Η ΚΑΤΑΣΤΡΟΦΗ ΤΟΥ ΚΟΣΜΟΥ

 Το τέλος του κόσμου  ηταν γεγονός οι  ουρανοί  έγιναν κόκκινοι οι  προφήτες  έψελναν  και  έβγαζαν  λόγους  στους  δρόμους  η ανθρωπότητα  ειχε  το  στερνό  σπασμό  πριν  το  θάνατο  της.
Γύρναγα  στους  δρόμους  άσκοπα  ήμουν  ισως  χαιρέκακος  και  γελαγα  με  τον  τρόμο  των  ανθρώπων, την  λύπη  τους  που  έχαναν  την  μίζερη  άθλια  υποκριτική  ζωη  τους.
Ήμουν  ενας  κυνικός  αποτυχημένος,  μισάνθρωπος  μισούσα  την  ζωη τα  παιδιά  τις  έγκυες  ,τον  έρωτα  τον ήλιο,  την  θάλασσα, χρόνια  κλεισμένος  σε  ενα  υπόγειο, στα  σκοτάδια, ειχα  ξεχάσει  την   αγάπη  ναι  , ισως  γιατι  με  ειχε  πληγώσει  θανάσιμα  με  ενα  καυτό  ξίφος  στη  καρδια μου.
Ωστόσο  ο  κόσμος  θα  καταστρεφόταν  σε  λιγες  ώρες ,τέλος,λοιπόν  για  πάντα  η  σελήνη  ειχε  φύγει  απο  την τροχιά της  και  θα  έπεφτε  στη  γη ,οι  παπάδες  έδιναν άφεση αμαρτιών ,τα παιδιά  έκλαιγαν,  οι  γυναίκες  έσκιζαν  τα  ρούχα  τους, οι  πλούσιοι  έκαιγαν  τα  λεφτά  τους, οι  πόρνες  το  έκαναν  τζάμπα, και  η  σελήνη  διαρκώς  πλησίαζε ,έφτανε  η  στιγμή  μηδέν...
Ενα  Περιστέρι  στο  χαος  αυτο  πετούσε , στο  φτερούγισμα  του  άκουσα  οτι  έπρεπε  να  θυσιαστω  ,για  να  σωθεί  ο  κόσμος ,έπρεπε  να  πεσω απο  ψηλά, και  τοτε   η  σελήνη, θα  ερχοταν  στη  σωστη  της  θεση,  αστειο  ,γελασα  δυνατα,δεν  με  ενοιαζε  ο  κοσμος  ειπα, τιποτα  καλο  δεν  ειχα  δει, ας  καταστρεφόταν δεν  με  ενοιαζε  ειλικρινα  ξαναειπα  δεν  αγαπουσα  τιποτε,ημουν  ενας  κυνικος ,ας  πεθαιναν  ολοι γελαγα χαρουμενος,  αφτα  ελεγα μετα  δεν  ξερω  γιατι!!  ανεβηκα  σε  ενα  ουρανοξιστη  και  βουτηξα  στο  κενο....
Δεν   ξερω  αν  ο κόσμος  τελικα  σωθηκε,  αν  η  σεληνη  γυρισε  στην  αρχικη  της  τροχια, γιατι  πεθανα  στη  στιγμη  η  συγκρουση  ηταν  σφοδρη,  ελπιζω  ομως  τελικα  να  σωθηκε  ο  κοσμος,  και  αν  σωθηκε  μακαρι  να  εγινε  καλιτερος  και πιο  δικαιος...

Ισως    μεσα  σε  καθε  διαβρομενη  αθλια  υπαρξη  να  κρυβεται  βαθια  καπου  λιγη  αγαπη.....!!! 

O ΘΑΝΑΤΟΣ ΚΑΙ Η ΠΗΓΗ ΤΗΣ ΖΩΗΣ

Η μετουσίωση  και  η αλλαγή  της  δομής  της  υπόστασης  της  ενζωης  ίλης  ονομάζεται  θάνατος, η  κυτταρική  αλλαγή και  η αποδόμηση  της  σάρκας  που  εχει  ως  αποτέλεσμα  την αφαίρεση και  της  ψυχής και τη   μεταπήδησή  της  στο  απέραντο..
  Η φιλοσοφία  θανάτου  εστι  και  φιλοσοφία  ζωής,αντιφατικό  σχήμα  και  όμως  αληθινό  όποιος  φιλοσοφεί  τον  θάνατο ερμηνεύει  και  κατανοεί  την  ζωη  πιο  σωστά ,και  την  μόνη  αυτή  βεβαιότητα  της  φθαρτής  υπόστασης.
 Ο  άνθρωπος  οφείλει  να  φιλοσοφήσει  και  να  συμβιβαστεί  με  τον  φοβο  της  απώλειας  της  ζωής  ώστε  να  χαρεί  καλύτερα  το  δώρο  της  ύπαρξης,  το  φάρμακο  μπρος  στον  φυσικό  φόβο  του  θανάτου  είναι  η  υστεροφημία  ,  η  Ελπίδα  η  μεταφυσική η  ακόμα  η  συνέχεια  μέσω μιας  αλλης  ζωής(παιδιών)  αυτο  γίνετε  μεσώ  του  έρωτα  ο  όποιος  νικα  τη  φθορά  ,  ο  άνθρωπος  εχει μια  φυσική  ορμή  προς  ζωη  λενε  οι  ψυχολόγοι,  άλλα  και  μια  πολλές  φορές  ορμή  προς  καταστροφή προς  θάνατο.  Η  ορμη  αυτή είναι  δυνατή  σε  μερικούς  και  οδηγεί  σε  αυτοκτονία  μια  πράξη  που  ειναι  ύβρη, και  ασέβεια  προς  το  δώρο  της  ύπαρξης....
Τοσοι  και  τοσοι  φιλοσοφισαν στην  προβληματική  αυτή  ,αιώνιο ερώτημα  εκει  βασίστηκαν ,  θρησκείες,  προπαγανδιστές  λαών , πόλεμοι  με  δικαίωση  στην  αλλη  ζωή,στον  θάνατο  βασίστηκαν  μηδενιστες  δολοφόνοι,  για  τα  αποτρόπαια  έργα  τους  σκοτώνοντας  εντός  τους  καθε  ελπίδα  για  Θεό  και  αιωνία  ψυχή.
Το  ερεύνησαν  μεγάλα  πνεύματα  ο  Ντοστογιέφσκι,  ο  Σαίξπηρ  ,και  οι  αρχαίες  τραγωδίες  εκει  όλοι  οι  ήρωες  σβήνουν στο  τελος θυμίζοντας  μας  την  τραγικότητα  της  ζωής.

Ο  έρωτας  ειναι  ίσως  μια  απάντηση  ,οχι  τα  υλικά  αγαθά, και η  αποδοχή  του  γεγονότος αυτού,  έτσι  ώστε  να  λειτουργούμε  πιο  ηθικά, πιο  σοφά  και  με  περισσότερη  αγάπη....!!!!