Ξύπνησα μέσα σε ενα άδειο δωμάτιο γυμνό σαν και μένα,σκοτεινό και υγρό ,πάνω μου έκαιγε μια χλωμή λάμπα και στο ταβάνι γυρνούσε ενας παλιός ανεμιστήρας. Η μούχλα μου δημιουργούσε ενα πνιγηρό αίσθημα ,σα να ήμουν σε ενα τάφο..
Ποιος είμαι αναρωτήθηκα ,? το κεφάλι μου έκαιγε και ολα ήταν θολά πάλευα να θυμηθώ το φως του Ηλίου, να θυμηθώ το όνομα μου την ηλικία, ακόμη και το πρόσωπο μου, ήμουν σαν ενας εγκεφαλικά τυφλός , που προσπαθούσε να φανταστεί τη ζωή,το άρωμα της και τη γεύση της.
Γιατί ήμουν εδώ? και ποσό καιρό ειχα εδώ δεν ήξερα κοίταξα το σώμα μου και ηταν γεμάτο μελανιες, μετά ξαφνικά άνοιξε η πόρτα ,και όρμισαν μέσα κατι δεσμοφύλακες με μαύρα με πηλήκια και γκλομπς στα χέρια με χτύπησαν έτσι χωρίς λόγο, όλοι μαζί ,και μετά με μια ένεση μου χορήγησαν κάποιο φάρμακο που θα με κανει να <κελαιδισω > άρχισαν να θολώνουν πάλι ολα τα πρόσωπα τους έγιναν πιο άσχημα ,οι φωνές τους μου τριπουσαν τα αυτιά,με ρωτούσαν συνεχώς πως σκότωσα τον μεγάλο δικτάτορα ?ποιους συνεργάτες είχα ? ποιος είναι ο αρχηγός ? ο αρχιβασανιστης μου είπε ότι το καθεστώς θα διαφυλαχτεί με πάσα θυσία , το σύστημα θα με συντρίψει, ήμουν ο δολοφόνος του ηθικού μας αναμορφωτή και θα τιμωρηθώ αφού ομολογήσω..
Κάτι στο μυαλό μου έλαμψε, είδα για λίγο ,ενα όπλο μια θλιβερή καρικατούρα να εκφωνεί ενα αυταρχικό λόγο ,για φράχτες, για ξένους , φυλακές και ομοιομορφία ,ημουν ο δολοφόνος του μεγάλου δικτάτορα, εγω που δεν είχα όνομα, εγω που είχα αμνησία.
Με βασάνισαν πολύ, και με κάθε τρόπο ,για καιρό δεν τους ειπα τίποτα γιατί άπλα δεν γνώριζα τίποτα, μου έδωσαν πολλά φάρμακα να γινω κάποιος αλός να αλλοιωθω, να θυμηθώ, αλλα τίποτα ειχα πάθει αμνησία, λες και γύρισα ενα διακόπτη και έσβησαν ολα.
Στο τέλος με άφησαν ελεύθερο ,κάποιο πρωι ,τριγύριζα άσκοπα στους δρόμους ήξερα οτι με παρακολουθούσαν να δούνε που θα πάω ποιον θα συναντήσω, η πόλη ηταν γεμάτη άρματα παντού στρατιώτες και φοβισμένοι πολίτες,να κρύβονται της νυχτιές, στις εφημερίδες είδα με έκπληξη τη φωτογραφία μου, στα πρωτοσέλιδα ενω με παρακολουθούσαν συνεχώς πόλοι αστυνομικοί, το βράδυ εμφανίστηκε μια κοπέλα με παρέσυρε σε ενα ξενοδοχείο, ήταν όμορφη ,γεμάτη παθός , πάνω στη στιγμή του έρωτα με ρώτησε , πως το έκανα ?και ποιοι οι συνεργάτες μου? τελικά το σύστημα εχει και πιο όμορφους τρόπους ομολογίας !!
Ντύθηκα γρήγορα και της είπα οτι δεν είχα εγώ μονό αμνησία άλλα όλοι τους που ξέχναγαν την Ελευθερία , αυτοί είχαν χειρότερη αμνησία λησμόνησαν τη δημοκρατία και τα δικαιώματα.
Τριγύριζα άσκοπα για ήμερες στη πόλη, χωρις ακόμα να ξέρω ποιος ειμαι αληθινά! με παρακολουθούσαν πάντα ,έβγαλα ενα λόγο σε κάποια πλατεία, για την επανάσταση,την ανατροπή του καθεστώτος τωρα που ο μεγάλος δικτάτορας δεν υπήρχε πια...Μέτα έβαλα φωτιά στο γενικό αρχηγείο της διοίκησης ,και αποπειράθηκα να λευτερώσω τους πολίτικους κρατουμένους απο της φυλακές . Αναρωτιόμουν γιατι ζούσα ακόμη μετά απο όλα αυτά, και προς το βραδύ και αφού ο κόσμος ξεσηκώθηκε ,και βγήκε στους δρόμους φωνάζοντας ενα όνομα ! μάλλον το δικο μου ! Αντρές με μαύρα δήμιοι ,με έπιασαν με έδεσαν τα χέρια με πήγαν ,στο λόφο της πολης, και με το πρώτο σκοτάδι της νύχτας ,με εκτέλεσαν με μια ριπή απο φασιστικές σφαίρες....!!!!
Και τότε μονό θυμήθηκα, τότε ολα ξεκαθάρισαν πριν πεθάνω, έφυγε η αμνησία ,ειχα πράγματι σκοτώσει τον μεγάλο δικτάτορα ! ήμουν ενας ιδεολόγος ποιητής που δεν ειχα αντέξει στον ολοκληρωτισμό...!
Τελικά νομίζω τώρα που σβήνω, πως το κακό των καιρών μας είναι η αμνησία , η λησμονιά, η αποκαθήλωση της ελεύθερης βούλησης , και το βόλεμα μας στα συστήματα, το κακό ειναι η γενικευμένη αμνησία του πλήθους, καθε δικτατορία στηρίζεται πάνω στην αμνησία των λαών .
Οτι ξεχνάμε μας οδηγεί στη λήθη, στην παρακμή ,και την πτώση των ηθικών άξιων, εγώ τελικά ίσως και να έπαθα για λίγο αμνησία ,ίσως να ξέχασα για λίγο ποιος ήμουν και τη είχα κάνει, εσείς όμως μην ξεχασετε ποτε ... Γιατί πάντα ελοχεύει κάποιος μεγάλος δικτάτορας ! εσείς μην παθετε πότε σας αμνησία......!!!
24/07/11 ΑΡΓΥΡΗΣ.
Ποιος είμαι αναρωτήθηκα ,? το κεφάλι μου έκαιγε και ολα ήταν θολά πάλευα να θυμηθώ το φως του Ηλίου, να θυμηθώ το όνομα μου την ηλικία, ακόμη και το πρόσωπο μου, ήμουν σαν ενας εγκεφαλικά τυφλός , που προσπαθούσε να φανταστεί τη ζωή,το άρωμα της και τη γεύση της.
Γιατί ήμουν εδώ? και ποσό καιρό ειχα εδώ δεν ήξερα κοίταξα το σώμα μου και ηταν γεμάτο μελανιες, μετά ξαφνικά άνοιξε η πόρτα ,και όρμισαν μέσα κατι δεσμοφύλακες με μαύρα με πηλήκια και γκλομπς στα χέρια με χτύπησαν έτσι χωρίς λόγο, όλοι μαζί ,και μετά με μια ένεση μου χορήγησαν κάποιο φάρμακο που θα με κανει να <κελαιδισω > άρχισαν να θολώνουν πάλι ολα τα πρόσωπα τους έγιναν πιο άσχημα ,οι φωνές τους μου τριπουσαν τα αυτιά,με ρωτούσαν συνεχώς πως σκότωσα τον μεγάλο δικτάτορα ?ποιους συνεργάτες είχα ? ποιος είναι ο αρχηγός ? ο αρχιβασανιστης μου είπε ότι το καθεστώς θα διαφυλαχτεί με πάσα θυσία , το σύστημα θα με συντρίψει, ήμουν ο δολοφόνος του ηθικού μας αναμορφωτή και θα τιμωρηθώ αφού ομολογήσω..
Κάτι στο μυαλό μου έλαμψε, είδα για λίγο ,ενα όπλο μια θλιβερή καρικατούρα να εκφωνεί ενα αυταρχικό λόγο ,για φράχτες, για ξένους , φυλακές και ομοιομορφία ,ημουν ο δολοφόνος του μεγάλου δικτάτορα, εγω που δεν είχα όνομα, εγω που είχα αμνησία.
Με βασάνισαν πολύ, και με κάθε τρόπο ,για καιρό δεν τους ειπα τίποτα γιατί άπλα δεν γνώριζα τίποτα, μου έδωσαν πολλά φάρμακα να γινω κάποιος αλός να αλλοιωθω, να θυμηθώ, αλλα τίποτα ειχα πάθει αμνησία, λες και γύρισα ενα διακόπτη και έσβησαν ολα.
Στο τέλος με άφησαν ελεύθερο ,κάποιο πρωι ,τριγύριζα άσκοπα στους δρόμους ήξερα οτι με παρακολουθούσαν να δούνε που θα πάω ποιον θα συναντήσω, η πόλη ηταν γεμάτη άρματα παντού στρατιώτες και φοβισμένοι πολίτες,να κρύβονται της νυχτιές, στις εφημερίδες είδα με έκπληξη τη φωτογραφία μου, στα πρωτοσέλιδα ενω με παρακολουθούσαν συνεχώς πόλοι αστυνομικοί, το βράδυ εμφανίστηκε μια κοπέλα με παρέσυρε σε ενα ξενοδοχείο, ήταν όμορφη ,γεμάτη παθός , πάνω στη στιγμή του έρωτα με ρώτησε , πως το έκανα ?και ποιοι οι συνεργάτες μου? τελικά το σύστημα εχει και πιο όμορφους τρόπους ομολογίας !!
Ντύθηκα γρήγορα και της είπα οτι δεν είχα εγώ μονό αμνησία άλλα όλοι τους που ξέχναγαν την Ελευθερία , αυτοί είχαν χειρότερη αμνησία λησμόνησαν τη δημοκρατία και τα δικαιώματα.
Τριγύριζα άσκοπα για ήμερες στη πόλη, χωρις ακόμα να ξέρω ποιος ειμαι αληθινά! με παρακολουθούσαν πάντα ,έβγαλα ενα λόγο σε κάποια πλατεία, για την επανάσταση,την ανατροπή του καθεστώτος τωρα που ο μεγάλος δικτάτορας δεν υπήρχε πια...Μέτα έβαλα φωτιά στο γενικό αρχηγείο της διοίκησης ,και αποπειράθηκα να λευτερώσω τους πολίτικους κρατουμένους απο της φυλακές . Αναρωτιόμουν γιατι ζούσα ακόμη μετά απο όλα αυτά, και προς το βραδύ και αφού ο κόσμος ξεσηκώθηκε ,και βγήκε στους δρόμους φωνάζοντας ενα όνομα ! μάλλον το δικο μου ! Αντρές με μαύρα δήμιοι ,με έπιασαν με έδεσαν τα χέρια με πήγαν ,στο λόφο της πολης, και με το πρώτο σκοτάδι της νύχτας ,με εκτέλεσαν με μια ριπή απο φασιστικές σφαίρες....!!!!
Και τότε μονό θυμήθηκα, τότε ολα ξεκαθάρισαν πριν πεθάνω, έφυγε η αμνησία ,ειχα πράγματι σκοτώσει τον μεγάλο δικτάτορα ! ήμουν ενας ιδεολόγος ποιητής που δεν ειχα αντέξει στον ολοκληρωτισμό...!
Τελικά νομίζω τώρα που σβήνω, πως το κακό των καιρών μας είναι η αμνησία , η λησμονιά, η αποκαθήλωση της ελεύθερης βούλησης , και το βόλεμα μας στα συστήματα, το κακό ειναι η γενικευμένη αμνησία του πλήθους, καθε δικτατορία στηρίζεται πάνω στην αμνησία των λαών .
Οτι ξεχνάμε μας οδηγεί στη λήθη, στην παρακμή ,και την πτώση των ηθικών άξιων, εγώ τελικά ίσως και να έπαθα για λίγο αμνησία ,ίσως να ξέχασα για λίγο ποιος ήμουν και τη είχα κάνει, εσείς όμως μην ξεχασετε ποτε ... Γιατί πάντα ελοχεύει κάποιος μεγάλος δικτάτορας ! εσείς μην παθετε πότε σας αμνησία......!!!
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου