ΗΡΩΑΣ Η ΛΙΠΟΤΑΚΤΗΣ ? ( Ο ΛΟΦΟΣ 13 )

Η  γραμμή ανάμεσα  σε  ,ενα  λιποτακτη και  σε  ενα  ήρωα είναι  πολύ  λεπτή,οι   ήρωες  γίνονται  σε  μια  στιγμή  προδότες στο μένος  του πόλεμου .!
Τώρα  που  άνεργος,τριγυρνώ  σε  αυτή  τη  πόλη   στιγματισμένος  με  τη  φριχτή  στάμπα  της  λιποταξίας ,τώρα  που  αδειάζω  ποτήρια  λησμονιάς  απο  αλκοόλ,  και  ολοι  με  κοιτούν  με  περιφρόνηση,τώρα  που  τα  παγκάκια  έγιναν  το  σπιτι  μου  ,γιατί  ποιος  θα  έδινε  δουλεία  σε  ενα  λιποτακτη  πόλεμου...
Τώρα  λοιπόν  μετά  απο  όλα  αυτά,κατάλαβα  πως  οι  βετεράνοι  πρέπει  να  πεθαίνουν  στη  μάχη,  οι  απλοί  στρατιώτες  πρέπει να  σβήνουν  εκει,και  οι  δειλοί  λοχαγοί να   ανταμείβονται  με  δάφνες...
Ηταν  βράδυ  κόκκινο  πιο  κοκκινο  και  απο  το  αίμα  του  φεγγαριού  οταν  έρχεται  θεομηνία αρχέγονη, ο  λοχαγός  μας  έδωσε  την  διαταγή  να  καταλάβουμε  τα  πολυβολεία  του  εχθρού  στο   ύψωμα 13 οι  σφαίρες  ενας  παράφωνος  ηχος  κλασικής  μουσικής  ενος  διεστραμενου  μουσικού,ορμήσαμε  στη  μάχη,κορμιά  γύρω  μου  έπεφταν  σαν  δέντρα,  εριχνα  στα  τυφλά  γύρω  μου  σκοτάδι  πυκνο  ,η  διμοιρία  μας  θεριζόταν  καθώς  ανεβαιναμε,εριχνα  και  άλλαζα  γεμιστήρες,πλησίαζα  στον  λόφο,και  τότε  είδα  οτι  ειχαμε  μείνει  εγω  και  ο  λοχαγός,οι  υπόλοιποι  ηταν  νεκροί  ο  πόλεμος σκοτώνει  με  ζήλο  σκεφτικά  συνέχισα  ηταν  η  διαστροφή  μου  πάντα  να  τελειώνω  οτι  ξεκινούσα..!
Γύρισα  να  δω  τον  λοχαγό  ,ήθελα  λίγο  θάρρος  καθώς  πλησίαζα,στον  λόφο ειδα  με  τρόμο  όμως  κατι  που  έκανε  την  καρδία  μου  να  παγώσει,κατι  που  ηταν  πιο  φριχτό  και  απο  τον  θάνατο  για  έναν  άντρα  για  εναν  στρατιώτη, είδα  τον  λοχαγό  να  πέτα  το  όπλο  στο  χώμα ,να  φεύγει τρέχοντας  η  φωνη  του  αντηχούσε  στα  αυτιά  μου <θέλω  να  ζήσω>!!!!  Ακόμα  αντηχεί  στο  μυαλό  μου,  εγω  μάλλον  δεν  ήθελα  να  ζήσω,  ετσι  και  αλλιώς  η  ζωη  είναι  άθλια!!  οταν  γκρεμίζονται  τα  πρότυπα  σου..
Όρμισα  με  λύσσα ,πέταξα  τρεις  χειροβομβίδες,  στα  πολυβολεία  έγιναν  δαιμονισμένες  εκρήξεις  ,άδειασα  γεμιστήρες  ημουν  στον  πυρετό  της  μάχης,  δε  θυμάμαι  νομίζω έβγαλα   την  ξιφολόγχη, άνοιξα κοιλίες  αίματα  παντού  δικα  μου  του  εχθρού  ολα  έχουν  το  ιδιο  χρώμα.. ποιο  το  νόημα  ?
Ήμουν  νεκρός  νόμισα, οχι  ομως  ξύπνησα  αιχμάλωτος  σε  μια  κρύα  φυλακή  του  εχθρού,ζούσα  ακόμα  ήμουν  τραυματίας,στο  χείλος  του  θανάτου,  οι  εχθροί  δε  με  σκότωσαν  αμέσως  ειχα  πολεμήσει  είπαν γενναία !!  θελαν  πληροφορίες  για  τις  θέσεις  μας   ημουν  πολύτιμος  με  βασάνιζαν  για  ήμερες  ευχόμουν  να ειχα  πεθάνει  ,η  να  ημουν  δειλός  και  να  ειχα  φύγει  σαν  τον  λοχαγό.!!
Το  σώμα  μου  ειχε  εξαντληθεί,  περνούσαν  οι  εβδομάδες  οι  μήνες  σε  ενα  άνυδρο  σκοτεινό  κελί ,πραγματοποίησαν  στο  σώμα  μου  νέες  και  παλιές  μεθόδους  βασανιστηρίων,  μου  καναν  εικονικές  εκτελέσεις, με  άσφαιρα  πυρά, και  μετα  γέλαγαν  και  με  χτυπούσαν,  δε  μαρτυρήσα  ποτε  τίποτα ,  δε  θα  γινόμουν  προδότης  της  πατρίδας  καλλίτερα  νεκρός...
Και  ενα  βραδυ, σκοτεινό  βραδύ  κατάφερα  να  δραπετεψω  έσκαβα  με  ενα  κουτάλι, για  εβδομάδες  μια  τρυπά  στον  τοίχο, παντα  ειχα  υπομονή και  τελείωνα  οτι  άρχιζα  ,σύρθηκα  εξω  πήδηξα  τα  ηλεκτροφόρα  σύρματα  καθώς  με  διαπερνούσε  το  ρεύμα  και  σχεδον αναίσθητος  και ζαλισμένος  άρχισα  να  τρέχω  προς τα  σύνορα  προς  τη  λευτεριά..
Κάπου  μακριά  ακουγόταν  σκυλιά,  με  καταδίωξαν  έτρεχα  ήθελα  να  ζήσω,  έτρεχα  στο  σκοτάδι  ειδα  απο  μακριά  το  πρώτο  δικο  μας  φυλάκιο  και   σήκωσα  το  λευκό  κουρέλι  της  μπλούζας  μου  ωστε  να  με  δουν...! 
Ημουν  ασφαλής  πια  ανάμεσα  στους  δικούς  μας,ετσι  νόμισα  ,με  πιασαν και  με  έδεσαν  με  έριξαν  σε  ενα  μαύρο  κελι  χειρότερο  απο  του  εχθρού,  δεν  πρόλαβα  να  πω  τίποτα !με  χτυπούσαν  ποιοι  οι  δικοί  μου?  Μέτα  έμαθα  με  είχαν  κηρύξει  εδω  και  μήνες  λιποταχτη  του  στρατεύματος,  με  έψαχνε  η  στρατονομία για  καιρό  ήμουν  ενας  δειλός  ενας  προδότης  είπαν  μου  αξιζε  η  φυλακή...!
Ο  λοχαγός  ειχε   καταθέσει  εναντίον  μου  οτι  εκείνο  το  μοιραίο  βράδυ  δειλιασα  πέταξα  τα  οπλα   μου  και  λιποτάχτησα,οι  ρόλοι  ειχαν  αντιστραφεί , ηταν  ενας  σίγουρος  τρόπος  να  με  βγάλει  απο  τη  μέση.
Τον  πίστεψαν  ολοι  στο  κάτω κάτω  ηταν  λοχαγός  με  γνωριμίες  και  υποσχόμενο  μέλλον,  απο  στρατιωτική  οικογένεια, ενω  εγω  ήμουν  απο  ενα  μακρινό  φτωχό  χωρίο  άσιμος  ,δε  με  πίστεψε  κάνεις ουτε  και  τώρα  με  πιστεύει...!!
 Ο  πόλεμος   τέλειωσε  δεν  εχει  σημασία  ποιος  κέρδισε !! ετσι  και  αλλιώς  κάνεις  δε  κερδίζει  στους  πολέμους  ολοι  μας  χάνουμε,οσο  για  μένα  δικαστικά  για  λιποταξία  και  προδοσία  κατα  της  πατρίδος  σε  καιρό  πόλεμου σε  15  χρόνια  φυλακή, ο  λοχαγός  ακολούθησε  μια  λαμπρή  στρατιωτική  καριέρα  και  σήμερα  ειναι  πια  ενας  αξιοσέβαστος  στρατηγός..
Τώρα  που  άνεργος ,γυρνώ  σε  αυτη  την  πόλη  μετα  απο  15 χρόνια  φυλακής, ακόμη  μερικοί  θυμούνται  εκείνο  τον πόλεμο  και  σαν  με  βλέπουν  κουνούν  το  κεφάλι  με  νόημα  και  ψιθυρίζουν  ο  λιποτάχτης..! τωρα  που  κυνικός  και  αδιάφορος  περιπλανιέμαι  σε  ενα  σαθρό  και  ψεύτικο  κόσμο ,με  κοιτούν  με  λύπηση  και  λένε  πως  υπήρξα  προδότης  και  δειλός  στον  πόλεμο...

Εγω  όμως  γνωρίζω,οτι  πολέμησα  μέχρι  το  τελος   εκει  στον λόφο 13 οτι  δεν λιποτάχτησα  ποτε,  λιποτάχτες  και  δειλοί  ειναι  όσοι  πιστεύουν  οτι  η  αλήθεια  ανήκει  στους  ισχυρούς  και  στους  βολεμένους..Δειλοί  είναι  όσοι  ακαπνοι  εκ  του  ασφαλούς  κρίνουν,  όσοι  δεν  βρέθηκαν  εκεί  αιμόφυρτοι,  στο  χείλος  του  θανάτου εκεί  στο  λόφο  13....!!!