ΗΡΩΑΣ Η ΛΙΠΟΤΑΚΤΗΣ ? ( Ο ΛΟΦΟΣ 13 )

Η  γραμμή ανάμεσα  σε  ,ενα  λιποτακτη και  σε  ενα  ήρωα είναι  πολύ  λεπτή,οι   ήρωες  γίνονται  σε  μια  στιγμή  προδότες στο μένος  του πόλεμου .!
Τώρα  που  άνεργος,τριγυρνώ  σε  αυτή  τη  πόλη   στιγματισμένος  με  τη  φριχτή  στάμπα  της  λιποταξίας ,τώρα  που  αδειάζω  ποτήρια  λησμονιάς  απο  αλκοόλ,  και  ολοι  με  κοιτούν  με  περιφρόνηση,τώρα  που  τα  παγκάκια  έγιναν  το  σπιτι  μου  ,γιατί  ποιος  θα  έδινε  δουλεία  σε  ενα  λιποτακτη  πόλεμου...
Τώρα  λοιπόν  μετά  απο  όλα  αυτά,κατάλαβα  πως  οι  βετεράνοι  πρέπει  να  πεθαίνουν  στη  μάχη,  οι  απλοί  στρατιώτες  πρέπει να  σβήνουν  εκει,και  οι  δειλοί  λοχαγοί να   ανταμείβονται  με  δάφνες...
Ηταν  βράδυ  κόκκινο  πιο  κοκκινο  και  απο  το  αίμα  του  φεγγαριού  οταν  έρχεται  θεομηνία αρχέγονη, ο  λοχαγός  μας  έδωσε  την  διαταγή  να  καταλάβουμε  τα  πολυβολεία  του  εχθρού  στο   ύψωμα 13 οι  σφαίρες  ενας  παράφωνος  ηχος  κλασικής  μουσικής  ενος  διεστραμενου  μουσικού,ορμήσαμε  στη  μάχη,κορμιά  γύρω  μου  έπεφταν  σαν  δέντρα,  εριχνα  στα  τυφλά  γύρω  μου  σκοτάδι  πυκνο  ,η  διμοιρία  μας  θεριζόταν  καθώς  ανεβαιναμε,εριχνα  και  άλλαζα  γεμιστήρες,πλησίαζα  στον  λόφο,και  τότε  είδα  οτι  ειχαμε  μείνει  εγω  και  ο  λοχαγός,οι  υπόλοιποι  ηταν  νεκροί  ο  πόλεμος σκοτώνει  με  ζήλο  σκεφτικά  συνέχισα  ηταν  η  διαστροφή  μου  πάντα  να  τελειώνω  οτι  ξεκινούσα..!
Γύρισα  να  δω  τον  λοχαγό  ,ήθελα  λίγο  θάρρος  καθώς  πλησίαζα,στον  λόφο ειδα  με  τρόμο  όμως  κατι  που  έκανε  την  καρδία  μου  να  παγώσει,κατι  που  ηταν  πιο  φριχτό  και  απο  τον  θάνατο  για  έναν  άντρα  για  εναν  στρατιώτη, είδα  τον  λοχαγό  να  πέτα  το  όπλο  στο  χώμα ,να  φεύγει τρέχοντας  η  φωνη  του  αντηχούσε  στα  αυτιά  μου <θέλω  να  ζήσω>!!!!  Ακόμα  αντηχεί  στο  μυαλό  μου,  εγω  μάλλον  δεν  ήθελα  να  ζήσω,  ετσι  και  αλλιώς  η  ζωη  είναι  άθλια!!  οταν  γκρεμίζονται  τα  πρότυπα  σου..
Όρμισα  με  λύσσα ,πέταξα  τρεις  χειροβομβίδες,  στα  πολυβολεία  έγιναν  δαιμονισμένες  εκρήξεις  ,άδειασα  γεμιστήρες  ημουν  στον  πυρετό  της  μάχης,  δε  θυμάμαι  νομίζω έβγαλα   την  ξιφολόγχη, άνοιξα κοιλίες  αίματα  παντού  δικα  μου  του  εχθρού  ολα  έχουν  το  ιδιο  χρώμα.. ποιο  το  νόημα  ?
Ήμουν  νεκρός  νόμισα, οχι  ομως  ξύπνησα  αιχμάλωτος  σε  μια  κρύα  φυλακή  του  εχθρού,ζούσα  ακόμα  ήμουν  τραυματίας,στο  χείλος  του  θανάτου,  οι  εχθροί  δε  με  σκότωσαν  αμέσως  ειχα  πολεμήσει  είπαν γενναία !!  θελαν  πληροφορίες  για  τις  θέσεις  μας   ημουν  πολύτιμος  με  βασάνιζαν  για  ήμερες  ευχόμουν  να ειχα  πεθάνει  ,η  να  ημουν  δειλός  και  να  ειχα  φύγει  σαν  τον  λοχαγό.!!
Το  σώμα  μου  ειχε  εξαντληθεί,  περνούσαν  οι  εβδομάδες  οι  μήνες  σε  ενα  άνυδρο  σκοτεινό  κελί ,πραγματοποίησαν  στο  σώμα  μου  νέες  και  παλιές  μεθόδους  βασανιστηρίων,  μου  καναν  εικονικές  εκτελέσεις, με  άσφαιρα  πυρά, και  μετα  γέλαγαν  και  με  χτυπούσαν,  δε  μαρτυρήσα  ποτε  τίποτα ,  δε  θα  γινόμουν  προδότης  της  πατρίδας  καλλίτερα  νεκρός...
Και  ενα  βραδυ, σκοτεινό  βραδύ  κατάφερα  να  δραπετεψω  έσκαβα  με  ενα  κουτάλι, για  εβδομάδες  μια  τρυπά  στον  τοίχο, παντα  ειχα  υπομονή και  τελείωνα  οτι  άρχιζα  ,σύρθηκα  εξω  πήδηξα  τα  ηλεκτροφόρα  σύρματα  καθώς  με  διαπερνούσε  το  ρεύμα  και  σχεδον αναίσθητος  και ζαλισμένος  άρχισα  να  τρέχω  προς τα  σύνορα  προς  τη  λευτεριά..
Κάπου  μακριά  ακουγόταν  σκυλιά,  με  καταδίωξαν  έτρεχα  ήθελα  να  ζήσω,  έτρεχα  στο  σκοτάδι  ειδα  απο  μακριά  το  πρώτο  δικο  μας  φυλάκιο  και   σήκωσα  το  λευκό  κουρέλι  της  μπλούζας  μου  ωστε  να  με  δουν...! 
Ημουν  ασφαλής  πια  ανάμεσα  στους  δικούς  μας,ετσι  νόμισα  ,με  πιασαν και  με  έδεσαν  με  έριξαν  σε  ενα  μαύρο  κελι  χειρότερο  απο  του  εχθρού,  δεν  πρόλαβα  να  πω  τίποτα !με  χτυπούσαν  ποιοι  οι  δικοί  μου?  Μέτα  έμαθα  με  είχαν  κηρύξει  εδω  και  μήνες  λιποταχτη  του  στρατεύματος,  με  έψαχνε  η  στρατονομία για  καιρό  ήμουν  ενας  δειλός  ενας  προδότης  είπαν  μου  αξιζε  η  φυλακή...!
Ο  λοχαγός  ειχε   καταθέσει  εναντίον  μου  οτι  εκείνο  το  μοιραίο  βράδυ  δειλιασα  πέταξα  τα  οπλα   μου  και  λιποτάχτησα,οι  ρόλοι  ειχαν  αντιστραφεί , ηταν  ενας  σίγουρος  τρόπος  να  με  βγάλει  απο  τη  μέση.
Τον  πίστεψαν  ολοι  στο  κάτω κάτω  ηταν  λοχαγός  με  γνωριμίες  και  υποσχόμενο  μέλλον,  απο  στρατιωτική  οικογένεια, ενω  εγω  ήμουν  απο  ενα  μακρινό  φτωχό  χωρίο  άσιμος  ,δε  με  πίστεψε  κάνεις ουτε  και  τώρα  με  πιστεύει...!!
 Ο  πόλεμος   τέλειωσε  δεν  εχει  σημασία  ποιος  κέρδισε !! ετσι  και  αλλιώς  κάνεις  δε  κερδίζει  στους  πολέμους  ολοι  μας  χάνουμε,οσο  για  μένα  δικαστικά  για  λιποταξία  και  προδοσία  κατα  της  πατρίδος  σε  καιρό  πόλεμου σε  15  χρόνια  φυλακή, ο  λοχαγός  ακολούθησε  μια  λαμπρή  στρατιωτική  καριέρα  και  σήμερα  ειναι  πια  ενας  αξιοσέβαστος  στρατηγός..
Τώρα  που  άνεργος ,γυρνώ  σε  αυτη  την  πόλη  μετα  απο  15 χρόνια  φυλακής, ακόμη  μερικοί  θυμούνται  εκείνο  τον πόλεμο  και  σαν  με  βλέπουν  κουνούν  το  κεφάλι  με  νόημα  και  ψιθυρίζουν  ο  λιποτάχτης..! τωρα  που  κυνικός  και  αδιάφορος  περιπλανιέμαι  σε  ενα  σαθρό  και  ψεύτικο  κόσμο ,με  κοιτούν  με  λύπηση  και  λένε  πως  υπήρξα  προδότης  και  δειλός  στον  πόλεμο...

Εγω  όμως  γνωρίζω,οτι  πολέμησα  μέχρι  το  τελος   εκει  στον λόφο 13 οτι  δεν λιποτάχτησα  ποτε,  λιποτάχτες  και  δειλοί  ειναι  όσοι  πιστεύουν  οτι  η  αλήθεια  ανήκει  στους  ισχυρούς  και  στους  βολεμένους..Δειλοί  είναι  όσοι  ακαπνοι  εκ  του  ασφαλούς  κρίνουν,  όσοι  δεν  βρέθηκαν  εκεί  αιμόφυρτοι,  στο  χείλος  του  θανάτου εκεί  στο  λόφο  13....!!!

ΓΕΝΕΘΛΙΑ ΣΤΟ ΒΙΕΤΝΑΜ ( Η ΧΕΙΡΟΒΟΜΒΙΔΑ )

Λένε πως  ο  χρόνος  ξεθωριάζει τα  παντα ,ανελέητος  σβήνει τις  αναμνήσεις  απο  τα  κύτταρα  του  μυαλού  λεν πως  οι  νευρώνες  του  εγκέφαλου  εξασθενούν τις  πρώτες μας  εμπειρίες  καλες  οι  κακές  , και  αυτο  που  μένει  είναι  ενα  νεφέλωμα  στην  άδεια  μας  καρδία.
Όμως  τωρα  που  κείτομαι  εδω  σε  τούτο  το  σχεδόν,νεκροκρέβατο  πολύ  γέρος  πια  και  ξεχασμένος  απο  όλους  σε  ενα  βρόμικο  και  παλιό  γηροκομείο  ,η  μνήμη  μου  επαναστατεί  οι  σκιες  μεγαλώνουν, και  γιγαντώνονται  σαν  δαίμονες   θυμούμαι  σαν  τώρα  εκείνα  τα γενέθλια στα 22  μου, τοτε  που  οι  πόλεμοι  ειχαν  ανοίξει  τα  κοφτερά  δόντια  τους και  καταπιναν  ψυχές  ,και  σάρκες.
Ξέρω  ο  κόσμος  τωρα  άλλαξε  ,οι  ουρανοξύστες  γλύφουν  τον  ουρανό  οι  πύραυλοι  κάνουν βόλτες  πανω  απο  τα  κεφάλια  μας , οι  άχρηστοι  γέροι  σβήνουν  στα  γηροκομεία  λησμονημένοι,  με τα  παράσημα  τους  σκουριασμένα  μέταλλα, όμως  η  ζούγκλα  είναι  ακόμη  εκει,η  βλάστηση  ακόμη  πνίγει  τον  ουρανό, λοιπόν  ήμουν  και  εγω  εκεί  ,κληρωτός  στα  22  το  χαρτί  της  επιστράτευσης  ειχε  έρθει  ,απρόσμενα  ημουν  εκει  για  εναν  αριθμό, ήμουν  ο  τελευταίος  στην  λίστα  για  τους  νέους  ήρωες..!!!
Λοιπόν  ήμουν  εκει  θυμούμαι  σαν  τώρα  τα  ελικόπτερα  να  πετούν  σαν  τρέλες  δηλητηριώδης  μέλισσες,  να  πετούν  βόμβες  εμπρηστικές,  στη  ζούγκλα ,αφανιζοντας  αθώα  δέντρα,ηταν  η  πρώτη  μου  αποστολή  ,την  ήμερα  των  γενέθλιων  μου  ,ήμουν  ενα  παιδί ,δεν  ειχα   γνωρίσει  τον  έρωτα  και  τον  θάνατο ηταν  γραφτό  να  τα  νιώσω  και  τα δυο  την  ήμερα  των  γενέθλιων  μου...!!!
Σερνόμασταν  για  ώρες  βημα  ,βήμα  το  όπλο  μου  ειχε  κάνει  πληγή  στον  ώμο, θα  κάναμε  έφοδο  σε  ενα  χωριό  του  εχθρού  οι  κόκκινοι  επαναστάτες  κρυβόταν  εκει,ο  εχθρός  ειχε   χρώμα!! ήμασταν  οι  σωτήρες  του  κόσμου  οι  νεοι  σταυροφόροι  έλεγε  ο  λοχαγός.  Μπήκαμε  νύχτα  στο  χωριό,ακριβώς   την  ωρα  που  ξεκινούσαν  τα  γενέθλια  μου,  οι  σφαίρες  ηταν  σα  πυροτεχνήματα  οι  ναπάλμ, σα  κεράκια  τούρτας  έκαιγαν  τις  παράγκες  ,ηταν  σα  πάρτι  γενέθλιων  κίτρινοι  άνθρωποι  έτρεχαν  ,μεσα  στο  κόκκινο  αίμα  τους και  εγω  ενας  κλόουν ,που  ήθελα  να  γελάσω  και  να  κλάψω  μαζί.
Η μάχη  ηταν  οπός  λένε,  οι  κιτρινοφυλαδες  ηρωική,  με  πεισμαν  και  θάρρος  καταλάβαμε  το  χωριό !  μονο  που  στην  άκρη  του  χωριού  ,εκει  στα  βράχια  ήταν  το  στόμιο  μιας  σπηλιάς ,ο  λοχίας  Στιβ  πλησίασε  με  κομπασμό,  πίσω  του  εγω κοίταζα  γύρω  μου  καμένα  σώματα.
Ο  λοχίας  Στιβ  ειπε  οτι  μέσα  εκεί  κρυβόταν  ο  εχθρός,  μισοεκλεισε  τα  σκοτεινά  ματια   του  στο   στόμιο  της  σπηλιάς  έβγαλε  μια  χειροβομβίδα, και  με  υπεροπτική  δύναμη   την  πέταξε   στο   βαθος  της  σπηλιάς, το  μονό  που  είδα  ηταν τα  μάτια  ενος  γέρου  βιετναμέζου,να  έρχεται  κλαίγοντας  και  χειρονομοντας  να  λέει  στη  γλώσσα  του  < ΝΙΤΣΙΓΙΟΥΜΠΙ>  που  σήμαινε  γυναικόπαιδα,το  κατάλαβα  απο  τις  κραυγές  και  τα  κλάματα  του,  πετάχτηκα  ,ηταν  τα  γενέθλια  μου  σήμερα, γινόμουν  22  δεν  θα  άφηνα  να  χαθούν  αθώες  ζωές  ,έκανα  βουτιά  μεσα   στην  σπήλια  δίχως  να  σκεφτώ,σκοτάδι  παντού  αντίστροφος  χρόνος  να  μετρα  τον  θάνατο  ήξερα  ειχα  3  δευτερόλεπτα, σκοτάδι  ,γενέθλια,  δυο  μάτια  ενα  όμορφο  πρόσωπο  ,και  μια  χειροβομβίδα  την  βρήκα  απο  ένστικτο  και  την  πέταξα  εξω  με  δύναμη.....
Ακουστικέ  ενα  μπαμ,  τραυματίστηκαν  δυο  δικοί  μας  ελαφρά  στα  ποδια  ,γενέθλια  λοιπον  στο Βιετνάμ,  ηταν  το  δώρο  μου  και  ήμουν  χαρούμενος  ειχαν  σωθεί  50  γυναικόπαιδα  που  κρυβόταν  στη  σπήλια, ο  λοχίας  Στιβ  με  αλους  4  με  χτυπούσαν  για  μίση  ώρα  είπαν  οτι  θα  περνούσα  γι  αυτο  στρατοδικείο ,ήξερα  οτι  ήταν  μονο  λόγια  οι  αιχμάλωτοι  είχαν  δικαιώματα  ,μετα  με  άφησαν  ο  λοχίας  απείλησε  οτι  θα  με  στείλει  σε  αποστολή  αυτοκτονίας...αλλα  δε  με  πείραζε !
Το  βράδυ  το  χωριό  ειχε  ησυχάσει  πλανιόταν  μια  απόκοσμη  ηρεμία  ,τα  γυναικόπαιδα  ειχαν  γυρίσει   στις  καμένες  παράγκες,  ημουν  σκοπιά  και  σκεφτόμουν  τη  χειροβομβίδα,  τα  ματια  της  κοπέλας  που  ειδα  στη  σπήλια, και  τα  τρία  δευτερόλεπτα  της  ζωης  και  του  θανάτου.
Και  τοτε  ανάμεσα  απο  τα  δέντρα  είδα  αυτά  τα μάτια  της  σπηλιάς,  με  πλησίασαν  ηταν  μια  κοπέλα  εξωτική με  ματια  διαμάντια  και  μαλλιά, καταρράκτες, με  στήθη  βουνά,  και  χαμόγελο  λευκό  σα  χιόνι!!!  με  κοίταξε  και  είπε <χιντελιρισι>  κατι  σαν  ευχαριστώ  πέταξε   το  ρούχο  της  ενω  μου  λεγε  <τσιν  για  σα  χου >  και  εγω  της  είπα  δειλά  οτι  δεν  θέλω  να  μου  δοθεί  απο  υποχρέωση  !!  οτι  δεν  γνώριζα  απο  έρωτα.
Τα  ματια  της  με  κοίταξαν,  βαθιά  ως  τα  μύχια   της  ψυχής  μου,  με  έγδυσε  γρήγορα,  και  μου  ειπε, < σον σιν   σε  λαχ >  δεν  κατάλαβα  τη  σημαίνει ,υστέρα  ολα  έσβησαν  τα  άστρα,  η  ζούγκλα  , ο  πόλεμος η  χειροβομβίδα  , ηταν  ακόμη  τα  γενέθλια  μου  των  22  δεν  θα  ξανάρθουν, εκείνα  τα  γενέθλια  που έμαθα  τον  έρωτα  που  ειδα  τον  θάνατο  καταπρόσωπο  σε  μια  σπήλια  σε  μια  ζούγκλα  κάπου  στο  Βιετνάμ.!!!!!
Λένε  πως πριν  σβηστής,  θυμάσαι  με  καθε  λεπτομέρεια  της  πιο  δυνατές  στιγμές  της  ζωής  σου,  σε  τούτο  το  λευκό  γηροκομείο  ατενίζω  τον  λευκό  τοίχο  με  τα  παράσημα,  άχρηστα  αντικείμενα, ενος  άσκοπου  πόλεμου. θωρώ  πως  φτάνει  το  τέλος  ετσι  καθαρά  που  τα  θυμήθηκα  ολα  ,πως  κανείς  δεν  ενδιαφέρεται  πια  για  ενα  γερο  βετεράνο  και  τις  ιστορίες  του  ετσι  το  καλύτερο  που  έχω  να  κάνω  είναι  να  σβήσω μαζί  με  την  ανάμνηση  των εικοστών  δευτέρων   γενέθλιων  μου.....!!!!!

                              ΑΡΓΥΡΗΣ.   ΤΕΛΟΣ.

ΠΩΣ ΜΕΤΡΙΕΤΑΙ Η ΖΩΗ ? ( ΑΓΑΠΗ )

Τα όνειρα μου συχνά έχουν ,θαλασσινό νερό να  μου  πνίγει  την  ανάσα μαλλιά  ξανθά  πλεγμένα  σε  κρύα  δάχτυλα αφρονερο στο κύμα και  βαθύ  σκοτάδι  των  βυθών τοτε  ξυπνώ  πάντα  ιδρωμένος και  αναρωτιέμαι  πως  μετριέται  η  ζωη?  σε  ώρες  σε  μέρες  σε  χρόνια ? .
Ξέρω  κάποιοι  απο  εσας  έχουν  ταξιδέψει πολύ  ,έχουν  πολλα  χρήματα  κοιμήθηκαν  με  αγνές , και  πρόστυχες  γυναίκες διευθύνουν  ουρανοξύστες, ειναι  σεβαστοί  ,οδηγούν  πολυτελή  αυτοκίνητα ολοι  αυτοί  είναι  σίγουροι  οτι  έχουν  ζήσει  τα  παντα .
Μερικά  βράδια  όμως  που  ξυπνώ  τρομαγμένος  ξερω  πως  η  ζωή  και  ο  θάνατος  ειναι  θέμα  δευτερολέπτων , πως  ζωη  είναι  εκείνη  η  στιγμή  που  σε  βασανίζει  για  πάντα  ,είναι  ίσως  η  συνάντηση  με  το  πεπρωμένο  σου...!!!
Δαιμονισμένος αγέρας  χτυπούσε  τα  φινιστρίνια  του  καραβιού η  τρικυμία  τραμπαλιζε  το  νοσοκομειακό  πλοίο,  οι  τραυματίες  βρίζανε  τη  θάλασσα ,τη μοίρα τους,  τον εχθρο , ετούτος  ο  πόλεμος  κρατούσε  σε  μακρός το  πλοίο  μετέφερε  σε  ασφαλή  μέρος  τραυματίες  απο  το  μέτωπο ,ημουν  και  εγω  ένας  απο  αυτούς  ,ενας  ήρωας  οπως  έλεγαν οι  βαθμοφόροι, ειχα  αψηφήσει  το  θάνατο  εκει  στο  ύψωμα 31  , ειχα  υψώσει  τη  σημαία  μας  κάτω  απο  ριπές  πολυβόλων, ήμουν γενναίος  έλεγαν που  να  ήξεραν  πως  το  μονό  που  ήθελα  ήταν  μονο να  πεθάνω, ειχα  βαρεθεί  τον  άσκοπο  αυτό  πόλεμο  ειχα  σιχαθεί  τις  ρητορείες  πολίτικων, και  στρατηγών.
Και  τότε  μέσα  στον  κυνισμό μου,και  στην  απόλυτη  ισοπέδωση  της  ζωής, στην  άρνηση  μου  να  ζήσω  σε  αυτόν  τον φριχτό κόσμο την  είδα  πάνω  στο  πλοίο,  στα  λευκά,ηταν  ενας  κύκνος  με αστραφτερό  χαμόγελο  ένας άγγελος  που  με  κοίταξε  στα  μάτια  και  μου  ηρθε  ναυτία,  έσβησε  η  σκια  απο  το  αίμα  τα  χαρακώματα , τα  ακρωτηριασμένα  χέρια,  και  οι  κραυγές  φίλων  που  πέθαιναν...
Ήταν  σα να  μας  καλούσε  η  μοίρα  σαν  ο  χρονος,  να  μετρούσε  αντίστροφα  και  να  τέλειωνε  πριν  αρχίσει. Σα  να  βρεθήκαμε  ξανά  μετα  απο  χωρισμό  χιλιετιών,αισθανθήκαμε  το  τέλος  και  την  αρχή, έξαλλου  η  ζωη  δε  μετριέται  με  χρόνια  μα  με  στιγμές  κατανυχτικης  αγάπης ,δε  χάσαμε χρόνο  βρεθήκαμε  αγκαλιά  μια  γυμνή  αγκαλιά ενας  κυκεώνας  από  άστρα  στροβιλιζόταν  μέσα  μου, τα  χείλη  της  μια  μαύρη  τρυπά  που χανόμουν,  και  ο  χρόνος  αδυσώπητος  να  τελειώνει.
Ξέχασα  τον  πόλεμο,  το καράβι,  και  την  τρικυμία  ειχα  βρει  σε  μια  στιγμή  την  πίστη  μου  για  ζωη,για  αγάπη για  ολα  αυτά  που  ειχα  λησμονήσει  στο  μαύρο  έρεβος  του  πόλεμου.
Όμως  η  στιγμή 0  ειχε  έρθει , το  γνώριζα  ,και  εγω  και  αυτή μια  μεγάλη  έκρηξη  ακούστηκε ,ενας  ναύτης  φώναξε  μας  τορπίλισαν !!  και  μετά  ειπε< μα  είναι  νοσοκομειακό δεν  είδαν >!!   ο  πόλεμος  ειναι  τυφλός  φώναξα  !  πήρα  απο  το  χέρι  τον  άγγελο μου  και  έτρεξα  στο  κατάστρωμα  ,γυρω  μου  ανάπηροι  σέρνονταν  με  τις  πατερίτσες, ναύτες μοίραζαν  σωσίβια  νοσοκόμες  φώναζαν  ,νερα  παντού  σκοτεινά  έμπαιναν σε  δωμάτια με  κατάκοιτους  τραυματίες αυτοί  πνίγηκαν νωρίς .
 Φωτοβολίδες  φώτισαν  εναν  νεκρικό  ουρανό  ειδα  τη  σκιά  του  υποβρύχιου  να  φεύγει,  ειχε  πετύχει  στην  αποστολή  του,το  πλοίο  πηρε  κλίση  και  άρχιζε  η  κάθοδος, την  πήρα  αγκαλιά  μου και  πηδιξαμε  στο  κρύο  νερο, πιαστήκαμε  απο  ενα  ξύλο  ,της  υποσχέθηκα  αιωνία  αγάπη,  μου  ειπε  οτι  αυτο  που  ζήσαμε  ηταν  για  εφτά  ζωές  οτι  οι  περισσότεροι  δεν  θα  ζήσουν  ποτε  το  κύμα  της  αγάπης  να  τους  πνίγει...!!!
Ήθελα  να  της πω οτι  δεν  θα  την  αφήσω πότε  μα  κάτι  με  χτύπησε  στο  κεφάλι  ,και  ολα  έγιναν  βυθός  και  σκοτάδι .
Οταν  ξύπνησα  ήμουν  σε  ενα  λευκό  δωμάτιο,  ειχα   σωθεί άρχισα  να  ρωτάω  για  αυτήν  κάνεις  δεν  ήξερε  το  ονομα  της  κάνεις  δεν  την  ειχε  δει  ,  δεν  υπήρχε  στις  λίστες  των  πλοίων, δεν  υπήρχε  μου  ειπαν ,  ηταν  γέννημα  της  φαντασίας  μου  και  του  διαταραγμένου  μου  μυαλού  απο  οσα  είχα  ζήσει .

Μου  έλεγαν  να  τους  πιστέψω, δεν  υπήρξε  πότε  ,μου  το  λένε  ακόμη  και  τώρα  που  τη  γυρεύω  παντού  τωρα  που  ο πόλεμος  τέλειωσε, κάποιοι  λένε  πως  μου  σάλεψε εκει  στο  μέτωπο  εγώ  όμως  θα  τη  γυρεύω  πάντα, γιατί  μαζι  της  έζησα  σε  μια  στιγμή  ολη  μου  τη  ζωή...!!!!!
Κάποια  βράδια  σαν  αυτο  του  Αυγούστου  ξυπνώ  ιδρωμένος  και  στα  χείλη  μου  εχω  την  ανάσα  απο  το  φιλί  της, τότε  είμαι  σίγουρος  πως  ηταν  αληθινή, τότε  ξέρω  πως  είναι  κάπου  και  με  περιμένει ,και  θυμάμαι  τα  λόγια  της  πως  η  ζωή  δε  μετριέται  με χρόνια  μα  με  στιγμές....!!!
                 ΑΡΓΥΡΗΣ.  10/08/11

ΤΟ ΑΙΜΑ ΤΟΥ ΡΑΤΣΙΣΤΗ

Ήταν  ένας  ρατσιστής, αυτο, το γνώριζαν όλοι ,σε  αυτή  τη  μικρή πολιτεία όπου  οι  νέγροι ηταν  παιδιά  ενος  θεου κατωτέρου  που  δημιούργησε  υπανθρωπους,  που  χρησίμευαν  μονό  ως υπηρέτες.
Οι  βαμβακοφυτείες  εδω  ,είχαν όπως  παντού  λευκό  χρώμα ,ατέλειωτα  στρέμματα  περίμεναν  τώρα  φτηνά  εργατικά  χέρια,οι  νέγροι  γύριζαν  αδέσποτοι  ξυπόλητοι, λιπόσαρκοι,  στις  γειτονιές  ,οι  ενξιχρωνιστες  πολίτικοι  έβγαζαν λόγους  γεμάτους  ρητορείες  απο  τα  μπαλκόνια  μεγάλων  σπιτιών.
Η  ζέστη  ηταν  ανυπόφορη  , σαν  τα  μυαλά  των πολίτικων  που έδωσαν  δικαιώματα  και  Ελευθερία  στους  νέγρους  ,ποιος  μπορούσε  να  φανταστεί  εναν  κόσμο  δίχως  σκλάβους  ,αρρωστημένα  μυαλά, τι  θα  γινόταν  οι  ζαχαροφυτιες  μας, οι  φυτείες  καφέ  η  οικονομία  βούλιαζε  ,και  οι  πολίτικοι  αδιάφοροι.
Ναι  λοιπόν  ηταν  ενας  ρατσιστής  το  ξέραν  ολοι αρχηγός  της  τοπικής  οργάνωσης  φορούσε  τα  βράδια  άσπρη  κουκούλα ,έπαιρνε  αναμμένους  δαυλούς και  έκαιγε  σπίτια,  το  πρωι  τον  καλημέριζαν  με  σεβασμό  στην  εκκλησία , τον  φιλούσαν  στο  μάγουλο  τα  παιδιά  του, έκανε  ιεραποστολικό  έρωτα  με  τη  γυναίκα  του, χάριζε  δωρεές  στον  πάπα  της  ενοριας, ήταν  ένας  καλός  πολίτης.
Τα  βράδια όμως ηταν  ενας  λευκός  εκδικητής  ,χθες  έκαψαν  κατι  παράγκες οι  νέγροι ούρλιαζαν  σαν  πυρσοί  κακόηχοι ,  και  οι  γυναίκες  ξερίζωναν  τα  μαλλιά  τους, τις  προάλλες  κρέμασαν  υποκινητές  νέγρους  ,που  διακήρυτταν  ισα  δικαιώματα  που  ακουστικέ,!  στο  τελος  θα  καθόμαστε  στις  ίδιες  θέσεις  ακόμη  και  στα  λεωφορεία!! 
Έπρεπε  να  οργανώσει  καινούρια  αποσπάσματα  τιμωρων, έπρεπε  να  εκβιάσει  σύντομα πολίτικους , επρεπε  να  διαφυλάξει  τις  φυτείες  του... Μονάχα  κάτι  μάτια  ,μιας  νεγρας  του  τάραξαν  σήμερα  το  πρωί  τη  διάθεση  ηταν  νεα και  όμορφη  ,τα  ματια  της  ηταν  σαν  δυο  μαγνήτες που  με  τραβούσαν  δίχως  τη  θέληση  μου .
Το  βραδύ  θα  γινόταν  η  τελική  εκκαθάριση  στις  παράγκες  των νέγρων  η  νύχτα  έφερε  μια  κόκκινη  πανσέληνο  θαρρείς  απο  αίμα  ,οι  άσπρες  Κουκουλές  ξεχύθηκαν  με  λύσσα  κάλπασα  πάνω  στο άτι  ,μαστίγωσα  κατι  γυναίκες ,παιδιά  έκλαιγαν  παντού  φωτιές ημίγυμνοι  νέγροι  με  δρεπάνια  και  αξίνες  αντιστεκόταν  οι  σφαίρες μας  τους  θέριζαν,  στήσαμε πρόχειρες  κρεμαλες ,και  ξάφνου  εκεί  μέσα  στον όλεθρο του  μίσους  ειδα  τους  δυο  μαγνήτες  των  ματιών  της  να  με  κοιτούν  με  λύπηση ,και  καταφρόνια  !  ποιον  έμενα  !  τον  αρχηγό  και  πιο  πλούσιο  λευκό  της  περιοχής ένιωσα  μια  ερωτική  οργη  να  με  κυριεύει  σήκωσα το  όπλο  και  την  πυροβόλησα  με  μίσος, δεν  είδα  τη  απέγινε ,ενα  μαχαίρι  καρφώθηκε  με  δύναμη  στο  στήθος  μου, αιμα  παντού  πέθαινα  τέλος  λοιπόν ,σβήνουν  και  οι  λευκοί  ετσι  σαν  τα  ζώα  οπως  οι  νέγροι!! 
Ξύπνησε  στα  χέρια ενος  γιατρού  σε  ενα  λευκό  νοσοκομείο,του  είπαν  οτι  παραλίγο  θα  πέθαινε ,έχασε  πολύ  αίμα  δεν  έβρισκαν  δότη  για  αίμα  γιατί  ειχε  σπάνια  ομάδα  αίματος.
Τελικά  όμως  βρέθηκε  του  ειπε  ο  γιατρός ,με  δισταγμό  ηταν  μια  νεγρα  που  προσφέρθηκε  και  ταίριαζε  το  αίμα της,είχε  τραυματιστεί  ελαφρά  και  αυτή, μια  νεγρα  με  μάτια  σαν  δυο  μαγνήτες...!!
Πετάχτηκε  με  τρόμο  ,ειχε  νέγρικο  αίμα  στις  φλέβες του  ηταν  μολυσμένος,χτύπησε  το  γιατρό, πήρε  ενα  ξυράφι  και  ήθελε  να  βγάλει  το αίμα.
Τελικά  ανάρρωσε  η  ζωη  ηταν  γλυκιά  έστω  και  με  νέγρικο  αιμα,όμως κατι  άλλαξε  ,ποθούσε  πια  τα  μάτια  της  τη  έπαθε ?? μήπως  γινόταν  νέγρος  λίγο, λίγο ένιωθε  την  περιφρόνηση  της  κου κλου  ξαν ,  ειχε  αίμα  αράπη  και  τον  απόβαλλαν  απο  την  οργάνωση ,τον  έπιασε  τρέλα ρήμαξαν  οι  φυτείες  ,έδειρε  την  κοκέτα  γυναίκα  του  και  έβρισε  υποκριτή  τον  πάπα.
Άρχισε  να  λεει  αλλόκοτα πράγματα  για  ισότητα ,  για  θεο  που  πλάθει  παιχνίδια  με  ιδιες  δυνατότητες ,για  λευτεριά  των  τάξεων,τον  ειχε  αρρωστήσει  λέγαν  το  αίμα  ηταν καταραμένος, ποθούσε  τα  μάτια  της ήθελε  να  γίνει  ενα μαζί  της,να  ενώσουν  ξανά  τα  αίματα  τους..

Τον  αγνοούσαν οι  μαγνήτες  των  ματιών  της,  είχε  βρει  ενα  τρόπο  να  τον  εκδικηθεί,τον  έσωσε  και  τώρα  τον  κατέστρεφε  ερωτικά  λίγο,λιγο.!  Στο  τέλος  έβαλε  φωτιά  της  φυτείες  και  το  πλούσιο  σπίτι  του,  ειπε  στον  δικηγόρο  του  να  μοιράσει  την  ατέλειωτη  έκταση  που  είχε στους  νέγρους,και  ενα  πρωινό  μαύρο  πρωινό  άνθρωποι  με  άσπρες  Κουκουλές  τον  έπιασαν έστησαν  μια  πρόχειρη  κρεμάλα  σε   ενα  δεντρό και  τον  κρέμασαν  σαν  να  ήταν  ενας  νέγρος.. είπαν  μετά  πως  ειχε  γίνει  αράπης  ,και  καθώς  έσβησε  για  πάντα  το  φως  οραματίστηκε  στο  μέλλον  εναν  κόσμο  δίχως,  μισός,ρατσισμό, βια  και  εκμετάλλευση....!!!!
                        ΑΡΓΥΡΗΣ 04/ 08/11