοινωνικής  ανόδου,να  θέλουν  τα  παιδιά  τους  να γίνουν  ο  ιδιος  άθλιος  καθρέπτης  τους... Είδε  κοιλαραδες  πολίτικους  απο  εξώστες,να  κηρύττουν  πολέμους  ελευθέριας  ,στατιστική  θανάτων ο  πόλεμος  στον  βωμό  του  κέρδους, και  ολα  αυτα  για  τον  κορεσμό  της  ίλης  της  σάρκας για  το  προαιώνιο  θέλγητρο  του  έρωτα  που  πουλιέται  και  αυτο στα  παζάρια  της   εξουσίας...!!!
Το  αστεράκι  που  έπεσε  τυχαία,  στον  πλανήτη  Γη  ,δεν  κατάλαβε  και  πολλά  απο  οσα  ειδε  παράξενος  κόσμος  ακατανόητος, ισως  δεν  άξιζε  να   τον  φωτίζει,  ίσως  το  φως  ενός  μικρού  αστεριού  είναι  πολύ  λίγο  για  ενα τόσο  σκοτεινό  κόσμο..
Κοίταξε  ψηλά  στον  ουρανό,το  σπίτι  του  ετούτη  η  γη δεν  αξίζει   φως  ειπε  μονολογοντας,υψώθηκε   λαμπύρισε  στον  ουρανό  και  έφυγε  μακριά  απο  την  γη.

Κοιτάζω  πάντα  προς  τον  ουρανό  και  ελπίζω οτι  το  αστεράκι  ίσως  ξανάρθει  να  φωτίσει  λίγο  τον  κόσμο  μας  ,πρέπει  πρώτα  όμως  να  να  προσπαθήσουμε   και  εμείς  να  γίνει  ο  κόσμος  λίγο  πιο  φωτεινός....!!!!!!

Ο ΚΛΕΦΤΗΣ ΤΩΝ ΚΑΡΔΙΩΝ

Πριν  πολλά  χρόνια  σε  μια πολιτεία ,ζούσε  ενας  κλέφτης  ηταν  ενας  όμορφος  νέος  που  δεν  ηταν  ενας  κοινός  κλέφτης  ,δεν  αρπαζε  απο  τους  ανθρώπους  χρήματα  χρυσό  ,  η  λίρες  αυτό  που  έκλεβε  ήταν  παράξενο  και  πρωτάκουστο  δύσκολο  να  το  πιστέψει  κάνεις..  Έκλεβε  καρδιές  ,ανθρώπων  πολλοί  δε  το  πίστευαν  ήταν  όμως  αλήθεια έκλεβε  καρδιές  γιατι  αυτός  δεν  ειχε  δικιά  του  ,ηταν  ένας  άνθρωπος  δίχως  καρδία ,έλεγαν  οτι  ειχε  σκληρύνει  τόσο  απο  φόνους, κακές  πράξεις  που  ειχε  πετάξει  μακριά  απο  το  στήθος  του  ,άλλοι  έλεγαν  οτι  δεν  ειχε  αγαπηθεί  πότε  απο  κανένα  γι  αυτο  και  δεν  ειχε  καρδία...
Ποιος  ξέρει  ?  ο  Ιβάν  ετσι  έλεγαν  τον  κλέφτη  έπαιρνε  καρδιές  και  με  κάποιο  τρόπο  τις  έβαζε  να  χτυπούν  στο  στήθος  του  χτυπούσαν  στην αρχή  με  δύναμη,στη  συνέχεια  ομως  έσβηναν,  σταματούσαν  και  πέθαιναν,  τοτε  ο  Ιβάν  έψαχνε  άλλη  καρδία  αλλο  θύμα  να  του  δώσει  ψυχή  και  παλμό  στην  παγερή  του  ύπαρξη...!!!
Πήρε  την  καρδία  μιας  γυναίκας  ,με  τρία  παιδιά  και  την  σπατάλησε  γρήγορα  ,μετά  την καρδία  ενος  ιερέα  αυτήν  άντεξε   πιο πολύ ίσως  είχε  λίγο  απο  το  Θεό  μέσα  της, μετά  πήρε  την  καρδία  μιας  νιόπαντρης  κοπέλας  ,και  ο  άντρας  της  έπεσε  σε  ενα  γκρεμό  απο  τη  θλίψη  του, η  καρδία  της  κοπέλας  έσβησε  σαν  κερί  στο  αβυσσαλέο  σύμπαν.
Και  τέλος  το  πιο  φριχτό  απο  όλα  ήταν  οτι  πήρε  την  καρδία  ενος  μωρού  πίστευε  οτι  θα  άντεχε  πιο  πολύ  λόγο  της  αθωότητας  των  παιδιών,  μάταια ,όμως  οι  καρδιες  σβηναν ,σαν φεγγάρια  στη  θύελλα ,σαν  τριαντάφυλλα, στην αλμυρή  ξέρα!!!
Κάποτε  ομως  είδε  μια  πριγκίπισσα  μια  αληθινή  πριγκίπισσα  στο  μέγεθος  της  αγάπης  που  έκρυβε , ηταν  όμορφη  με  γαλάζια  μάτια  σαν  όλες  της  θάλασσες  της  γης,δεν  της  έκλεψε  την  καρδία  δεν  πρόλαβε  γιατι  η  πριγκίπισσα  του  τη  χάρισε  μόνη  της,  και  τοτε  μόλις  η  καρδία  της  μπήκε  στο  στήθος  του  ένιωσε  κάτι  πρωτόγνωρο  που  το  λένε  έρωτα ,μερικοί  λένε  πως  ο  Ιβάν  ο  κλέφτης  των  καρδιών  έλιωσε  αμέσως  απο  την  αγάπη,  κάποιοι  άλλοι  λένε  πως  γυρεύει  ακόμη  την  εξιλέωση κάνοντας καλές  πράξεις  στον  κόσμο, προσπαθεί  να  σβήσει  λίγο  απο  το  κακό  που  έκανε...!!!!

Η   πριγκίπισσα  άλλαξε  τα  πάντα  ,με  τη  δύναμη  της  αγάπης, το  μονό  που  χρειαζόταν  ο  Ιβαν  ήταν  να  αγαπηθεί  ,το  κακό  είναι  άγνοια  της  αγάπης  ,ο  άνθρωπος  το  κάνει  γιατι  δεν  γνωρίζει  το  όμορφο , η  φύση  του  ανθρώπου  είναι  καλή  χρειάζεται  άπλα  ενα κίνητρο  ,μια  καθοδήγηση,  λίγη  αγάπη  έτσι  ώστε  να  σταματήσει  να  κλέβει καρδιές....!!!!!!!

TO ΠΕΡΙΣΤΕΡΙ ΤΟΥ ΘΕΟΥ

Ηταν  ενα  μικρο λευκό  Περιστέρι ,τόσο  μικρο  που  χωρούσε  θαρρείς σε  μια  χούφτα  παιδιού, πετούσε  λεύτερο  σε  εναν  σκληρό  γκρίζο  κόσμο  ,ηταν  σαν  ολα  τα  άλλα  ,φαινομενικά  τα  μικρά  περιστέρια  ,όμως  αυτο  είχε  κάτι  που  το  ξεχώριζε  κάτι  που  το  γνώριζαν  ίσως  μονό  οι  αγνοί  άνθρωποι..
Ηταν  το  Περιστέρι  του  θεου, πετούσε  μέρα  και  νύχτα  παντού  σε  ολο  τον  κόσμο  και  βοηθούσε  τους  φτωχούς  ανθρώπους τους  φώτιζε  το  μυαλο  τους ξαφνικά  , τους  έφερνε  τύχη  και  παρηγόρια  ήταν  το  δώρο  του  θεου  ,  στους  πονεμένους  όλης  της  γης..
Το  περιστέρι  βοηθούσε  κάθε  ήμερα  κάνοντας  το  καλο  ,έδωσε  ξανά  χαρά  και  όραση  σε  ενα  τυφλό  αγοράκι,  πέταξε  πάνω  απο  ενα  κήπο  και  άνθισαν  ολα  τα  λουλούδια  ,λύτρωσε  απο  τους  εκμεταλλευτές  του  ενα  κοριτσάκι  των  φαναριών  ,το  οδήγησε  σε  ενα  ίδρυμα οπoυ  το   αγάπησαν  αμέσως.!!
Μαλάκωσε  τις  καρδιές  απο  σκληρούς  γονείς ,που  θελαν  να  χωρίσουν  ενα  ερωτευμένο  ζευγάρι,έκανε   ενα  ανάπηρο  να  περπατήσει  ξανά  και  τώρα  έτρεχε  υμνώντας  τον  θεο, αποκαλύφθηκε  σε  ένα  γερο  τσιγκούνη  ,και  τον  δίδαξε  πως  να  είναι  γενναιόδωρος  ,έτσι  εκείνος  ξόδεψε  ολα  του  τα  χρήματα στους  φτωχούς,.
Το  Περιστέρι  του  θεου  πετούσε  πάνω  απο  τον  κόσμο  και  σκεφτόταν  οτι  έχει  πολύ  δουλεία,  ακόμη  να  κάνει ο  κόσμος  κρύβει  τόσο  πόνο  και  τόση  λύπη  ,ώστε  χρειαζόταν  πολα  περιστέρια...  οι  άνθρωποι  ίσως  δε  γνωρίζουν  ποιο  είναι το  καλό  και  για  αυτο  έφτιαξαν  ενα  άσχημο  κόσμο,  ίσως  φταίει  και  ο  εγωισμός  τους  που  είναι  σαν  ψηλό  βουνό...
Κάποια  ήμερα  αρρώστησε  η  κόρη  του  βασιλιά  της  μαύρης  χώρας  ,μιας  χώρας  σκοτεινής  πέρα  απο  τα  βουνά  εκεί  που  σβήνει  ο  ήλιος, αρρώστησε  βαριά  απο  την  αρρώστια  της  σιωπής  που  λέγεται  θλίψη,  μαράζωνε  μέρα  τη  μέρα,  ο  βασιλιάς  έμαθε  για  το  περιστέρι  έψαξε  τρεις  φορές  ολο  τον  κόσμο  για  να  το  βρει  ,και  στο  τέλος  το  βρήκε  και  το  έφερε  στο  παλάτι  του.
Το  περιστέρι  πέταξε  πάνω  απο  το  κρεββάτι  της  κόρης  του  βασιλιά  και  αμέσως  αυτή  χαμογέλασε  ξανά  ,και  γύρισε  το χρώμα  της  ζωης  στο  πρόσωπο  της,  ο  βασιλιάς  χάρηκε  πολύ, φοβήθηκε  όμως  για  το  μέλλον, μην  αρρωστήσει  ξανά  η  κόρη  του  ετσι  διέταξε  να  κλείσουν  το  περιστέρι  του  θεου  σε  ενα  κλουβί  για  να  το  έχει  πάντα  ο  βασιλιάς  κοντα  του  ...!!!
Το  έκλεισαν    σε  ενα  κλουβί  απο  χρυσάφι,και  το  φιλούσανε  πολλοί  φρουροί,να  μη  φύγει,  εξω   στον  κόσμο  η  δυστυχία  μεγάλωνε  και  ο  ουρανός  ήταν  άδειος,  το  περιστέρι  του  θεου  δεν  άντεξε  για  πολύ  την  σκλαβιά  πέθανε  σε  λιγες  ήμερες  έσβησε  ήσυχα  και  πήγε  στα  χέρια  του  θεου  ,του  δημιουργού  του..
Η  κόρη  του  βασιλιά  ξαναρωστησε  βαριά  ,για  καιρό  με  την  αρρώστια  της  θλίψης,  ο  βασιλιάς  δοκίμασε  τα  πάντα  στον  κόσμο  ,γιατρούς,  βότανα,  μαγειες  ,τίποτε  στο  τέλος  κατάλαβε  το  λάθος  του,  όμως  αντι  να  παρακαλεσει  τον  θεο  για  συχώρεση  ήταν  τόσο  εγωιστής   ώστε  αυτοκτόνησε...!!!
Ο  θεος  δεν  ξαναστειλε  κανένα  περιστέρι  να  βοήθα  τους  ανθρώπους,  ίσως  ,δεν  μας  αξίζει  καμία  βοήθεια  ετσι,  που  ζούμε  μέσα  στον  εγωισμό,  στο  συμφέρον και στην  αχαριστια....!!
Κάποια  βράδια  ομως  που  κοιτώ  τον  ουρανό  και  βλέπω, μικρά  λευκά  περιστέρια  να  πετούν  αναρωτιέμαι  μήπως  ο  Θεός  μετάνιωσε..

Γι  αυτό  να  κοιτάτε  πάντα  ψηλά  εκεί  στον  ουρανό  ποιος  ξέρει  ίσως....!!!!!!!!!

ΗΡΩΑΣ Η ΛΙΠΟΤΑΚΤΗΣ ? ( Ο ΛΟΦΟΣ 13 )

Η  γραμμή ανάμεσα  σε  ,ενα  λιποτακτη και  σε  ενα  ήρωα είναι  πολύ  λεπτή,οι   ήρωες  γίνονται  σε  μια  στιγμή  προδότες στο μένος  του πόλεμου .!
Τώρα  που  άνεργος,τριγυρνώ  σε  αυτή  τη  πόλη   στιγματισμένος  με  τη  φριχτή  στάμπα  της  λιποταξίας ,τώρα  που  αδειάζω  ποτήρια  λησμονιάς  απο  αλκοόλ,  και  ολοι  με  κοιτούν  με  περιφρόνηση,τώρα  που  τα  παγκάκια  έγιναν  το  σπιτι  μου  ,γιατί  ποιος  θα  έδινε  δουλεία  σε  ενα  λιποτακτη  πόλεμου...
Τώρα  λοιπόν  μετά  απο  όλα  αυτά,κατάλαβα  πως  οι  βετεράνοι  πρέπει  να  πεθαίνουν  στη  μάχη,  οι  απλοί  στρατιώτες  πρέπει να  σβήνουν  εκει,και  οι  δειλοί  λοχαγοί να   ανταμείβονται  με  δάφνες...
Ηταν  βράδυ  κόκκινο  πιο  κοκκινο  και  απο  το  αίμα  του  φεγγαριού  οταν  έρχεται  θεομηνία αρχέγονη, ο  λοχαγός  μας  έδωσε  την  διαταγή  να  καταλάβουμε  τα  πολυβολεία  του  εχθρού  στο   ύψωμα 13 οι  σφαίρες  ενας  παράφωνος  ηχος  κλασικής  μουσικής  ενος  διεστραμενου  μουσικού,ορμήσαμε  στη  μάχη,κορμιά  γύρω  μου  έπεφταν  σαν  δέντρα,  εριχνα  στα  τυφλά  γύρω  μου  σκοτάδι  πυκνο  ,η  διμοιρία  μας  θεριζόταν  καθώς  ανεβαιναμε,εριχνα  και  άλλαζα  γεμιστήρες,πλησίαζα  στον  λόφο,και  τότε  είδα  οτι  ειχαμε  μείνει  εγω  και  ο  λοχαγός,οι  υπόλοιποι  ηταν  νεκροί  ο  πόλεμος σκοτώνει  με  ζήλο  σκεφτικά  συνέχισα  ηταν  η  διαστροφή  μου  πάντα  να  τελειώνω  οτι  ξεκινούσα..!
Γύρισα  να  δω  τον  λοχαγό  ,ήθελα  λίγο  θάρρος  καθώς  πλησίαζα,στον  λόφο ειδα  με  τρόμο  όμως  κατι  που  έκανε  την  καρδία  μου  να  παγώσει,κατι  που  ηταν  πιο  φριχτό  και  απο  τον  θάνατο  για  έναν  άντρα  για  εναν  στρατιώτη, είδα  τον  λοχαγό  να  πέτα  το  όπλο  στο  χώμα ,να  φεύγει τρέχοντας  η  φωνη  του  αντηχούσε  στα  αυτιά  μου <θέλω  να  ζήσω>!!!!  Ακόμα  αντηχεί  στο  μυαλό  μου,  εγω  μάλλον  δεν  ήθελα  να  ζήσω,  ετσι  και  αλλιώς  η  ζωη  είναι  άθλια!!  οταν  γκρεμίζονται  τα  πρότυπα  σου..
Όρμισα  με  λύσσα ,πέταξα  τρεις  χειροβομβίδες,  στα  πολυβολεία  έγιναν  δαιμονισμένες  εκρήξεις  ,άδειασα  γεμιστήρες  ημουν  στον  πυρετό  της  μάχης,  δε  θυμάμαι  νομίζω έβγαλα   την  ξιφολόγχη, άνοιξα κοιλίες  αίματα  παντού  δικα  μου  του  εχθρού  ολα  έχουν  το  ιδιο  χρώμα.. ποιο  το  νόημα  ?
Ήμουν  νεκρός  νόμισα, οχι  ομως  ξύπνησα  αιχμάλωτος  σε  μια  κρύα  φυλακή  του  εχθρού,ζούσα  ακόμα  ήμουν  τραυματίας,στο  χείλος  του  θανάτου,  οι  εχθροί  δε  με  σκότωσαν  αμέσως  ειχα  πολεμήσει  είπαν γενναία !!  θελαν  πληροφορίες  για  τις  θέσεις  μας   ημουν  πολύτιμος  με  βασάνιζαν  για  ήμερες  ευχόμουν  να ειχα  πεθάνει  ,η  να  ημουν  δειλός  και  να  ειχα  φύγει  σαν  τον  λοχαγό.!!
Το  σώμα  μου  ειχε  εξαντληθεί,  περνούσαν  οι  εβδομάδες  οι  μήνες  σε  ενα  άνυδρο  σκοτεινό  κελί ,πραγματοποίησαν  στο  σώμα  μου  νέες  και  παλιές  μεθόδους  βασανιστηρίων,  μου  καναν  εικονικές  εκτελέσεις, με  άσφαιρα  πυρά, και  μετα  γέλαγαν  και  με  χτυπούσαν,  δε  μαρτυρήσα  ποτε  τίποτα ,  δε  θα  γινόμουν  προδότης  της  πατρίδας  καλλίτερα  νεκρός...
Και  ενα  βραδυ, σκοτεινό  βραδύ  κατάφερα  να  δραπετεψω  έσκαβα  με  ενα  κουτάλι, για  εβδομάδες  μια  τρυπά  στον  τοίχο, παντα  ειχα  υπομονή και  τελείωνα  οτι  άρχιζα  ,σύρθηκα  εξω  πήδηξα  τα  ηλεκτροφόρα  σύρματα  καθώς  με  διαπερνούσε  το  ρεύμα  και  σχεδον αναίσθητος  και ζαλισμένος  άρχισα  να  τρέχω  προς τα  σύνορα  προς  τη  λευτεριά..
Κάπου  μακριά  ακουγόταν  σκυλιά,  με  καταδίωξαν  έτρεχα  ήθελα  να  ζήσω,  έτρεχα  στο  σκοτάδι  ειδα  απο  μακριά  το  πρώτο  δικο  μας  φυλάκιο  και   σήκωσα  το  λευκό  κουρέλι  της  μπλούζας  μου  ωστε  να  με  δουν...! 
Ημουν  ασφαλής  πια  ανάμεσα  στους  δικούς  μας,ετσι  νόμισα  ,με  πιασαν και  με  έδεσαν  με  έριξαν  σε  ενα  μαύρο  κελι  χειρότερο  απο  του  εχθρού,  δεν  πρόλαβα  να  πω  τίποτα !με  χτυπούσαν  ποιοι  οι  δικοί  μου?  Μέτα  έμαθα  με  είχαν  κηρύξει  εδω  και  μήνες  λιποταχτη  του  στρατεύματος,  με  έψαχνε  η  στρατονομία για  καιρό  ήμουν  ενας  δειλός  ενας  προδότης  είπαν  μου  αξιζε  η  φυλακή...!
Ο  λοχαγός  ειχε   καταθέσει  εναντίον  μου  οτι  εκείνο  το  μοιραίο  βράδυ  δειλιασα  πέταξα  τα  οπλα   μου  και  λιποτάχτησα,οι  ρόλοι  ειχαν  αντιστραφεί , ηταν  ενας  σίγουρος  τρόπος  να  με  βγάλει  απο  τη  μέση.
Τον  πίστεψαν  ολοι  στο  κάτω κάτω  ηταν  λοχαγός  με  γνωριμίες  και  υποσχόμενο  μέλλον,  απο  στρατιωτική  οικογένεια, ενω  εγω  ήμουν  απο  ενα  μακρινό  φτωχό  χωρίο  άσιμος  ,δε  με  πίστεψε  κάνεις ουτε  και  τώρα  με  πιστεύει...!!
 Ο  πόλεμος   τέλειωσε  δεν  εχει  σημασία  ποιος  κέρδισε !! ετσι  και  αλλιώς  κάνεις  δε  κερδίζει  στους  πολέμους  ολοι  μας  χάνουμε,οσο  για  μένα  δικαστικά  για  λιποταξία  και  προδοσία  κατα  της  πατρίδος  σε  καιρό  πόλεμου σε  15  χρόνια  φυλακή, ο  λοχαγός  ακολούθησε  μια  λαμπρή  στρατιωτική  καριέρα  και  σήμερα  ειναι  πια  ενας  αξιοσέβαστος  στρατηγός..
Τώρα  που  άνεργος ,γυρνώ  σε  αυτη  την  πόλη  μετα  απο  15 χρόνια  φυλακής, ακόμη  μερικοί  θυμούνται  εκείνο  τον πόλεμο  και  σαν  με  βλέπουν  κουνούν  το  κεφάλι  με  νόημα  και  ψιθυρίζουν  ο  λιποτάχτης..! τωρα  που  κυνικός  και  αδιάφορος  περιπλανιέμαι  σε  ενα  σαθρό  και  ψεύτικο  κόσμο ,με  κοιτούν  με  λύπηση  και  λένε  πως  υπήρξα  προδότης  και  δειλός  στον  πόλεμο...

Εγω  όμως  γνωρίζω,οτι  πολέμησα  μέχρι  το  τελος   εκει  στον λόφο 13 οτι  δεν λιποτάχτησα  ποτε,  λιποτάχτες  και  δειλοί  ειναι  όσοι  πιστεύουν  οτι  η  αλήθεια  ανήκει  στους  ισχυρούς  και  στους  βολεμένους..Δειλοί  είναι  όσοι  ακαπνοι  εκ  του  ασφαλούς  κρίνουν,  όσοι  δεν  βρέθηκαν  εκεί  αιμόφυρτοι,  στο  χείλος  του  θανάτου εκεί  στο  λόφο  13....!!!

ΓΕΝΕΘΛΙΑ ΣΤΟ ΒΙΕΤΝΑΜ ( Η ΧΕΙΡΟΒΟΜΒΙΔΑ )

Λένε πως  ο  χρόνος  ξεθωριάζει τα  παντα ,ανελέητος  σβήνει τις  αναμνήσεις  απο  τα  κύτταρα  του  μυαλού  λεν πως  οι  νευρώνες  του  εγκέφαλου  εξασθενούν τις  πρώτες μας  εμπειρίες  καλες  οι  κακές  , και  αυτο  που  μένει  είναι  ενα  νεφέλωμα  στην  άδεια  μας  καρδία.
Όμως  τωρα  που  κείτομαι  εδω  σε  τούτο  το  σχεδόν,νεκροκρέβατο  πολύ  γέρος  πια  και  ξεχασμένος  απο  όλους  σε  ενα  βρόμικο  και  παλιό  γηροκομείο  ,η  μνήμη  μου  επαναστατεί  οι  σκιες  μεγαλώνουν, και  γιγαντώνονται  σαν  δαίμονες   θυμούμαι  σαν  τώρα  εκείνα  τα γενέθλια στα 22  μου, τοτε  που  οι  πόλεμοι  ειχαν  ανοίξει  τα  κοφτερά  δόντια  τους και  καταπιναν  ψυχές  ,και  σάρκες.
Ξέρω  ο  κόσμος  τωρα  άλλαξε  ,οι  ουρανοξύστες  γλύφουν  τον  ουρανό  οι  πύραυλοι  κάνουν βόλτες  πανω  απο  τα  κεφάλια  μας , οι  άχρηστοι  γέροι  σβήνουν  στα  γηροκομεία  λησμονημένοι,  με τα  παράσημα  τους  σκουριασμένα  μέταλλα, όμως  η  ζούγκλα  είναι  ακόμη  εκει,η  βλάστηση  ακόμη  πνίγει  τον  ουρανό, λοιπόν  ήμουν  και  εγω  εκεί  ,κληρωτός  στα  22  το  χαρτί  της  επιστράτευσης  ειχε  έρθει  ,απρόσμενα  ημουν  εκει  για  εναν  αριθμό, ήμουν  ο  τελευταίος  στην  λίστα  για  τους  νέους  ήρωες..!!!
Λοιπόν  ήμουν  εκει  θυμούμαι  σαν  τώρα  τα  ελικόπτερα  να  πετούν  σαν  τρέλες  δηλητηριώδης  μέλισσες,  να  πετούν  βόμβες  εμπρηστικές,  στη  ζούγκλα ,αφανιζοντας  αθώα  δέντρα,ηταν  η  πρώτη  μου  αποστολή  ,την  ήμερα  των  γενέθλιων  μου  ,ήμουν  ενα  παιδί ,δεν  ειχα   γνωρίσει  τον  έρωτα  και  τον  θάνατο ηταν  γραφτό  να  τα  νιώσω  και  τα δυο  την  ήμερα  των  γενέθλιων  μου...!!!
Σερνόμασταν  για  ώρες  βημα  ,βήμα  το  όπλο  μου  ειχε  κάνει  πληγή  στον  ώμο, θα  κάναμε  έφοδο  σε  ενα  χωριό  του  εχθρού  οι  κόκκινοι  επαναστάτες  κρυβόταν  εκει,ο  εχθρός  ειχε   χρώμα!! ήμασταν  οι  σωτήρες  του  κόσμου  οι  νεοι  σταυροφόροι  έλεγε  ο  λοχαγός.  Μπήκαμε  νύχτα  στο  χωριό,ακριβώς   την  ωρα  που  ξεκινούσαν  τα  γενέθλια  μου,  οι  σφαίρες  ηταν  σα  πυροτεχνήματα  οι  ναπάλμ, σα  κεράκια  τούρτας  έκαιγαν  τις  παράγκες  ,ηταν  σα  πάρτι  γενέθλιων  κίτρινοι  άνθρωποι  έτρεχαν  ,μεσα  στο  κόκκινο  αίμα  τους και  εγω  ενας  κλόουν ,που  ήθελα  να  γελάσω  και  να  κλάψω  μαζί.
Η μάχη  ηταν  οπός  λένε,  οι  κιτρινοφυλαδες  ηρωική,  με  πεισμαν  και  θάρρος  καταλάβαμε  το  χωριό !  μονο  που  στην  άκρη  του  χωριού  ,εκει  στα  βράχια  ήταν  το  στόμιο  μιας  σπηλιάς ,ο  λοχίας  Στιβ  πλησίασε  με  κομπασμό,  πίσω  του  εγω κοίταζα  γύρω  μου  καμένα  σώματα.
Ο  λοχίας  Στιβ  ειπε  οτι  μέσα  εκεί  κρυβόταν  ο  εχθρός,  μισοεκλεισε  τα  σκοτεινά  ματια   του  στο   στόμιο  της  σπηλιάς  έβγαλε  μια  χειροβομβίδα, και  με  υπεροπτική  δύναμη   την  πέταξε   στο   βαθος  της  σπηλιάς, το  μονό  που  είδα  ηταν τα  μάτια  ενος  γέρου  βιετναμέζου,να  έρχεται  κλαίγοντας  και  χειρονομοντας  να  λέει  στη  γλώσσα  του  < ΝΙΤΣΙΓΙΟΥΜΠΙ>  που  σήμαινε  γυναικόπαιδα,το  κατάλαβα  απο  τις  κραυγές  και  τα  κλάματα  του,  πετάχτηκα  ,ηταν  τα  γενέθλια  μου  σήμερα, γινόμουν  22  δεν  θα  άφηνα  να  χαθούν  αθώες  ζωές  ,έκανα  βουτιά  μεσα   στην  σπήλια  δίχως  να  σκεφτώ,σκοτάδι  παντού  αντίστροφος  χρόνος  να  μετρα  τον  θάνατο  ήξερα  ειχα  3  δευτερόλεπτα, σκοτάδι  ,γενέθλια,  δυο  μάτια  ενα  όμορφο  πρόσωπο  ,και  μια  χειροβομβίδα  την  βρήκα  απο  ένστικτο  και  την  πέταξα  εξω  με  δύναμη.....
Ακουστικέ  ενα  μπαμ,  τραυματίστηκαν  δυο  δικοί  μας  ελαφρά  στα  ποδια  ,γενέθλια  λοιπον  στο Βιετνάμ,  ηταν  το  δώρο  μου  και  ήμουν  χαρούμενος  ειχαν  σωθεί  50  γυναικόπαιδα  που  κρυβόταν  στη  σπήλια, ο  λοχίας  Στιβ  με  αλους  4  με  χτυπούσαν  για  μίση  ώρα  είπαν  οτι  θα  περνούσα  γι  αυτο  στρατοδικείο ,ήξερα  οτι  ήταν  μονο  λόγια  οι  αιχμάλωτοι  είχαν  δικαιώματα  ,μετα  με  άφησαν  ο  λοχίας  απείλησε  οτι  θα  με  στείλει  σε  αποστολή  αυτοκτονίας...αλλα  δε  με  πείραζε !
Το  βράδυ  το  χωριό  ειχε  ησυχάσει  πλανιόταν  μια  απόκοσμη  ηρεμία  ,τα  γυναικόπαιδα  ειχαν  γυρίσει   στις  καμένες  παράγκες,  ημουν  σκοπιά  και  σκεφτόμουν  τη  χειροβομβίδα,  τα  ματια  της  κοπέλας  που  ειδα  στη  σπήλια, και  τα  τρία  δευτερόλεπτα  της  ζωης  και  του  θανάτου.
Και  τοτε  ανάμεσα  απο  τα  δέντρα  είδα  αυτά  τα μάτια  της  σπηλιάς,  με  πλησίασαν  ηταν  μια  κοπέλα  εξωτική με  ματια  διαμάντια  και  μαλλιά, καταρράκτες, με  στήθη  βουνά,  και  χαμόγελο  λευκό  σα  χιόνι!!!  με  κοίταξε  και  είπε <χιντελιρισι>  κατι  σαν  ευχαριστώ  πέταξε   το  ρούχο  της  ενω  μου  λεγε  <τσιν  για  σα  χου >  και  εγω  της  είπα  δειλά  οτι  δεν  θέλω  να  μου  δοθεί  απο  υποχρέωση  !!  οτι  δεν  γνώριζα  απο  έρωτα.
Τα  ματια  της  με  κοίταξαν,  βαθιά  ως  τα  μύχια   της  ψυχής  μου,  με  έγδυσε  γρήγορα,  και  μου  ειπε, < σον σιν   σε  λαχ >  δεν  κατάλαβα  τη  σημαίνει ,υστέρα  ολα  έσβησαν  τα  άστρα,  η  ζούγκλα  , ο  πόλεμος η  χειροβομβίδα  , ηταν  ακόμη  τα  γενέθλια  μου  των  22  δεν  θα  ξανάρθουν, εκείνα  τα  γενέθλια  που έμαθα  τον  έρωτα  που  ειδα  τον  θάνατο  καταπρόσωπο  σε  μια  σπήλια  σε  μια  ζούγκλα  κάπου  στο  Βιετνάμ.!!!!!
Λένε  πως πριν  σβηστής,  θυμάσαι  με  καθε  λεπτομέρεια  της  πιο  δυνατές  στιγμές  της  ζωής  σου,  σε  τούτο  το  λευκό  γηροκομείο  ατενίζω  τον  λευκό  τοίχο  με  τα  παράσημα,  άχρηστα  αντικείμενα, ενος  άσκοπου  πόλεμου. θωρώ  πως  φτάνει  το  τέλος  ετσι  καθαρά  που  τα  θυμήθηκα  ολα  ,πως  κανείς  δεν  ενδιαφέρεται  πια  για  ενα  γερο  βετεράνο  και  τις  ιστορίες  του  ετσι  το  καλύτερο  που  έχω  να  κάνω  είναι  να  σβήσω μαζί  με  την  ανάμνηση  των εικοστών  δευτέρων   γενέθλιων  μου.....!!!!!

                              ΑΡΓΥΡΗΣ.   ΤΕΛΟΣ.

ΠΩΣ ΜΕΤΡΙΕΤΑΙ Η ΖΩΗ ? ( ΑΓΑΠΗ )

Τα όνειρα μου συχνά έχουν ,θαλασσινό νερό να  μου  πνίγει  την  ανάσα μαλλιά  ξανθά  πλεγμένα  σε  κρύα  δάχτυλα αφρονερο στο κύμα και  βαθύ  σκοτάδι  των  βυθών τοτε  ξυπνώ  πάντα  ιδρωμένος και  αναρωτιέμαι  πως  μετριέται  η  ζωη?  σε  ώρες  σε  μέρες  σε  χρόνια ? .
Ξέρω  κάποιοι  απο  εσας  έχουν  ταξιδέψει πολύ  ,έχουν  πολλα  χρήματα  κοιμήθηκαν  με  αγνές , και  πρόστυχες  γυναίκες διευθύνουν  ουρανοξύστες, ειναι  σεβαστοί  ,οδηγούν  πολυτελή  αυτοκίνητα ολοι  αυτοί  είναι  σίγουροι  οτι  έχουν  ζήσει  τα  παντα .
Μερικά  βράδια  όμως  που  ξυπνώ  τρομαγμένος  ξερω  πως  η  ζωή  και  ο  θάνατος  ειναι  θέμα  δευτερολέπτων , πως  ζωη  είναι  εκείνη  η  στιγμή  που  σε  βασανίζει  για  πάντα  ,είναι  ίσως  η  συνάντηση  με  το  πεπρωμένο  σου...!!!
Δαιμονισμένος αγέρας  χτυπούσε  τα  φινιστρίνια  του  καραβιού η  τρικυμία  τραμπαλιζε  το  νοσοκομειακό  πλοίο,  οι  τραυματίες  βρίζανε  τη  θάλασσα ,τη μοίρα τους,  τον εχθρο , ετούτος  ο  πόλεμος  κρατούσε  σε  μακρός το  πλοίο  μετέφερε  σε  ασφαλή  μέρος  τραυματίες  απο  το  μέτωπο ,ημουν  και  εγω  ένας  απο  αυτούς  ,ενας  ήρωας  οπως  έλεγαν οι  βαθμοφόροι, ειχα  αψηφήσει  το  θάνατο  εκει  στο  ύψωμα 31  , ειχα  υψώσει  τη  σημαία  μας  κάτω  απο  ριπές  πολυβόλων, ήμουν γενναίος  έλεγαν που  να  ήξεραν  πως  το  μονό  που  ήθελα  ήταν  μονο να  πεθάνω, ειχα  βαρεθεί  τον  άσκοπο  αυτό  πόλεμο  ειχα  σιχαθεί  τις  ρητορείες  πολίτικων, και  στρατηγών.
Και  τότε  μέσα  στον  κυνισμό μου,και  στην  απόλυτη  ισοπέδωση  της  ζωής, στην  άρνηση  μου  να  ζήσω  σε  αυτόν  τον φριχτό κόσμο την  είδα  πάνω  στο  πλοίο,  στα  λευκά,ηταν  ενας  κύκνος  με αστραφτερό  χαμόγελο  ένας άγγελος  που  με  κοίταξε  στα  μάτια  και  μου  ηρθε  ναυτία,  έσβησε  η  σκια  απο  το  αίμα  τα  χαρακώματα , τα  ακρωτηριασμένα  χέρια,  και  οι  κραυγές  φίλων  που  πέθαιναν...
Ήταν  σα να  μας  καλούσε  η  μοίρα  σαν  ο  χρονος,  να  μετρούσε  αντίστροφα  και  να  τέλειωνε  πριν  αρχίσει. Σα  να  βρεθήκαμε  ξανά  μετα  απο  χωρισμό  χιλιετιών,αισθανθήκαμε  το  τέλος  και  την  αρχή, έξαλλου  η  ζωη  δε  μετριέται  με  χρόνια  μα  με  στιγμές  κατανυχτικης  αγάπης ,δε  χάσαμε χρόνο  βρεθήκαμε  αγκαλιά  μια  γυμνή  αγκαλιά ενας  κυκεώνας  από  άστρα  στροβιλιζόταν  μέσα  μου, τα  χείλη  της  μια  μαύρη  τρυπά  που χανόμουν,  και  ο  χρόνος  αδυσώπητος  να  τελειώνει.
Ξέχασα  τον  πόλεμο,  το καράβι,  και  την  τρικυμία  ειχα  βρει  σε  μια  στιγμή  την  πίστη  μου  για  ζωη,για  αγάπη για  ολα  αυτά  που  ειχα  λησμονήσει  στο  μαύρο  έρεβος  του  πόλεμου.
Όμως  η  στιγμή 0  ειχε  έρθει , το  γνώριζα  ,και  εγω  και  αυτή μια  μεγάλη  έκρηξη  ακούστηκε ,ενας  ναύτης  φώναξε  μας  τορπίλισαν !!  και  μετά  ειπε< μα  είναι  νοσοκομειακό δεν  είδαν >!!   ο  πόλεμος  ειναι  τυφλός  φώναξα  !  πήρα  απο  το  χέρι  τον  άγγελο μου  και  έτρεξα  στο  κατάστρωμα  ,γυρω  μου  ανάπηροι  σέρνονταν  με  τις  πατερίτσες, ναύτες μοίραζαν  σωσίβια  νοσοκόμες  φώναζαν  ,νερα  παντού  σκοτεινά  έμπαιναν σε  δωμάτια με  κατάκοιτους  τραυματίες αυτοί  πνίγηκαν νωρίς .
 Φωτοβολίδες  φώτισαν  εναν  νεκρικό  ουρανό  ειδα  τη  σκιά  του  υποβρύχιου  να  φεύγει,  ειχε  πετύχει  στην  αποστολή  του,το  πλοίο  πηρε  κλίση  και  άρχιζε  η  κάθοδος, την  πήρα  αγκαλιά  μου και  πηδιξαμε  στο  κρύο  νερο, πιαστήκαμε  απο  ενα  ξύλο  ,της  υποσχέθηκα  αιωνία  αγάπη,  μου  ειπε  οτι  αυτο  που  ζήσαμε  ηταν  για  εφτά  ζωές  οτι  οι  περισσότεροι  δεν  θα  ζήσουν  ποτε  το  κύμα  της  αγάπης  να  τους  πνίγει...!!!
Ήθελα  να  της πω οτι  δεν  θα  την  αφήσω πότε  μα  κάτι  με  χτύπησε  στο  κεφάλι  ,και  ολα  έγιναν  βυθός  και  σκοτάδι .
Οταν  ξύπνησα  ήμουν  σε  ενα  λευκό  δωμάτιο,  ειχα   σωθεί άρχισα  να  ρωτάω  για  αυτήν  κάνεις  δεν  ήξερε  το  ονομα  της  κάνεις  δεν  την  ειχε  δει  ,  δεν  υπήρχε  στις  λίστες  των  πλοίων, δεν  υπήρχε  μου  ειπαν ,  ηταν  γέννημα  της  φαντασίας  μου  και  του  διαταραγμένου  μου  μυαλού  απο  οσα  είχα  ζήσει .

Μου  έλεγαν  να  τους  πιστέψω, δεν  υπήρξε  πότε  ,μου  το  λένε  ακόμη  και  τώρα  που  τη  γυρεύω  παντού  τωρα  που  ο πόλεμος  τέλειωσε, κάποιοι  λένε  πως  μου  σάλεψε εκει  στο  μέτωπο  εγώ  όμως  θα  τη  γυρεύω  πάντα, γιατί  μαζι  της  έζησα  σε  μια  στιγμή  ολη  μου  τη  ζωή...!!!!!
Κάποια  βράδια  σαν  αυτο  του  Αυγούστου  ξυπνώ  ιδρωμένος  και  στα  χείλη  μου  εχω  την  ανάσα  απο  το  φιλί  της, τότε  είμαι  σίγουρος  πως  ηταν  αληθινή, τότε  ξέρω  πως  είναι  κάπου  και  με  περιμένει ,και  θυμάμαι  τα  λόγια  της  πως  η  ζωή  δε  μετριέται  με χρόνια  μα  με  στιγμές....!!!
                 ΑΡΓΥΡΗΣ.  10/08/11

ΤΟ ΑΙΜΑ ΤΟΥ ΡΑΤΣΙΣΤΗ

Ήταν  ένας  ρατσιστής, αυτο, το γνώριζαν όλοι ,σε  αυτή  τη  μικρή πολιτεία όπου  οι  νέγροι ηταν  παιδιά  ενος  θεου κατωτέρου  που  δημιούργησε  υπανθρωπους,  που  χρησίμευαν  μονό  ως υπηρέτες.
Οι  βαμβακοφυτείες  εδω  ,είχαν όπως  παντού  λευκό  χρώμα ,ατέλειωτα  στρέμματα  περίμεναν  τώρα  φτηνά  εργατικά  χέρια,οι  νέγροι  γύριζαν  αδέσποτοι  ξυπόλητοι, λιπόσαρκοι,  στις  γειτονιές  ,οι  ενξιχρωνιστες  πολίτικοι  έβγαζαν λόγους  γεμάτους  ρητορείες  απο  τα  μπαλκόνια  μεγάλων  σπιτιών.
Η  ζέστη  ηταν  ανυπόφορη  , σαν  τα  μυαλά  των πολίτικων  που έδωσαν  δικαιώματα  και  Ελευθερία  στους  νέγρους  ,ποιος  μπορούσε  να  φανταστεί  εναν  κόσμο  δίχως  σκλάβους  ,αρρωστημένα  μυαλά, τι  θα  γινόταν  οι  ζαχαροφυτιες  μας, οι  φυτείες  καφέ  η  οικονομία  βούλιαζε  ,και  οι  πολίτικοι  αδιάφοροι.
Ναι  λοιπόν  ηταν  ενας  ρατσιστής  το  ξέραν  ολοι αρχηγός  της  τοπικής  οργάνωσης  φορούσε  τα  βράδια  άσπρη  κουκούλα ,έπαιρνε  αναμμένους  δαυλούς και  έκαιγε  σπίτια,  το  πρωι  τον  καλημέριζαν  με  σεβασμό  στην  εκκλησία , τον  φιλούσαν  στο  μάγουλο  τα  παιδιά  του, έκανε  ιεραποστολικό  έρωτα  με  τη  γυναίκα  του, χάριζε  δωρεές  στον  πάπα  της  ενοριας, ήταν  ένας  καλός  πολίτης.
Τα  βράδια όμως ηταν  ενας  λευκός  εκδικητής  ,χθες  έκαψαν  κατι  παράγκες οι  νέγροι ούρλιαζαν  σαν  πυρσοί  κακόηχοι ,  και  οι  γυναίκες  ξερίζωναν  τα  μαλλιά  τους, τις  προάλλες  κρέμασαν  υποκινητές  νέγρους  ,που  διακήρυτταν  ισα  δικαιώματα  που  ακουστικέ,!  στο  τελος  θα  καθόμαστε  στις  ίδιες  θέσεις  ακόμη  και  στα  λεωφορεία!! 
Έπρεπε  να  οργανώσει  καινούρια  αποσπάσματα  τιμωρων, έπρεπε  να  εκβιάσει  σύντομα πολίτικους , επρεπε  να  διαφυλάξει  τις  φυτείες  του... Μονάχα  κάτι  μάτια  ,μιας  νεγρας  του  τάραξαν  σήμερα  το  πρωί  τη  διάθεση  ηταν  νεα και  όμορφη  ,τα  ματια  της  ηταν  σαν  δυο  μαγνήτες που  με  τραβούσαν  δίχως  τη  θέληση  μου .
Το  βραδύ  θα  γινόταν  η  τελική  εκκαθάριση  στις  παράγκες  των νέγρων  η  νύχτα  έφερε  μια  κόκκινη  πανσέληνο  θαρρείς  απο  αίμα  ,οι  άσπρες  Κουκουλές  ξεχύθηκαν  με  λύσσα  κάλπασα  πάνω  στο άτι  ,μαστίγωσα  κατι  γυναίκες ,παιδιά  έκλαιγαν  παντού  φωτιές ημίγυμνοι  νέγροι  με  δρεπάνια  και  αξίνες  αντιστεκόταν  οι  σφαίρες μας  τους  θέριζαν,  στήσαμε πρόχειρες  κρεμαλες ,και  ξάφνου  εκεί  μέσα  στον όλεθρο του  μίσους  ειδα  τους  δυο  μαγνήτες  των  ματιών  της  να  με  κοιτούν  με  λύπηση ,και  καταφρόνια  !  ποιον  έμενα  !  τον  αρχηγό  και  πιο  πλούσιο  λευκό  της  περιοχής ένιωσα  μια  ερωτική  οργη  να  με  κυριεύει  σήκωσα το  όπλο  και  την  πυροβόλησα  με  μίσος, δεν  είδα  τη  απέγινε ,ενα  μαχαίρι  καρφώθηκε  με  δύναμη  στο  στήθος  μου, αιμα  παντού  πέθαινα  τέλος  λοιπόν ,σβήνουν  και  οι  λευκοί  ετσι  σαν  τα  ζώα  οπως  οι  νέγροι!! 
Ξύπνησε  στα  χέρια ενος  γιατρού  σε  ενα  λευκό  νοσοκομείο,του  είπαν  οτι  παραλίγο  θα  πέθαινε ,έχασε  πολύ  αίμα  δεν  έβρισκαν  δότη  για  αίμα  γιατί  ειχε  σπάνια  ομάδα  αίματος.
Τελικά  όμως  βρέθηκε  του  ειπε  ο  γιατρός ,με  δισταγμό  ηταν  μια  νεγρα  που  προσφέρθηκε  και  ταίριαζε  το  αίμα της,είχε  τραυματιστεί  ελαφρά  και  αυτή, μια  νεγρα  με  μάτια  σαν  δυο  μαγνήτες...!!
Πετάχτηκε  με  τρόμο  ,ειχε  νέγρικο  αίμα  στις  φλέβες του  ηταν  μολυσμένος,χτύπησε  το  γιατρό, πήρε  ενα  ξυράφι  και  ήθελε  να  βγάλει  το αίμα.
Τελικά  ανάρρωσε  η  ζωη  ηταν  γλυκιά  έστω  και  με  νέγρικο  αιμα,όμως κατι  άλλαξε  ,ποθούσε  πια  τα  μάτια  της  τη  έπαθε ?? μήπως  γινόταν  νέγρος  λίγο, λίγο ένιωθε  την  περιφρόνηση  της  κου κλου  ξαν ,  ειχε  αίμα  αράπη  και  τον  απόβαλλαν  απο  την  οργάνωση ,τον  έπιασε  τρέλα ρήμαξαν  οι  φυτείες  ,έδειρε  την  κοκέτα  γυναίκα  του  και  έβρισε  υποκριτή  τον  πάπα.
Άρχισε  να  λεει  αλλόκοτα πράγματα  για  ισότητα ,  για  θεο  που  πλάθει  παιχνίδια  με  ιδιες  δυνατότητες ,για  λευτεριά  των  τάξεων,τον  ειχε  αρρωστήσει  λέγαν  το  αίμα  ηταν καταραμένος, ποθούσε  τα  μάτια  της ήθελε  να  γίνει  ενα μαζί  της,να  ενώσουν  ξανά  τα  αίματα  τους..

Τον  αγνοούσαν οι  μαγνήτες  των  ματιών  της,  είχε  βρει  ενα  τρόπο  να  τον  εκδικηθεί,τον  έσωσε  και  τώρα  τον  κατέστρεφε  ερωτικά  λίγο,λιγο.!  Στο  τέλος  έβαλε  φωτιά  της  φυτείες  και  το  πλούσιο  σπίτι  του,  ειπε  στον  δικηγόρο  του  να  μοιράσει  την  ατέλειωτη  έκταση  που  είχε στους  νέγρους,και  ενα  πρωινό  μαύρο  πρωινό  άνθρωποι  με  άσπρες  Κουκουλές  τον  έπιασαν έστησαν  μια  πρόχειρη  κρεμάλα  σε   ενα  δεντρό και  τον  κρέμασαν  σαν  να  ήταν  ενας  νέγρος.. είπαν  μετά  πως  ειχε  γίνει  αράπης  ,και  καθώς  έσβησε  για  πάντα  το  φως  οραματίστηκε  στο  μέλλον  εναν  κόσμο  δίχως,  μισός,ρατσισμό, βια  και  εκμετάλλευση....!!!!
                        ΑΡΓΥΡΗΣ 04/ 08/11
 

ΤΑ ΚΟΚΚΙΝΑ ΤΡΙΑΝΤΑΦΥΛΛΑ ( Η ΑΠΑΓΟΡΕΥΣΗ )

Ο  Νομός το  έλεγε  ρητά ,καθαρά  και  με  αυστηρά  επιτακτικό ύφος,μέσα  σε  λίγες  λέξεις ξεπηδουσε  ένας  καινούριος  τρόμος  πάνω  απο  στη  μικρή  μας  ξεχασμένη  χώρα. ο νομός  ειχε  τοιχοκολληθεί  σε  εμφανή  σημεία  ο  τελάλης  απο  το  πρωί  ειχε  βραχνιασει  να  διακηρύττει  αυτόν  τον  νεο  παραλογισμό , συνωστισμός στην  μεγάλη  πλατεία  πλησιασαμε ,και  διαβάσαμε  με  δέος < απαγορεύεται απο  σήμερον  και  στο  εξής  με  αυστηρας  ποινές  η  χρήση  του  κόκκινου  χρώματος , σε  όλη  τη  χώρα ,ολοι  οι  πολίτες  οφείλουν  να  εξαφανίσουν  απο  παντού  το  κόκκινον  χρώμα > 
Μεγάλος θόρυβος απλώθηκε  παντού  ,οι  πολίτες  αναστατωμενοι  κοίταζαν  τον  ουρανό, σαν  να  ηταν  και ο  Θεός  κόκκινος  και  να  τον  απαγόρεψαν  και  αυτόν, πράσινοι  στρατιώτες  περιπολούσαν  στους  δρόμους  με  μαύρα  όπλα  ,τριγύρω  αφίσες  με  τον  μεγάλο  αναθεωρητή,  να  χαμόγελα   σε  ενα μπλε  φόντο !!!
Κάποιοι  έτρεξαν   γρήγορα,  στα  σπίτια  τους ανέβηκαν  στις   στέγες  και  έβαφαν   τα  κεραμίδια  απο  κόκκινα  άσπρα,  κίτρινα,έπρεπε  οπωσδήποτε  να  υπακούσουν,  ποιος  είχε  όρεξη  για  φασαρίες  για  ενα  χρώμα,οι  τσατσαδες  απο   τα  πορνεία  βγήκαν  και  ξεβίδωναν  τις  κόκκινες  λάμπες,μπερδεύοντας  ετσι  τους  σαστισμενους  πελάτες,ο  ήλιος  ήταν  και  αυτος  ύποπτος  γιατί  στη  δύση  του τα   έβαφε  ολα  κόκκινα, μπορεί  να  έβγαζαν  κανένα  νεο  νομό  για  να  τον  συλλάβουν ως  παράνομο!!!
Οι  παρθένες  έπεσαν  σε  μεγάλη  περίσκεψη  έπρεπε  να  βρουν  ενα  τρόπο  να  χάσουν  την  παρθενία  τους  δίχως  κόκκινο  αίμα, ως  και  οι  δήμιοι   ανησύχησαν  μήπως χάσουν  τη  δουλεία  τους  τα  θύματα  αιμοραγουσαν  συχνά και  αυτό  ηταν ενα  πρόβλημα...!!
Όλα  αυτά  τα  παράξενα, και  πρωτόγνωρα  έγιναν  στη  ξεχασμένη  μας χώρα  εκείνο  το  μακρινό  πρωινό που  απαγορευτικέ  το  κόκκινο  χρώμα,τώρα  μετά  απο  τόσο  καιρό  το  κόκκινο  το  βλέπουμε  μονό  στα  χρώματα  του   ουράνιου  τόξου  μετά  τη  βροχή, το  κοιτάμε  δειλά  με  φόβο  κάτω  απο  τα  βλέμματα  οπλισμένων  στρατιωτών .!!
Μονάχα  στην  απάνω  γειτονία,  πίσω  απο  ένα  παλιό  σπίτι, ενα κοριτσάκι  η  Ελευθερία στο  πίσω  κήπο  του  σπιτιού  καλλιεργεί  παράνομα  εδω  και καιρό  κόκκινα  τριαντάφυλλα μεγάλωσαν τόσο  και  είναι  τοσο  όμορφα  ,  τα  απογεύματα  ευωδιάζει  όλη  η  γειτονία.
Ενα  πρωινό  η  μικρή  Ελευθερία  εκοψε  όλα  της  τα   τριαντάφυλλα και  τα  πήγε  μπροστά  στο  παλάτι  του  μεγάλου  αναθεωρητή ,εγινε  μεγάλη  αναταραχή,οι  στρατιώτες  τρέχαν  σαστισμένοι,  η  Ελευθερία  τους  εδινε  τα  κόκκινα  τριαντάφυλλα και  αυτοι  τα  κράταγαν λες  και  ηταν  χειροβομβίδες,κάποια  παιδάκια  ρωταγαν  τις  μανάδες  τους  τη  χρώμα  ήταν  αυτό ?? 
Μαζεύτηκε  πλήθος  και  κοίταζε  το  κόκκινο  που  ειχε  να  δει  χρόνια  τώρα,ο  μεγάλος  αναθεωρητής  βγήκε  στο  βάθρο  και  έβγαζε  πύρινους λόγους.
Στρατιώτες πήγαν  να  πιάσουν  τη  μικρη Ελευθερία ,που  έφερε  τα  τριαντάφυλλα  και  τη  μεγάλη  αναταραχή,και  τοτε  η  μικρη  ξαφνικά  έβγαλε  ενα  ξυράφι  και  με  μια  κίνηση  έκοψε  τις  φλέβες  των  χεριών  της..!!
Το  κόκκινο  αίμα της  χύθηκε  έγινε  μια  λίμνη  απο  ενα  απαγορευμένο  χρώμα  μια  κατακόκκινη  λίμνη που  φερε  τη  νοσταλγία ,της  ελεύθερης  βούλησης  στις  ψυχές  των  ανθρώπων,τότε  οι  πολίτες  της μακρινής  αυτής  χώρας  επαναστάτησαν  ενάντια  σε  κάθε  παράλογο  νομό  ,ενάντια  στην  τρέλα  του  συστήματος  και  των  αυταρχικών  πολίτικων, επαναστάτησε  ενάντια  στη  έλλειψη  παιδείας ,  στην  γενική αποβλάκωση,  και  στον  θρίαμβο  του  υλικού  κέρδους...!  

Επαναστάτησε  ενάντια  σε  κάθε  απαγόρευση,  που  ξεκίνα  απο  καθε  στοχοποιηση  ,της  διαφορετικότητας, χρώματος  η  σκέψης... Ίσως  το  μονό  που  χρειάζονται  τελικά  ,όλες  οι  μεγάλες  αλλαγές είναι  ,μερικά  κόκκινα  τριαντάφυλλα,  και  ένα  μικρο  κοριτσάκι  που  θυσιάζεται....!!!!!
                    ΑΡΓΥΡΗΣ   31/07/11.

Ο ΜΕΓΑΛΟΣ ΔΙΚΤΑΤΟΡΑΣ (ΑΜΝΗΣΙΑ)

Ξύπνησα  μέσα  σε  ενα  άδειο δωμάτιο  γυμνό  σαν  και  μένα,σκοτεινό  και  υγρό ,πάνω  μου  έκαιγε  μια  χλωμή  λάμπα και  στο  ταβάνι  γυρνούσε  ενας  παλιός  ανεμιστήρας.  Η  μούχλα  μου  δημιουργούσε  ενα  πνιγηρό  αίσθημα ,σα  να  ήμουν  σε  ενα  τάφο..
Ποιος  είμαι  αναρωτήθηκα ,? το  κεφάλι  μου  έκαιγε  και  ολα  ήταν  θολά πάλευα  να  θυμηθώ  το  φως  του  Ηλίου, να  θυμηθώ  το  όνομα μου  την  ηλικία,  ακόμη  και  το  πρόσωπο  μου,  ήμουν  σαν  ενας εγκεφαλικά  τυφλός ,  που  προσπαθούσε  να  φανταστεί  τη  ζωή,το  άρωμα  της  και τη  γεύση της.
Γιατί  ήμουν  εδώ?  και  ποσό  καιρό  ειχα  εδώ  δεν  ήξερα κοίταξα  το  σώμα  μου  και  ηταν  γεμάτο  μελανιες,  μετά  ξαφνικά  άνοιξε  η  πόρτα  ,και  όρμισαν  μέσα  κατι  δεσμοφύλακες  με  μαύρα με  πηλήκια  και  γκλομπς  στα  χέρια με  χτύπησαν  έτσι  χωρίς  λόγο, όλοι  μαζί ,και  μετά  με μια  ένεση  μου  χορήγησαν κάποιο  φάρμακο  που  θα  με  κανει  να  <κελαιδισω > άρχισαν  να  θολώνουν πάλι  ολα  τα  πρόσωπα  τους έγιναν  πιο  άσχημα ,οι  φωνές τους  μου  τριπουσαν  τα  αυτιά,με  ρωτούσαν  συνεχώς  πως  σκότωσα  τον  μεγάλο  δικτάτορα  ?ποιους  συνεργάτες  είχα ? ποιος  είναι    ο  αρχηγός ?  ο  αρχιβασανιστης  μου  είπε  ότι  το  καθεστώς  θα  διαφυλαχτεί  με  πάσα  θυσία , το  σύστημα  θα  με  συντρίψει, ήμουν  ο  δολοφόνος  του  ηθικού  μας  αναμορφωτή   και  θα  τιμωρηθώ  αφού  ομολογήσω..
Κάτι  στο  μυαλό  μου  έλαμψε,  είδα  για  λίγο ,ενα όπλο  μια  θλιβερή  καρικατούρα  να εκφωνεί  ενα αυταρχικό  λόγο  ,για  φράχτες,  για  ξένους , φυλακές και  ομοιομορφία ,ημουν  ο  δολοφόνος  του  μεγάλου  δικτάτορα, εγω  που  δεν  είχα  όνομα,  εγω  που  είχα  αμνησία.
Με  βασάνισαν  πολύ, και με  κάθε  τρόπο  ,για  καιρό  δεν  τους  ειπα  τίποτα  γιατί  άπλα  δεν   γνώριζα  τίποτα, μου  έδωσαν  πολλά  φάρμακα  να  γινω  κάποιος  αλός  να  αλλοιωθω,  να  θυμηθώ,  αλλα  τίποτα  ειχα  πάθει  αμνησία, λες  και  γύρισα  ενα  διακόπτη  και  έσβησαν  ολα.
Στο  τέλος  με  άφησαν  ελεύθερο  ,κάποιο  πρωι ,τριγύριζα  άσκοπα στους  δρόμους  ήξερα  οτι  με  παρακολουθούσαν να  δούνε  που  θα  πάω  ποιον  θα  συναντήσω, η  πόλη  ηταν  γεμάτη  άρματα  παντού  στρατιώτες και  φοβισμένοι  πολίτες,να  κρύβονται  της  νυχτιές, στις  εφημερίδες  είδα  με  έκπληξη  τη  φωτογραφία  μου,  στα  πρωτοσέλιδα ενω  με  παρακολουθούσαν  συνεχώς  πόλοι  αστυνομικοί,  το  βράδυ  εμφανίστηκε  μια  κοπέλα  με  παρέσυρε  σε  ενα  ξενοδοχείο,  ήταν όμορφη ,γεμάτη  παθός  , πάνω  στη  στιγμή  του  έρωτα  με  ρώτησε , πως  το  έκανα  ?και  ποιοι  οι  συνεργάτες  μου?  τελικά  το  σύστημα  εχει  και  πιο  όμορφους  τρόπους  ομολογίας !!  
Ντύθηκα  γρήγορα  και  της  είπα  οτι  δεν  είχα  εγώ  μονό  αμνησία  άλλα  όλοι τους  που  ξέχναγαν  την  Ελευθερία  ,  αυτοί  είχαν  χειρότερη  αμνησία  λησμόνησαν  τη  δημοκρατία  και  τα  δικαιώματα.
Τριγύριζα  άσκοπα  για  ήμερες  στη  πόλη,  χωρις  ακόμα  να  ξέρω  ποιος  ειμαι  αληθινά!  με  παρακολουθούσαν  πάντα  ,έβγαλα  ενα  λόγο  σε  κάποια  πλατεία,  για  την  επανάσταση,την  ανατροπή  του  καθεστώτος  τωρα  που  ο  μεγάλος  δικτάτορας   δεν  υπήρχε  πια...Μέτα  έβαλα  φωτιά  στο  γενικό  αρχηγείο  της διοίκησης ,και  αποπειράθηκα  να  λευτερώσω  τους  πολίτικους  κρατουμένους  απο  της  φυλακές .     Αναρωτιόμουν γιατι  ζούσα  ακόμη  μετά  απο  όλα  αυτά,  και  προς  το  βραδύ  και  αφού  ο  κόσμος  ξεσηκώθηκε ,και  βγήκε  στους  δρόμους  φωνάζοντας  ενα  όνομα !  μάλλον  το  δικο  μου !  Αντρές  με  μαύρα  δήμιοι  ,με  έπιασαν με  έδεσαν  τα  χέρια  με  πήγαν  ,στο  λόφο  της  πολης,  και  με  το  πρώτο  σκοτάδι  της  νύχτας  ,με  εκτέλεσαν με μια  ριπή  απο φασιστικές  σφαίρες....!!!!
Και  τότε  μονό  θυμήθηκα, τότε  ολα  ξεκαθάρισαν  πριν  πεθάνω,  έφυγε  η  αμνησία  ,ειχα  πράγματι  σκοτώσει  τον  μεγάλο  δικτάτορα ! ήμουν  ενας  ιδεολόγος  ποιητής  που  δεν  ειχα  αντέξει  στον  ολοκληρωτισμό...!
Τελικά  νομίζω  τώρα  που  σβήνω,  πως το  κακό  των  καιρών  μας  είναι  η  αμνησία ,  η  λησμονιά,  η  αποκαθήλωση  της  ελεύθερης  βούλησης , και  το  βόλεμα  μας  στα  συστήματα, το  κακό  ειναι  η  γενικευμένη  αμνησία  του  πλήθους,  καθε   δικτατορία  στηρίζεται  πάνω  στην  αμνησία  των  λαών .
    Οτι  ξεχνάμε  μας  οδηγεί  στη  λήθη, στην  παρακμή  ,και  την  πτώση  των  ηθικών  άξιων, εγώ  τελικά  ίσως  και  να  έπαθα για  λίγο  αμνησία  ,ίσως  να  ξέχασα  για  λίγο  ποιος  ήμουν  και  τη  είχα  κάνει,   εσείς  όμως  μην ξεχασετε  ποτε ...  Γιατί  πάντα  ελοχεύει  κάποιος  μεγάλος  δικτάτορας  !  εσείς  μην  παθετε  πότε  σας  αμνησία......!!!

                             24/07/11 ΑΡΓΥΡΗΣ.