Τα όνειρα μου συχνά έχουν ,θαλασσινό νερό να μου πνίγει την ανάσα μαλλιά ξανθά πλεγμένα σε κρύα δάχτυλα αφρονερο στο κύμα και βαθύ σκοτάδι των βυθών τοτε ξυπνώ πάντα ιδρωμένος και αναρωτιέμαι πως μετριέται η ζωη? σε ώρες σε μέρες σε χρόνια ? .
Ξέρω κάποιοι απο εσας έχουν ταξιδέψει πολύ ,έχουν πολλα χρήματα κοιμήθηκαν με αγνές , και πρόστυχες γυναίκες διευθύνουν ουρανοξύστες, ειναι σεβαστοί ,οδηγούν πολυτελή αυτοκίνητα ολοι αυτοί είναι σίγουροι οτι έχουν ζήσει τα παντα .
Μερικά βράδια όμως που ξυπνώ τρομαγμένος ξερω πως η ζωή και ο θάνατος ειναι θέμα δευτερολέπτων , πως ζωη είναι εκείνη η στιγμή που σε βασανίζει για πάντα ,είναι ίσως η συνάντηση με το πεπρωμένο σου...!!!
Δαιμονισμένος αγέρας χτυπούσε τα φινιστρίνια του καραβιού η τρικυμία τραμπαλιζε το νοσοκομειακό πλοίο, οι τραυματίες βρίζανε τη θάλασσα ,τη μοίρα τους, τον εχθρο , ετούτος ο πόλεμος κρατούσε σε μακρός το πλοίο μετέφερε σε ασφαλή μέρος τραυματίες απο το μέτωπο ,ημουν και εγω ένας απο αυτούς ,ενας ήρωας οπως έλεγαν οι βαθμοφόροι, ειχα αψηφήσει το θάνατο εκει στο ύψωμα 31 , ειχα υψώσει τη σημαία μας κάτω απο ριπές πολυβόλων, ήμουν γενναίος έλεγαν που να ήξεραν πως το μονό που ήθελα ήταν μονο να πεθάνω, ειχα βαρεθεί τον άσκοπο αυτό πόλεμο ειχα σιχαθεί τις ρητορείες πολίτικων, και στρατηγών.
Και τότε μέσα στον κυνισμό μου,και στην απόλυτη ισοπέδωση της ζωής, στην άρνηση μου να ζήσω σε αυτόν τον φριχτό κόσμο την είδα πάνω στο πλοίο, στα λευκά,ηταν ενας κύκνος με αστραφτερό χαμόγελο ένας άγγελος που με κοίταξε στα μάτια και μου ηρθε ναυτία, έσβησε η σκια απο το αίμα τα χαρακώματα , τα ακρωτηριασμένα χέρια, και οι κραυγές φίλων που πέθαιναν...
Ήταν σα να μας καλούσε η μοίρα σαν ο χρονος, να μετρούσε αντίστροφα και να τέλειωνε πριν αρχίσει. Σα να βρεθήκαμε ξανά μετα απο χωρισμό χιλιετιών,αισθανθήκαμε το τέλος και την αρχή, έξαλλου η ζωη δε μετριέται με χρόνια μα με στιγμές κατανυχτικης αγάπης ,δε χάσαμε χρόνο βρεθήκαμε αγκαλιά μια γυμνή αγκαλιά ενας κυκεώνας από άστρα στροβιλιζόταν μέσα μου, τα χείλη της μια μαύρη τρυπά που χανόμουν, και ο χρόνος αδυσώπητος να τελειώνει.
Ξέχασα τον πόλεμο, το καράβι, και την τρικυμία ειχα βρει σε μια στιγμή την πίστη μου για ζωη,για αγάπη για ολα αυτά που ειχα λησμονήσει στο μαύρο έρεβος του πόλεμου.
Όμως η στιγμή 0 ειχε έρθει , το γνώριζα ,και εγω και αυτή μια μεγάλη έκρηξη ακούστηκε ,ενας ναύτης φώναξε μας τορπίλισαν !! και μετά ειπε< μα είναι νοσοκομειακό δεν είδαν >!! ο πόλεμος ειναι τυφλός φώναξα ! πήρα απο το χέρι τον άγγελο μου και έτρεξα στο κατάστρωμα ,γυρω μου ανάπηροι σέρνονταν με τις πατερίτσες, ναύτες μοίραζαν σωσίβια νοσοκόμες φώναζαν ,νερα παντού σκοτεινά έμπαιναν σε δωμάτια με κατάκοιτους τραυματίες αυτοί πνίγηκαν νωρίς .
Φωτοβολίδες φώτισαν εναν νεκρικό ουρανό ειδα τη σκιά του υποβρύχιου να φεύγει, ειχε πετύχει στην αποστολή του,το πλοίο πηρε κλίση και άρχιζε η κάθοδος, την πήρα αγκαλιά μου και πηδιξαμε στο κρύο νερο, πιαστήκαμε απο ενα ξύλο ,της υποσχέθηκα αιωνία αγάπη, μου ειπε οτι αυτο που ζήσαμε ηταν για εφτά ζωές οτι οι περισσότεροι δεν θα ζήσουν ποτε το κύμα της αγάπης να τους πνίγει...!!!
Ήθελα να της πω οτι δεν θα την αφήσω πότε μα κάτι με χτύπησε στο κεφάλι ,και ολα έγιναν βυθός και σκοτάδι .
Οταν ξύπνησα ήμουν σε ενα λευκό δωμάτιο, ειχα σωθεί άρχισα να ρωτάω για αυτήν κάνεις δεν ήξερε το ονομα της κάνεις δεν την ειχε δει , δεν υπήρχε στις λίστες των πλοίων, δεν υπήρχε μου ειπαν , ηταν γέννημα της φαντασίας μου και του διαταραγμένου μου μυαλού απο οσα είχα ζήσει .
Μου έλεγαν να τους πιστέψω, δεν υπήρξε πότε ,μου το λένε ακόμη και τώρα που τη γυρεύω παντού τωρα που ο πόλεμος τέλειωσε, κάποιοι λένε πως μου σάλεψε εκει στο μέτωπο εγώ όμως θα τη γυρεύω πάντα, γιατί μαζι της έζησα σε μια στιγμή ολη μου τη ζωή...!!!!!
Κάποια βράδια σαν αυτο του Αυγούστου ξυπνώ ιδρωμένος και στα χείλη μου εχω την ανάσα απο το φιλί της, τότε είμαι σίγουρος πως ηταν αληθινή, τότε ξέρω πως είναι κάπου και με περιμένει ,και θυμάμαι τα λόγια της πως η ζωή δε μετριέται με χρόνια μα με στιγμές....!!!
ΑΡΓΥΡΗΣ. 10/08/11
Ξέρω κάποιοι απο εσας έχουν ταξιδέψει πολύ ,έχουν πολλα χρήματα κοιμήθηκαν με αγνές , και πρόστυχες γυναίκες διευθύνουν ουρανοξύστες, ειναι σεβαστοί ,οδηγούν πολυτελή αυτοκίνητα ολοι αυτοί είναι σίγουροι οτι έχουν ζήσει τα παντα .
Μερικά βράδια όμως που ξυπνώ τρομαγμένος ξερω πως η ζωή και ο θάνατος ειναι θέμα δευτερολέπτων , πως ζωη είναι εκείνη η στιγμή που σε βασανίζει για πάντα ,είναι ίσως η συνάντηση με το πεπρωμένο σου...!!!
Δαιμονισμένος αγέρας χτυπούσε τα φινιστρίνια του καραβιού η τρικυμία τραμπαλιζε το νοσοκομειακό πλοίο, οι τραυματίες βρίζανε τη θάλασσα ,τη μοίρα τους, τον εχθρο , ετούτος ο πόλεμος κρατούσε σε μακρός το πλοίο μετέφερε σε ασφαλή μέρος τραυματίες απο το μέτωπο ,ημουν και εγω ένας απο αυτούς ,ενας ήρωας οπως έλεγαν οι βαθμοφόροι, ειχα αψηφήσει το θάνατο εκει στο ύψωμα 31 , ειχα υψώσει τη σημαία μας κάτω απο ριπές πολυβόλων, ήμουν γενναίος έλεγαν που να ήξεραν πως το μονό που ήθελα ήταν μονο να πεθάνω, ειχα βαρεθεί τον άσκοπο αυτό πόλεμο ειχα σιχαθεί τις ρητορείες πολίτικων, και στρατηγών.
Και τότε μέσα στον κυνισμό μου,και στην απόλυτη ισοπέδωση της ζωής, στην άρνηση μου να ζήσω σε αυτόν τον φριχτό κόσμο την είδα πάνω στο πλοίο, στα λευκά,ηταν ενας κύκνος με αστραφτερό χαμόγελο ένας άγγελος που με κοίταξε στα μάτια και μου ηρθε ναυτία, έσβησε η σκια απο το αίμα τα χαρακώματα , τα ακρωτηριασμένα χέρια, και οι κραυγές φίλων που πέθαιναν...
Ήταν σα να μας καλούσε η μοίρα σαν ο χρονος, να μετρούσε αντίστροφα και να τέλειωνε πριν αρχίσει. Σα να βρεθήκαμε ξανά μετα απο χωρισμό χιλιετιών,αισθανθήκαμε το τέλος και την αρχή, έξαλλου η ζωη δε μετριέται με χρόνια μα με στιγμές κατανυχτικης αγάπης ,δε χάσαμε χρόνο βρεθήκαμε αγκαλιά μια γυμνή αγκαλιά ενας κυκεώνας από άστρα στροβιλιζόταν μέσα μου, τα χείλη της μια μαύρη τρυπά που χανόμουν, και ο χρόνος αδυσώπητος να τελειώνει.
Ξέχασα τον πόλεμο, το καράβι, και την τρικυμία ειχα βρει σε μια στιγμή την πίστη μου για ζωη,για αγάπη για ολα αυτά που ειχα λησμονήσει στο μαύρο έρεβος του πόλεμου.
Όμως η στιγμή 0 ειχε έρθει , το γνώριζα ,και εγω και αυτή μια μεγάλη έκρηξη ακούστηκε ,ενας ναύτης φώναξε μας τορπίλισαν !! και μετά ειπε< μα είναι νοσοκομειακό δεν είδαν >!! ο πόλεμος ειναι τυφλός φώναξα ! πήρα απο το χέρι τον άγγελο μου και έτρεξα στο κατάστρωμα ,γυρω μου ανάπηροι σέρνονταν με τις πατερίτσες, ναύτες μοίραζαν σωσίβια νοσοκόμες φώναζαν ,νερα παντού σκοτεινά έμπαιναν σε δωμάτια με κατάκοιτους τραυματίες αυτοί πνίγηκαν νωρίς .
Φωτοβολίδες φώτισαν εναν νεκρικό ουρανό ειδα τη σκιά του υποβρύχιου να φεύγει, ειχε πετύχει στην αποστολή του,το πλοίο πηρε κλίση και άρχιζε η κάθοδος, την πήρα αγκαλιά μου και πηδιξαμε στο κρύο νερο, πιαστήκαμε απο ενα ξύλο ,της υποσχέθηκα αιωνία αγάπη, μου ειπε οτι αυτο που ζήσαμε ηταν για εφτά ζωές οτι οι περισσότεροι δεν θα ζήσουν ποτε το κύμα της αγάπης να τους πνίγει...!!!
Ήθελα να της πω οτι δεν θα την αφήσω πότε μα κάτι με χτύπησε στο κεφάλι ,και ολα έγιναν βυθός και σκοτάδι .
Οταν ξύπνησα ήμουν σε ενα λευκό δωμάτιο, ειχα σωθεί άρχισα να ρωτάω για αυτήν κάνεις δεν ήξερε το ονομα της κάνεις δεν την ειχε δει , δεν υπήρχε στις λίστες των πλοίων, δεν υπήρχε μου ειπαν , ηταν γέννημα της φαντασίας μου και του διαταραγμένου μου μυαλού απο οσα είχα ζήσει .
Κάποια βράδια σαν αυτο του Αυγούστου ξυπνώ ιδρωμένος και στα χείλη μου εχω την ανάσα απο το φιλί της, τότε είμαι σίγουρος πως ηταν αληθινή, τότε ξέρω πως είναι κάπου και με περιμένει ,και θυμάμαι τα λόγια της πως η ζωή δε μετριέται με χρόνια μα με στιγμές....!!!
ΑΡΓΥΡΗΣ. 10/08/11
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου