Η λησμονιά των ηρώων

Οι ήρωες κοιμούνται ανήσυχα στου κάτω κόσμου τις σπηλιές σε λέγαν ποιητή, επαναστάτη, και Χριστό, στο άνθρωπομάνη που λίγοψυχα.. καθώς περνούσες την θανατερή την πύλη, πριν σε προδώσουν λάγνες αγκαλιές...! ένα κουβάρι ο κόσμος που όλο  κλωθεί και ο ήλιος που αγκομαχά... και όλο στενάζει στις μυλόπετρες που αλέθουν στης μακρονήσου την ξερολιθιά...! Πόση αλήθεια με το αίμα σου να γράψεις να την κρύψεις σε μία θάλασσα βαθιά..!

Σε ξαναβρήκα κάτω από το άρμα στην πεσμένη πύλη, κόκκινο γαρύφαλλο στο θάνατοάνεμι, και η μάνα σου που όλο με μαύρα καρτέρει, στου Κάτω Κόσμου 4 άγγελοι συλλέγουν το δάκρυ σε κύπελλο χρυσό, κι όλο μεθούν της γης οι αντρειωμένοι ..και εσύ σταυρώνεται στις φυλακές τον κόσμο να αλλάξεις ,για κάποια που αγάπησες Νεφέλη ..Και όσο τις σάρκες σου θα καίει του αττίλα εκείνη η μαύρη αυγή ,θα μοιρολογούν οι άνεμοι ..!στον ιστό εκείνο που Ανέβηκες ,η λευτεριά έπεσε από σφαίρα σκοτωμένη.!

Σαν να ξαναπεσες, πάνω στα τείχη της πόλης, ή στο σκοπευτήριο στην Καισαριανή στην μικρασία πνίγηκες στο κύμα, και στη φλόγα κάηκες σε μία εκκλησία.. των δικτατόρων Μες στης Μπουμπουλίνας να σου κεντούν με αίμα την ποινή.. και σαν το Χριστό τα ιμάτια σου, στα ζάρια να παίζουν για τη μοιρασιά..! μα  όλο θα λάμπεις μες στη φλόγα που σε καίει, ήρωα Έλληνα που λησμονηθικες παράδοξα ένα δίδαγμα μας μένει, πως κέρδισες και,

ας μοιάζει πως ητήθικες..!

Ηστορικη, ποιητική..
Αργύρης. 2020.