ΙΝΤΕΡΣΙΤΙ. 62.

 Φεύγω φίλε μου ταξίδι ,μου δώσαν μαύρο αντικλείδι , τον όλεθρο να ξεκλειδώσω εισιτήριο πόνου να εξαργυρώσω ...   

Με το intercity φεύγω το 62 φιλέ, μου σε χαιρετώ σου λέω αντίο ,  μες στις στάχτες των Τεμπών θα είμαι αγέρας και μέσα ένα άδειο μνημα θα κλαίει ένας πατέρας .  

Να με θυμάσαι μη μου πεις αντίο ,εμένα που πήρα το intercity 62 ...   

Εφυγα για μία άλλη χώρα ,πριν να είχε έρθει η δικιά μου η ώρα ..  γιατί η  χώρα μου ήταν κράτος δολοφόνος και έμεινε πια βουβός ο πόνος ...  

Γιατί είχα όνειρα ψηλά ως τα αστέρια μα με κόψαν λαμαρίνες σαν μαχαιριά .. γιατί τα Τέμπη έγιναν σιδερένιος τάφος και ύστερα είπαν οι πολιτικοί συγνώμη λάθος...   

 Μην με λησμονείς μη μου λες αντίο εμένα τον επιβάτη του ιντερσίτι 62 ... 

Ήταν  είπαν η κακιά η ώρα ,μα  ήταν σαθρή και ένοχη όλη η χώρα .. τώρα πια πετούν λευκοί, άγγελοι  και πολιτικών ουρλιάζει λύκων αγέλη... 

 Ανοιξα Πανιά, για του Θεού τα ουράνια , τούτος ο κόσμος ήταν συρφετός μία παράνοια .. το εισιτήριό μου έγραφε πάνω τέλος , και το τρένο έφυγε σαν βέλος ...   

Μην έρθει η λήθη,  και μου πεις αντίο εμένα το νεκρό το intercity 62 ... 

Εφυγα φίλε μου με τρένο ,σε 20 λεπτά πηγαίνω εκεί που με στέλνουν οι άθλιοι καταδότες , οι ανάλγητοι δήμιοι , της ζωής οι προδότες ... 

Στις καθόδου τρέχω την γραμμή και έρχονται οι προαιωνιοι  ,θανάτου καημοί , φίλε ζήσε,   εσύ και αγάπησε για μένα εγώ φεύγω για εκεί τα μαύρα ξένα ...  

Με το πικρό νερό της λήθης μην πεις αντίο σε μένα που ταξίδεψα με το 62 ....! 

Τωρα  κείτομαι εδώ στον Τεμπών το μνήμα με σκότωσαν για το χρήμα , ξύπνα ο κόσμος αιώνες δεν αλλάζει θάνατος ,πόνος , και μαράζι .  

Φεύγω φίλε μου μαύρο ταξίδι, τα νιάτα μου ήταν ένα στολίδι που το σβήσανε από το χάρτη άνανδροι ,τερατοκτηνοι , άνθρωποι σκάρτοι .. 

Να  με θυμάσαι μη μου πεις αντίο , εμένα που πήρα το intercity 62....!!

Α.Ν.   18/03/23.

Δεύτερη ευκαιρία στην αγάπη.

Η δεύτερη ευκαιρία στην αγάπη ..!

όλοι μας αξίζουμε μία δεύτερη ευκαιρία στην αγάπη.. ! όλοι μας αξίζουμε να αφήσουμε πίσω τις χαμένες αγάπες,  τις σκιές και τις πληγές του έρωτα ..

δεν είναι ποτέ σου αργά για την αγάπη κι ας χάθηκες στα δάση της προδοσίας ,και ας μάτωσες με 1000 δύο  ξυράφιες ..

   οι καρδιές είναι ένα ποτάμι που στάσιμο δεν μένει , η άνοιξη προσμένει ,πάντα και οι κερασιές ανθίζουν και μετά τους πιο παγερούς χειμώνες..

   μην αγνοείς την δεύτερη ευκαιρία ,υπάρχει χρόνος στο ρολόι της ζωής σου .. ! ξόρκισε μακριά φαντάσματα και τύψεις χαμογελα  στό αύριο η ευτυχία είναι απλή ..

  είναι ο ήλιος ένα παιδί ,ένα κόκκινο μπαλόνι ένα άσπρο περιστέρι ,ένα χέρι να σε κρατάει στα στερνα,  άρπαξε την δεύτερη ευκαιρία στην αγάπη ... 

γιατί ζεις μονάχα μία φορά όλοι αξίζουμε την ευτυχία είναι ο τρόπος για να γίνει ο κόσμος ομορφότερος ,είναι ο δρόμος της ανθρωπότητας δίχως πολέμους ,μίσος , και εκμετάλλευση....!

29/12/22.

ΑΓΆΠΗ ΚΑΙ ΠΟΛΕΜΟΣ

 ΑΓΆΠΗ ΚΑΙ ΠΟΛΕΜΟΣ.

Τώρα που κάθομαι εδώ πέρα απέναντι από τις ακτές αντικρύζοντας κείνη τη θάλασσα την θάλασσα  την δαρμένη που χει πάρει μαζί τους τόσους στο βυθό .

τώρα που είμαι πια ένας γέροντας με λευκά γενιά και με μαλλιά άσπρα  ,κάνοντας τον απολογισμό των χρόνων που πέρασαν που πέρασαν μαρτυρικά .. γεμάτα ενοχές φρίκη και πόλεμο.

θυμαμαι ,εκείνου του πολέμου το μεγάλου τις ανάμνησεις,  σκέφτομαι πως υπήρξα ένας άνθρωπος,  είτε καλος είτε κακος ,ένας άνθρωπος κύριως ,που πόνεσε ..

όμως που έζησε την αγάπη και τον πόλεμο την προδοσία το  ,μίσος και τον έρωτα, αυτοί οι άνεμοι του πολέμου το άνεμολόγη  ,και εκείνα τα μάτια της ,που δεν ξανάδα με κυνηγούν τα βράδια.. κεινα τα μάτια τα θαλασσινά τα μπλαβια ,τα ονειρικά, βαθιά, και σκοτεινά που για χάρη τους γίνανε όλα , που για χάρη τους κάηκε ο κόσμος μου.. ακόμη είναι και 

τα μάτια του φίλου μου του παιδικού  και αυτά είναι σαν Ερινιες,  πού ορίζουν τη μοίρα μου τις πράξεις μου ..!!

να είμαι άραγε ένας καλός ένας , δικαιωμένος άνθρωπος η ένας άνθρωπος με πάθη ..

Αυτή, είναι η εξομολόγηση μου που θα ,την πω μονάχα στα γραπτά μου ,στις λεύκες σελίδες του τετράδιου ,ποτέ δεν απότόλμησα να πω τη μαύρη αλήθεια μα θα τη γράψω τώρα στα στερνά ,στα στερνά μου τελευταία χρόνια…

  

Ημέρες πολέμου :

Τα λαγούμια είχαν σκαφτεί καλά ,τα χαρακώματα ήταν βαθιά περικυκλωμένα από ξύλινες τάβλες αλλά οι βροχές είχανε γκρεμίσει τις τάβλες και μπαίναν τα νερά μέσα στα χαρακώματα , μας γεμίζουν τις μπότες τις αρβύλες, τα όπλα,  τα ψωμιά που είχαμε λίγα.. τελείωνε καί  το χαρούπι που ,ήταν σκληρό, και Μπάγιατικο, το μπαρούτι και αυτό είχε πιάσει υγρασία και ήθελε κάπου-κάπου να το ζεσταίνουμε στη μικρή σομπίτσα που την καίγαμε με ξύλα φοβούμενοι όμως ότι ο καπνός θα μας προδώσει στον απέναντι εχθρό…

 ο χειμώνας ήταν βαρύς ,Γιώργη με φώναζε ο δεκανέας καί ο λοχαγός και δίπλα μου στο δεξί πλευρό ήταν ο Νικόλιος , ο παιδικός μου φίλος   αχ είχαμε έρθει μαζί από το νησί,   είχαμε γεννηθεί την ίδια μέρα, είχαμε μεγαλώσει στο ίδιο χωριό , οι πατεράδες μας ήταν ξαδέρφια ήταν ο καλύτερός μου φίλος και συγγενής .

πηγαίναμε στο ίδιο σχολείο α πόσο αναπολουσαμε  ,το νησί το γαλανόλευκο τη θάλασσα την αφρισμένη τις αμμουδερές ακτές τα κυματα το ,ηλιόγερμα εκείνα τα λιβάδια στο βουνό , και εκείνα τα ηλιοβασιλέματα πού  με αυτά ζήσαμε τα πρώτα μας χρόνια .. οι ψαρόβαρκες λευκές σαν κύκνοι μας άρεσε να ψαρεύουμε ,να ψαρεύουμε στο λιμάνι και να ανοιγόμαστε μεσοπέλαγα είμαστε γεννημένοι για ψαράδες αλλά οι άνεμοι του πολέμου είχαν διαφορετική άποψη ο πόλεμος είναι ένας τυφώνας σαρώνει τα πάντα σαν να βύθισε τις βάρκες μας , σαν να  έκανε τον κόσμο μας μουγκο καί άσχημο…

οι γονείς μας παραπονεμένοι σαν φύγαμε κλαίγανε με βουβό κλάμα .

που πηγαίναμε άραγε  ? πού πηγαίναμε όλαταχος , στο θάνατο..  ίσως πηγαίναμε να σκοτώσουμε να μας σκοτώσουν και τώρα να βρεθήκαμε εδώ σε τούτο το σιχαμερό μέρος σε τούτο το παράπηγμα ,σε τούτο το χαράκωμα .

Πολυβόλα, στροβιλίζονται πάνω από το κεφάλι μας με μία γραμμή πού με κανένα τρόπο ,δεν λέει να σπάσει είτε από τη μία είτε από την άλλη μεριά ..

με σχέδια που κάνουν οι στρατηγοί πώς θα γκρεμίσουν το μέτωπό του αντιπάλου σχέδια , ολημερίς και ολονυχτίς και οι σφαίρες, να σφυρίζουν στα κεφάλια μας μέρες και νύχτες .

αυτό γινόταν συνεχώς και οι  επιτελάρχες να σχεδιάζουν να ξανάσχεδιάζουν και τίποτα τίποτα δεν γινόταν κανείς δεν έκανε πίσω πυροβόλα να αλεθούν τα κόκαλα των ανθρώπων .

και οι μέρες περνούσαν μαρτυρικά να  μαγειρεύουν σχέδια οι στρατηγοί που δεν καρποφόρησαν και οι στρατιώτες να λένε όλοι  για το μεγάλο σχέδιο που θα μας φέρει τη Νίκη που θα πάρουμε  την επόμενη πολη, και θα προελασουμε ..

Η μόνη χαρά εμένα και του Νικολιού ήταν να πάμε, στο ποτάμι .ήταν ένα ποτάμι που θύμιζε λίγο τον τόπο μας.

Αχ το ποτάμι , το ποτάμι ήταν μία θάλασσα για μας ναι θύμιζε τον νησί μας , ναι ήταν κάτι όμορφο και όταν μας δίνανε άδεια πηγαίναμε εκεί φούμαραμε τα τσιγάρα μας ,αυτά που μας στελναν ,οι γονείς τα μοιραζόμασταν όλοι ήταν μία μεγάλη απόλαυση να φουμάρεις σε αυτόν τον άθλιο τρόπο..

 μέσα στα αίματα στη θλίψη και στις σφαιρες ,η καθαριότητα ήτανε κάτι που μας έκανε να αισθανόμαστε ξανά άνθρωποι ξανά νέοι και όμορφοι .το ποτάμι κυλούσε σε έναν βράχο έπεφτε με δύναμη σε ένα πλάτωμα και έκανε σαν μία μεγάλη πισίνα εκεί ξαναγινομασταν παιδιά πάλι ..

ξεχνούσαμε τον πολεμο ,τα τερτίπια του . Τον θάνατο που είδαμε τους τελευταίους μήνες γελάγαμε και παίζαμε και τότε καταλαβαίναμε ότι ήμασταν ξανά 19 χρονών αγόρια.  τότε ήτανε που λέγαμε ότι οι πόλεμοι γίνονται δίχως σκόπο ,όσοι το τολμούσαμε φυσικά γιατί πάντα υπήρχανε και αυτοι που θα σε κατηγορούσαν για ανυποταξία ,λιποταξία ..

ύποπτος για λιποταξία ήταν μία βαριά κατηγορία που μπορεί και να σου επέφερε και τον εγκλεισμό ή το να σε βάλουν στο πρώτο ,πρώτο μέτωπο δηλαδή να σε στείλουνε για τα ντουφέκια να βγεις και να κάνεις την έξοδο του θανάτου ,που λένε δηλαδή να βγεις από τα χαρακώματα και να τρέξεις όλο ίσα κατά πάνω στον εχθρό .

ήταν σίγουρος ,θάνατος ήταν το δόλωμα του λαγού, όπως λέγανε δηλαδή τρέχεις και σε πυροβολούν σαν τον λαγό,όλοι ύποπτοι λιποταξίας ,όσους τους κατηγορούσαν με αποδείξεις αυτό το φρικτό τέλος είχαν να πεθάνουν από τα πολυβόλα του εχθρού για να αποκαλύψουν τη θέση από τα πολυβολεία του εχθρού .

δηλαδή ενας δοξασμένος θάνατος έτσι λέγανε στους γονείς στέλνοντας εκείνο το χαρτί το σκληρό ,το λευκό που έλεγε ότι ο γιος σας έπεσε σαν ήρωας στο καθήκον πάνω στη γραμμή του μετώπου ,με έναν Σταυρό για παράσημο χωρίς να επεξηγούν με περισσότερες λεπτομέρειες αλλά αυτά..

 όλα ανήκουν στην τρέλα του πολέμου .

Με φώναξε Γιώργη ο φίλος μου ο Νικολιός ,Έλα να παίξουμε με τα νερά με βούτηξε μέσα και γελάγαμε ήμασταν ανέμελοι ,σήμερα ποιος ξέρει αύριο μπορεί και να μην ζούσαμε…

Μα σήμερα είχα έρθει εδώ μόνος μου μακριά από την τέφρα την οσμή του θανάτου και του πολέμου είχα έρθει εδώ στο ποτάμι αυτό το μικρό το ποταμάκι,  που κυλούσε υγρό ανέμελο ανέγγιχτο και ζεστό χωρίς πόλεμους,  χωρίς να νοιάζεται για τους ανθρώπους ..

δίπλα ήταν χτισμένο ένα εκκλησάκι ,πού βρέθηκε αυτό το μικρό εκκλησάκι στα βάθη της ανατολής δίπλα στο ποταμάκι αναρωτιόμουν είχε ,παλιές τοιχογραφίες θα πρέπει να ήτανε του,  8ο αιώνα ίσως και πιο πριν ,από τους πρώτους χριστιανούς που κρυφόζούσαν εδώ σε ένα ξένο κράτος με αλλόθρησκους ..

άνοιξα την πόρτα μπήκα μέσα ήταν σκοτάδι κοίταξα στον τρούλο τις παλιές τοιχογραφίες και με έπιασε ένα δέος ήταν η μέρα σκοτεινή και βροχερή και σε λίγο έπρεπε να γυρίσω στη μονάδα μα ξαφνικά μία καταιγίδα ξεκίνησε, και σκέφτηκα να μείνω για λίγο εκεί μέχρι να κοπάσει, κεραυνοί πεφτανε συνεχώς  ο ουρανός μουντός και μαύρος …

ίσως με ψάχνανε αλλά δεν μπορούσα να βγω στη βροχή περίμενα για λίγο και ξάφνου άνοιξε η πόρτα της εκκλησίας και είδα μία απόκοσμη ομορφιά μία κοπέλα εξωπραγματική ,εξωτική ομορφιά ,που δεν είχα δει ποτέ . μάτια  σαν έβενος ,δέρμα απαλό .. Μάλια ,μαύρα σαν κοράκι . το χαμόγελό της  αγνό ,χαμογέλασε αθώα ήτανε μία λευκή οροσειρά, ήταν διαμάντια ,ήταν ήλιος ηταν,  ουρανός ολόκληρος είχε έρθει και, αυτήν για να προστατευτεί από τη βροχή.. μια  καταιγίδα μας ένωσε ετσι  γνωριστήκαμε τη λέγανε Αχμέτ ήταν Τουρκάλα στην καταγωγή μα ο πατέρας της είχε ελληνικές ρίζες και ήταν κρυφοχριστιανοι έτσι μου είπε ..

ήταν ένας ,έρωτας με την πρώτη ματιά ο πρώτος μου έρωτας και ενιωσα πρώτη φορά την δύναμη του έρωτα στα 19 μου χρόνια , εν μέσω πολέμου..  ήταν ένα ξύπνημα της φύσης μία ερωτική πανδαισία μέσα στη σκοτεινιά του θανάτου και του πολέμου .. από κείνο το απόγευμα πήγαινα συχνά στο εκκλησάκι δίναμε ραντεβού όταν μπορούσα να φύγω από τη μονάδα έστω για μία ώρα πηγαίναμε και ανταλλάζαμαμε όρκους αιώνιας αγάπης,  έξω από το εκκλησάκι μπροστά στις εικόνες λες και μας κατακρίνουν άλλοτε αυστηροι ,άλλοτε όμως οι άγιοι χαμογελούν και συμφωνούν με τον κρυφό μας έρωτα … κάποιες φορές, όμως φανταζόμουν ότι με κατακεραυνώνουν και μετά μας  δικάζουν σε χίλιες κόλασεις..

 ήταν οι μέρες εκείνες που η Ευτυχία εναλλασσόταν με τη δυστυχία της μάχης και του θανάτου, το φιλί της Αχμέτ ήταν το πιο γλυκό βάλσαμο ένα φιλί που έπαιρνε όλες τις κακές εικόνες που είχα σχηματίσει τον τελευταίο καιρό ,ένα φιλί πού με ταξίδευε μακριά στο νησί μου και έκανα όνειρα για το μέλλον ..

                

ΞΟΔΕΨΑ ΤΗΝ ΖΩΉ ΜΟΥ...!

ξόδεψα τη ζωή μου σε ανούσιες φλύαρο κενότητες, σε μουντά καφέ προσμένοντας να λήξει ο χρόνος ..σε βρώμικα στρώματα γυναικών με ψεύτικες αβρότητες ξοδεύτηκα  τόσο που απέμεινε μονάχα της ψυχής μου ο πόνος ...

Ξόδεψα  τηζωή μου γυρεύοντας Αγάπη σε μάσκες υποκριτών ,αγαπώντας αλλήλους γυρνώντας το μάγουλό σε φθονερούς ,διαβάζοντας ελεγείες σπαρακτικές ξεχασμένων ποιητών ,ποτίζοντας με αγκάθια τους ψυχό κήπους τους καρπτερους..

 ξόδεψα την ζωή μου ,νεογέρος σε ανεραστές φανφάρες , γυρεύοντας υψηλά, ένδοξα νοήματα στο μεταίχμιο των αιώνων . τώρα ζητώ ένα άνθος λίγο τόκο ζωής στέρνες χαρές.μια  ηλιαχτίδα έρωτα στην ψύχρα των παγετώνων ..

Ξόδεψα  τη ζωή μου στην ίδια πόλη στα τείχη που με κυκλώνουν .

στους πουλημένους έρωτες που λάφυρο πήραν της ψυχής την παντιέρα ,σε ιδεολογίες ψεύτικες που κρατη τον όχλο πόρωνουν, ξόδεψα ξόδεψα ξόδεψα το χάρισμα της ζωής το  ξόδεψα στον αγέρα...!

ΓΥΡΕΎΩ.

Γυρεύω μία θάλασσα στη μέση της ερήμου την άστρο γέννηση στην καταχνιά ,γυρεύω την

 Ιθάκη στο πάθος του Οδυσσέα ..του κόσμου τα άλυτα γυρεύω να λύσω, ποιος θεός την αγάπη ορίζει και ποιος στιγματίζει το χέρι του φονιά.. γυρεύω τα σφραγιστα χείλη της κάποιο απομεσήμερο να τα φιλήσω..! εδώ στα υπόγεια που κοιτωμαι, τυφλός γυρεύω της γνώσης κοφτερό λεπίδι, εδώ στις φυλακές που Βασανίζομαι γυμνός της αγάπης γυρεύω το ταξίδι...!

γυρεύω να περπατήσω στα χνάρια του Προμηθέα, φωτιά και αγάπη να χαρίσω σε τούτο το χώμα που πότισαν με αίμα, σε τούτο το φως που σμιλεύει μνημεία.. σαν το Σωκράτη να θάνατομεθύσω στις Θερμοπύλες να ξανά σβήσω, σε μία έξοδο Μεσολογγίου γυρεύω να ρίξω τη νέα τυραννία... εδώ στα πηγάδια τα άνυδρα που βρέθηκα προδομένος γυρεύω άστρων φωταγωγόγια, στις ξερολιθιές φριχτά που είμαι λίθοβολιμένος γυρεύω Θεό και Παναγία...!

γυρεύω κάποιας Τροίας τα κάστρα να ρίξω, του κακόυ,    αρμάδα να πυρπολυσω, σταύρο Να υψώσω καντήλι, να ανάψω, γυρεύω την αλμύρα του Αιγαίου να πιω..! σαν τους τρελούς με λευτεριά να μεθύσω το μπλε της θάλασσας να κατανοήσω, γυρεύω την πίκρα τη γλύκα, του κόσμου ετούτου σβήνοντας να καταπιώ..! εδώ στην άβυσσο που βρέθηκα, πνιγμένος γυρεύω μία ζωής ανάσα..! εδώ που κοιτωμαι, κυκλωμένος από ανικητα φλεγόμενα δασα...!

Ιστορική ποιητική..! 29,2,20.

Η λησμονιά των ηρώων

Οι ήρωες κοιμούνται ανήσυχα στου κάτω κόσμου τις σπηλιές σε λέγαν ποιητή, επαναστάτη, και Χριστό, στο άνθρωπομάνη που λίγοψυχα.. καθώς περνούσες την θανατερή την πύλη, πριν σε προδώσουν λάγνες αγκαλιές...! ένα κουβάρι ο κόσμος που όλο  κλωθεί και ο ήλιος που αγκομαχά... και όλο στενάζει στις μυλόπετρες που αλέθουν στης μακρονήσου την ξερολιθιά...! Πόση αλήθεια με το αίμα σου να γράψεις να την κρύψεις σε μία θάλασσα βαθιά..!

Σε ξαναβρήκα κάτω από το άρμα στην πεσμένη πύλη, κόκκινο γαρύφαλλο στο θάνατοάνεμι, και η μάνα σου που όλο με μαύρα καρτέρει, στου Κάτω Κόσμου 4 άγγελοι συλλέγουν το δάκρυ σε κύπελλο χρυσό, κι όλο μεθούν της γης οι αντρειωμένοι ..και εσύ σταυρώνεται στις φυλακές τον κόσμο να αλλάξεις ,για κάποια που αγάπησες Νεφέλη ..Και όσο τις σάρκες σου θα καίει του αττίλα εκείνη η μαύρη αυγή ,θα μοιρολογούν οι άνεμοι ..!στον ιστό εκείνο που Ανέβηκες ,η λευτεριά έπεσε από σφαίρα σκοτωμένη.!

Σαν να ξαναπεσες, πάνω στα τείχη της πόλης, ή στο σκοπευτήριο στην Καισαριανή στην μικρασία πνίγηκες στο κύμα, και στη φλόγα κάηκες σε μία εκκλησία.. των δικτατόρων Μες στης Μπουμπουλίνας να σου κεντούν με αίμα την ποινή.. και σαν το Χριστό τα ιμάτια σου, στα ζάρια να παίζουν για τη μοιρασιά..! μα  όλο θα λάμπεις μες στη φλόγα που σε καίει, ήρωα Έλληνα που λησμονηθικες παράδοξα ένα δίδαγμα μας μένει, πως κέρδισες και,

ας μοιάζει πως ητήθικες..!

Ηστορικη, ποιητική..
Αργύρης. 2020.

Ο γυρισμός του πρόσφυγα..

Παραμονή Πρωτοχρονιάς το σωτήριον έτος 19... πέρασαν πολλά χρόνια απομακρυσμένος από τον τόπο μου έτη και έτη..

Για να έρθει αυτή η Πρωτοχρονια,αυτήν η Πρωτοχρονιά που προσμενα τόσα χρόνια Ηταν Ο γυρισμός του πρόσφυγα ο δικός μου δηλαδή.. από τον τόπο των μαρτυριών από κει που εκδιώχθηκα, πριν από πολλά χρόνια.. γύρισα ολόκληρο τον κόσμο τόσα χρόνια Εφτά φορές.. Ίσως και δέκα πήγα σε μακρυσμένες περιοχές στα ξένα στον ωκεανό σε σαπια καράβια.. Κοιμήθηκα με ξένες γυναίκες μελαμψές...

έκανα χρήματα, δούλεψα, τυχοδιώκτης ήμουν αλλά δεν λησμόνησα τον τόπο μου την πατρίδα την γέννηση. Την κατάρα και ευχή της μάνας και του πατέρα..

τα λόγια της αγαπημένης μου τα στερνά πώς θα με προσμένει πότε δεν, θα δοθεί ποτέ σε άλλον όταν το μικρό μας χωριουδάκι καταπάτησαν οι αλλόθρησκοι τότε στη Μεγάλη καταστροφή του 22 το βιός μας όλο έγινε φωτιά κάηκε το σπίτι μας ερήμωσε, και εγώ έφυγα παιδάκι θα ήμουν νέος δηλαδή γύρω στα 20 έφυγα από διωγμένος να σωθώ από το γιαταγάνι...

η μάνα μου με έχωσε σε ένα πλοίο και έβλεπα τους καπνούς της Σμύρνης να μαυρίζουν τον ουρανό.. μετά τίποτα κλάμα τα μάτια μου κλαίγανε για μήνες για χρόνια ο κόσμος μεγάλος μακρύς ο πόνος και εγώ μικρό παιδί μετρούσα το μπόι μου με τον πόνο κι όλο έλεγα πως θα γυρίσω θα γυρίσω μία Πρωτοχρονιά μία γιορτή...

άξαφνα στον τόπο μου όταν θα μπορώ πια Όταν θα έχουν περάσει τα σύννεφα του πολέμου έβγαλα γένια μεγάλωσαν, τα μαλλιά μου φορούσα κουστούμι ωραία ρούχα ατσαλάκωτα είχα χρήματα οι γυναίκες με κυνηγούσαν αλλά εμένα ο τόπος μου ήταν εκεί με πρόσμενε... 

Για να γίνουν

         Για να γίνουν τα σκοτάδια...

Για να γενουν τα σκοτάδια φως, πολύς ιδρώτας στις αγορές σκλαβων, οι αλυσίδες οι μαυροτυρανικες να τεντωσουν τα κλουβιά να λυγίσουν απελευθερα, τα μάτια να ρέουν αίμα ανιλεο μαυρομαντιλουσων μαναδων, σε χώμα κατακόκκινο εκτελεσθεντων, οι πνοες θα σβήνουν ελεύθερα.... 

Η ΚΑΤΑΣΤΡΟΦΗ ΤΟΥ ΚΟΣΜΟΥ

 Το τέλος του κόσμου  ηταν γεγονός οι  ουρανοί  έγιναν κόκκινοι οι  προφήτες  έψελναν  και  έβγαζαν  λόγους  στους  δρόμους  η ανθρωπότητα  ειχε  το  στερνό  σπασμό  πριν  το  θάνατο  της.
Γύρναγα  στους  δρόμους  άσκοπα  ήμουν  ισως  χαιρέκακος  και  γελαγα  με  τον  τρόμο  των  ανθρώπων, την  λύπη  τους  που  έχαναν  την  μίζερη  άθλια  υποκριτική  ζωη  τους.
Ήμουν  ενας  κυνικός  αποτυχημένος,  μισάνθρωπος  μισούσα  την  ζωη τα  παιδιά  τις  έγκυες  ,τον  έρωτα  τον ήλιο,  την  θάλασσα, χρόνια  κλεισμένος  σε  ενα  υπόγειο, στα  σκοτάδια, ειχα  ξεχάσει  την   αγάπη  ναι  , ισως  γιατι  με  ειχε  πληγώσει  θανάσιμα  με  ενα  καυτό  ξίφος  στη  καρδια μου.
Ωστόσο  ο  κόσμος  θα  καταστρεφόταν  σε  λιγες  ώρες ,τέλος,λοιπόν  για  πάντα  η  σελήνη  ειχε  φύγει  απο  την τροχιά της  και  θα  έπεφτε  στη  γη ,οι  παπάδες  έδιναν άφεση αμαρτιών ,τα παιδιά  έκλαιγαν,  οι  γυναίκες  έσκιζαν  τα  ρούχα  τους, οι  πλούσιοι  έκαιγαν  τα  λεφτά  τους, οι  πόρνες  το  έκαναν  τζάμπα, και  η  σελήνη  διαρκώς  πλησίαζε ,έφτανε  η  στιγμή  μηδέν...
Ενα  Περιστέρι  στο  χαος  αυτο  πετούσε , στο  φτερούγισμα  του  άκουσα  οτι  έπρεπε  να  θυσιαστω  ,για  να  σωθεί  ο  κόσμος ,έπρεπε  να  πεσω απο  ψηλά, και  τοτε   η  σελήνη, θα  ερχοταν  στη  σωστη  της  θεση,  αστειο  ,γελασα  δυνατα,δεν  με  ενοιαζε  ο  κοσμος  ειπα, τιποτα  καλο  δεν  ειχα  δει, ας  καταστρεφόταν δεν  με  ενοιαζε  ειλικρινα  ξαναειπα  δεν  αγαπουσα  τιποτε,ημουν  ενας  κυνικος ,ας  πεθαιναν  ολοι γελαγα χαρουμενος,  αφτα  ελεγα μετα  δεν  ξερω  γιατι!!  ανεβηκα  σε  ενα  ουρανοξιστη  και  βουτηξα  στο  κενο....
Δεν   ξερω  αν  ο κόσμος  τελικα  σωθηκε,  αν  η  σεληνη  γυρισε  στην  αρχικη  της  τροχια, γιατι  πεθανα  στη  στιγμη  η  συγκρουση  ηταν  σφοδρη,  ελπιζω  ομως  τελικα  να  σωθηκε  ο  κοσμος,  και  αν  σωθηκε  μακαρι  να  εγινε  καλιτερος  και πιο  δικαιος...

Ισως    μεσα  σε  καθε  διαβρομενη  αθλια  υπαρξη  να  κρυβεται  βαθια  καπου  λιγη  αγαπη.....!!! 

O ΘΑΝΑΤΟΣ ΚΑΙ Η ΠΗΓΗ ΤΗΣ ΖΩΗΣ

Η μετουσίωση  και  η αλλαγή  της  δομής  της  υπόστασης  της  ενζωης  ίλης  ονομάζεται  θάνατος, η  κυτταρική  αλλαγή και  η αποδόμηση  της  σάρκας  που  εχει  ως  αποτέλεσμα  την αφαίρεση και  της  ψυχής και τη   μεταπήδησή  της  στο  απέραντο..
  Η φιλοσοφία  θανάτου  εστι  και  φιλοσοφία  ζωής,αντιφατικό  σχήμα  και  όμως  αληθινό  όποιος  φιλοσοφεί  τον  θάνατο ερμηνεύει  και  κατανοεί  την  ζωη  πιο  σωστά ,και  την  μόνη  αυτή  βεβαιότητα  της  φθαρτής  υπόστασης.
 Ο  άνθρωπος  οφείλει  να  φιλοσοφήσει  και  να  συμβιβαστεί  με  τον  φοβο  της  απώλειας  της  ζωής  ώστε  να  χαρεί  καλύτερα  το  δώρο  της  ύπαρξης,  το  φάρμακο  μπρος  στον  φυσικό  φόβο  του  θανάτου  είναι  η  υστεροφημία  ,  η  Ελπίδα  η  μεταφυσική η  ακόμα  η  συνέχεια  μέσω μιας  αλλης  ζωής(παιδιών)  αυτο  γίνετε  μεσώ  του  έρωτα  ο  όποιος  νικα  τη  φθορά  ,  ο  άνθρωπος  εχει μια  φυσική  ορμή  προς  ζωη  λενε  οι  ψυχολόγοι,  άλλα  και  μια  πολλές  φορές  ορμή  προς  καταστροφή προς  θάνατο.  Η  ορμη  αυτή είναι  δυνατή  σε  μερικούς  και  οδηγεί  σε  αυτοκτονία  μια  πράξη  που  ειναι  ύβρη, και  ασέβεια  προς  το  δώρο  της  ύπαρξης....
Τοσοι  και  τοσοι  φιλοσοφισαν στην  προβληματική  αυτή  ,αιώνιο ερώτημα  εκει  βασίστηκαν ,  θρησκείες,  προπαγανδιστές  λαών , πόλεμοι  με  δικαίωση  στην  αλλη  ζωή,στον  θάνατο  βασίστηκαν  μηδενιστες  δολοφόνοι,  για  τα  αποτρόπαια  έργα  τους  σκοτώνοντας  εντός  τους  καθε  ελπίδα  για  Θεό  και  αιωνία  ψυχή.
Το  ερεύνησαν  μεγάλα  πνεύματα  ο  Ντοστογιέφσκι,  ο  Σαίξπηρ  ,και  οι  αρχαίες  τραγωδίες  εκει  όλοι  οι  ήρωες  σβήνουν στο  τελος θυμίζοντας  μας  την  τραγικότητα  της  ζωής.

Ο  έρωτας  ειναι  ίσως  μια  απάντηση  ,οχι  τα  υλικά  αγαθά, και η  αποδοχή  του  γεγονότος αυτού,  έτσι  ώστε  να  λειτουργούμε  πιο  ηθικά, πιο  σοφά  και  με  περισσότερη  αγάπη....!!!!

ΤΟ ΑΣΤΡΟ ΤΩΝ ΧΡΙΣΤΟΥΓΕΝΝΩΝ ( ΕΒΡΟΣ ΣΥΝΟΡΑ )

Το  άστρο  των  Χριστουγέννων,  λένε πως  βγαίνει στον γιορτινό ουρανό  κάθε  80  χρόνια  ,το  βλέπουν  την  παραμονή  των  Χριστουγέννων  οι  αθώες  ψυχές,  τα  ζωα,  και  τα  μικρά  παιδιά,  καμία  φόρα  το  βλέπουν  και  οι  άπιστοι  και  κακοί  άνθρωποι  μήπως  και  αλλάξουν  την  σκοταδοδινη  του  εσώτερου  κόσμου  τους..
Το  αστρο των  Χριστουγέννων, κάνει  τοτε  μικρά  και  μεγάλα θαύματα  στον  κόσμο,πολλοί  σοφοί   μετρούν  τα  χρονια  και  προσμένουν   τα  μαγικά  Χριστούγεννα  οι  τροχιές  των  πλανητών  συγκλίνουν  ολες  και  γιορτάζουν    τη  γέννηση  του  Χρίστου.
Για  αυτό  ομως  το μικρο  παιδί  , τον Κερεμ  τα  Χριστούγεννα  δεν  ήρθαν  φέτος  γυρεύει  μάταια  ,στην  παγωνιά  του  δρόμου  τους  γονείς  του , μια  λεξη  τους  πηρε  μακριά  του  απέλαση  ,τους  πήγαν  πίσω,  στην  πατρίδα  και  έμεινε  μοναχός  ,περπατά  ήμερες  τώρα  δίχως  φαγητό  σε  αφιλόξενες  πολιτείες  , περπατά  πίσω  προς  τους  γονείς  ,προς  την  αγάπη,  τα πόδια  του  μάτωσαν ,κάποιος  γέρος  του  έδωσε να  φάει  και  τον  τράβηξε  σε  ενα  καταγώγιο  ειχε  σκοπούς   πονηρούς και  άθλιες  σκέψεις  ,έφυγε  γρήγορα  τρέχοντας  , οι  άνθρωποι  εχουν  καθρέπτη   τα  μάτια  τους.
Δούλεψε  σε  κατι  φανάρια  αλλα  τον  διώξανε  κατι  μεγαλύτερα  παιδιά,  ,μετα  σκαρφάλωσε  σε  ενα  φορτηγό, και  κρύφτηκε  στην  καρότσα  του  έκανε  κρύο  παραμονή  Χριστουγέννων   τα  τζάκια  κάπνιζαν , τα  παιδιά  γελούσαν  στην  θαλπωρή  των   σπιτιών  τους,  πήδηξε   κοντα   στα  σύνορα  ,έπρεπε  να  περάσει  ενα  ποτάμι  Έβρος  το  έλεγαν  παντού  φράχτες  χτιζόταν,  σύρματα,  νάρκες,  ο  κόσμος  ολος  ενα  στρατόπεδο , για  να   χωρίζονται  οι  άνθρωποι..
Έπρεπε  να  κολυμπήσει  για  να  βρει  τους  γονείς  του,  έκανε  κρύο  βούτηξε  στο  ποτάμι,  μουδιασε,  έβλεπε  την  όχθη  τη  θαλπωρή  τη  ζεστασιά ,ένιωσε  σε  λιγο  να  τον  τράβα  το  νερό,  να  πνίγεται  ,και  τότε  είδε  στον  ουρανό  ενα  φως  ενα  πελώριο  αστέρι  το  άστρο  των  Χριστουγέννων  που  βγαίνει  καθε  80  χρόνια.
Τον  ελουσε   με  το  φως  του,  τον  τύλιξε  μια  γλυκιά  ζέστη,  μια  δύναμη  τον  τράβηξε  στην  όχθη  και  ηταν  στεγνός  ,χορτάτος  και  γεμάτος  δύναμη  και  ζωή,  το  άστρο  του  έδειξε  το  δρόμο  όπως  τοτε  ειχε  κάνει  στους  μάγους,  βρήκε  τους  γονείς  του  και  πέρασαν  μαζι  τα πιο  όμορφα  Χριστούγεννα...
Η  αλήθεια  είναι  όμως  οτι  το  άστρο  των  Χριστουγέννων  δεν  βγαίνει  πια  ούτε  καθε  80  χρονιά  ισως  το  αφορίσαμε  με  της  πράξεις  μας  ποιος   ξέρει??  
Η  αλήθεια  ειναι  οτι  πολλά  παιδιά  ενος  κατωτέρου  θεου,  και  οικογένειες  εχουν  πνίγει  τα  τελευταία  χρόνια  στον  ποταμό  ΕΒΡΟ  ,χωρις  να  νοιαστει  κανένας  μας...
Η  αλήθεια  είναι  οτι  εκεί  στα  σύνορα  χτίζουν  ηλεκτροφόρους  φράχτες,  ενος  αυταρχικού  Κράτους  που  δολοφονεί  έμμεσα  φτωχά  αδύναμα  πλάσματα  που  αναζητούν  μια  ελπίδα....!!!!

Για  αυτο  ας  μην  αδιαφορούμε  το  άστρο  των  Χριστουγέννων  είμαστε    εμείς...

ΤΟ ΧΑΡΑΤΣΙ ΤΗΣ ΠΑΡΘΕΝΙΑΣ

Το  χαράτσι  αυτό  ήταν  κατι  πρωτάκουστο  σε  τούτη  τη   μικρή αποικία όπου οι  νόμοι  ειχαν  θεσμοθετη  ενα  στυγνό  δικτάτορα  ο  νομός  το  ονόμαζε  καθαρά  το χαράτσι  της  Παρθενίας  έπρεπε  να  καταβάλετε  μόλις  οι  κόρες  των  απλών  πολιτών  γινόταν  16  χρόνων,  θα  πηγαίναν  στο  παλάτι  και  εκεί  θα  έχαναν  την  παρθενία  τους  απο  τον  άρχοντα  του  θρόνου...
Οι  μάνες  έκλαιγαν  με  καυτά  δάκρυα  για  αυτή  την  ατίμωση,  οι  πατεράδες  ανίσχυροι  ακόνιζαν  σκουριασμένα  μαχαίρια τα  δειλινά  βάφανε  τον  ουρανό  με  πιο  κόκκινο  χρώμα ,  οι  έφηβοι εραστές δακριζαν  για τον  έρωτα  τους  που  θα  τον  τρυγούσανε  τα  χείλη  του  άσεμνου  δικτάτορα....
Θι  στρατοί  έμπαιναν  τις  νυχτιές  στα  σπίτια  και  έκλεβαν  τις  κόρες  απο  τα  παιδικά  κρεβάτια  ,για  τούτο  το  χαράτσι  της  Παρθενίας,  ηταν  μια  παράλογη  αποικία  οπου  κυριαρχούσαν  τα  άρρωστα  πάθη  του  δικτάτορα,  η  μικρη  αστρογενιτη  έγινε  χθες  16  ειχε  Ουρανία  ομορφιά  ,απόκοσμη  τοσο  που  μάγευε  ως  ta πουλιά  του  ουρανού.
Το  βραδύ  στρατιώτες  έσπασαν  την  πόρτα  του  φτωχικού  της  και  την  άρπαξαν ,θρήνος  στη  γειτονία  για  το  χαμο  της  αγνότητας  της  ,ήταν  και  ο  χαμος  της  ελπίδας.
Στο  σκοτεινό  παλάτι  η  Αστρογενιτη ειδε  τα μάτια  του  δικτάτορα  ηταν  λάγνα  μάτια  βιαστή, ανελέητου  μοχθηρού  υπανθρώπου,  δεν παραδόθηκε  η  λευτεριά  θέλει  αντίσταση  οπλα  της  ηταν  τα  βιβλία  τα  ποιήματα, η  αξιοπρέπεια  ,η  ανατροπή  ηταν  ενα  καθήκον  που  θα  έκανε  με  οποιο  τίμημα, δεν  πρέπει  ποτε  να  παραδινόμαστε  δίχως  μάχη  σε  καθε  ευτελή,μικρο,  δικτατορίσκο,  σε  κάθε  καιροσκοπο  της  ιστορίας. οι  μάχες  έχουν  πάντα  θύματα,  ο  κόσμος  αλλάζει  με  αίμα, ο  φόρος  του  έρωτα  και  η  εκμετάλλευση  του  αδύναμου  ειναι  η  μεγαλύτερη  χυδαιότητα   των ισχυρών...
Εκείνο  το  ιστορικό  βράδυ  πάλεψε  ενάντια  στον  δικτάτορα,  τα  σεντόνια  μάτωσαν  άλλα  οχι  με  το  αίμα  της,  αλλα  με  το  αίμα  απο  το  λαιμό  του  δικτάτορα  ,οι  μεγάλες  αλλαγές  έρχονται  πάντα  απο  τους  νεους...
Ετσι  έκλεισε  ο  κύκλος  απο  το  χαράτσι, αυτο  το  παράλογο,  αυτά  έγιναν  σε  μια  μακρινή  αποικία  σε  μια  άλλη  χώρα  ,η  μήπως  τελικά  αυτη  η  αποικία  δεν   ήταν  τοσο  μακριά  μας!!!!....

ΕΝΑ ΑΣΤΕΡΙ ΣΤΗ ΓΗ

Ένα  αστέρι  μικρο  τόσα δα  μικρο,  έπεσε  κάποια  νυχτιά  απο  τον  ουρανό  γλίστρησε  θαρρείς  απο  τα  σύννεφα και το  αχνό  φως  του  ελουσε  τα  παράξενα  ετούτου  του κόσμου..Το  αστέρι  δεν  ειχε  ιδέα  απο  τον  πλανήτη  γη, από  μακριά  φαινόταν  όμορφος  πάντα  απο  κοντά  όμως  ειχε  μια  θλίψη, που  το  τρόμαξε  και  το  έκανε  να  χλομιάζει  ,είδε  τους  ιθαγενείς  κάτοικους  αυτού  του  πλανήτη  να  παίζουν  ενα  παιχνίδι  που  το  έλεγαν  πόλεμο,  παλιά  με  κάτι  ραβδία  που  τα  έλεγαν  ντουφέκια,  σπαθιά, και τώρα  με  κατι  σωλήνες  που  τους  έλεγαν  πυρηνικούς  πυραύλους...
Είδε   ακόμα  μικρά  παιδιά  με  μεγάλα  μάτια,διογκωμένα  απο  ενα  παράξενο  συναίσθημα  που  το  ονόμαζαν πείνα !!!  δεν  κατάλαβε   τη  ήταν και  γιατί  τα  παιδιά  είχαν  φουσκωμένες  κοιλίες  ,αλώστε  ήταν  ενα  μικρο  ανόητο  αστεράκι  και δεν  καταλάβαινε  αυτόν τον  παράξενο  πλανήτη.Μέτα  ειδε  τους  ανθρώπους  να κάνουν  μια  πράξη που  την  ονόμαζαν  έρωτα  ,ηταν  σα  να  πονούσαν ,άλλαζαν  όμως  συνεχώς  πρόσωπα  και  σώματα  κάτι  σαν  κύκλος  ανταλλαγών ,περίεργα  πράγματα  σκεφτικέ  το  μακρινό  αστέρι  ,και  έριξε  το  χλωμό  του  φως  σε  υπόγεια  εκεί  ειδε  ανθρώπους  φαντάσματα  με  μια  σύριγγα  καρφωμένη  στα  χέρια  ,και  τριγύρω  να  προσπερνούν  αδιάφορα,  οι  υπόλοιποι  ίσως  η  ευτυχία  εδώ  είναι  θέμα  χημείας  και  τα  πάντα  να  ισορροπούν  με  μικρά  χημικά  χαπακια..!!
Μέτα  ειδε  καλοντυμένους  ναρκίσσους , να  κομπάζουν  για  αυτοκίνητα ,να  μαζεύουν  σε σεντούκια  ,κατι  ζωγραφιστά  χαρτιά  που  τα  ονόμαζαν  χρήματα,να  περιφέρουν  τις  θλιβερές  τους  ζωές  στην  εξέλιξη  της  κοινωνικής  ανόδου,να  θέλουν  τα  παιδιά  τους  να γίνουν  ο  ιδιος  άθλιος  καθρέπτης  τους... Είδε  κοιλαραδες  πολίτικους  απο  εξώστες,να  κηρύττουν  πολέμους  ελευθέριας  ,στατιστική  θανάτων ο  πόλεμος  στον  βωμό  του  κέρδους, και  ολα  αυτα  για  τον  κορεσμό  της  ίλης  της  σάρκας για  το  προαιώνιο  θέλγητρο  του  έρωτα  που  πουλιέται  και  αυτο στα  παζάρια  της   εξουσίας...!!!
Το  αστεράκι  που  έπεσε  τυχαία,  στον  πλανήτη  Γη  ,δεν  κατάλαβε  και  πολλά  απο  οσα  ειδε  παράξενος  κόσμος  ακατανόητος, ισως  δεν  άξιζε  να   τον  φωτίζει,  ίσως  το  φως  ενός  μικρού  αστεριού  είναι  πολύ  λίγο  για  ενα τόσο  σκοτεινό  κόσμο..
Κοίταξε  ψηλά  στον  ουρανό,το  σπίτι  του  ετούτη  η  γη δεν  αξίζει   φως  ειπε  μονολογοντας,υψώθηκε   λαμπύρισε  στον  ουρανό  και  έφυγε  μακριά  απο  την  γη.

Κοιτάζω  πάντα  προς  τον  ουρανό  και  ελπίζω οτι  το  αστεράκι  ίσως  ξανάρθει  να  φωτίσει  λίγο  τον  κόσμο  μας  ,πρέπει  πρώτα  όμως  να  να  προσπαθήσουμε   και  εμείς  να  γίνει  ο  κόσμος  λίγο  πιο  φωτεινός....!!!!!!

Ο ΚΛΕΦΤΗΣ ΤΩΝ ΚΑΡΔΙΩΝ

Πριν  πολλά  χρόνια  σε  μια πολιτεία ,ζούσε  ενας  κλέφτης  ηταν  ενας  όμορφος  νέος  που  δεν  ηταν  ενας  κοινός  κλέφτης  ,δεν  αρπαζε  απο  τους  ανθρώπους  χρήματα  χρυσό  ,  η  λίρες  αυτό  που  έκλεβε  ήταν  παράξενο  και  πρωτάκουστο  δύσκολο  να  το  πιστέψει  κάνεις..  Έκλεβε  καρδιές  ,ανθρώπων  πολλοί  δε  το  πίστευαν  ήταν  όμως  αλήθεια έκλεβε  καρδιές  γιατι  αυτός  δεν  ειχε  δικιά  του  ,ηταν  ένας  άνθρωπος  δίχως  καρδία ,έλεγαν  οτι  ειχε  σκληρύνει  τόσο  απο  φόνους, κακές  πράξεις  που  ειχε  πετάξει  μακριά  απο  το  στήθος  του  ,άλλοι  έλεγαν  οτι  δεν  ειχε  αγαπηθεί  πότε  απο  κανένα  γι  αυτο  και  δεν  ειχε  καρδία...
Ποιος  ξέρει  ?  ο  Ιβάν  ετσι  έλεγαν  τον  κλέφτη  έπαιρνε  καρδιές  και  με  κάποιο  τρόπο  τις  έβαζε  να  χτυπούν  στο  στήθος  του  χτυπούσαν  στην αρχή  με  δύναμη,στη  συνέχεια  ομως  έσβηναν,  σταματούσαν  και  πέθαιναν,  τοτε  ο  Ιβάν  έψαχνε  άλλη  καρδία  αλλο  θύμα  να  του  δώσει  ψυχή  και  παλμό  στην  παγερή  του  ύπαρξη...!!!
Πήρε  την  καρδία  μιας  γυναίκας  ,με  τρία  παιδιά  και  την  σπατάλησε  γρήγορα  ,μετά  την καρδία  ενος  ιερέα  αυτήν  άντεξε   πιο πολύ ίσως  είχε  λίγο  απο  το  Θεό  μέσα  της, μετά  πήρε  την  καρδία  μιας  νιόπαντρης  κοπέλας  ,και  ο  άντρας  της  έπεσε  σε  ενα  γκρεμό  απο  τη  θλίψη  του, η  καρδία  της  κοπέλας  έσβησε  σαν  κερί  στο  αβυσσαλέο  σύμπαν.
Και  τέλος  το  πιο  φριχτό  απο  όλα  ήταν  οτι  πήρε  την  καρδία  ενος  μωρού  πίστευε  οτι  θα  άντεχε  πιο  πολύ  λόγο  της  αθωότητας  των  παιδιών,  μάταια ,όμως  οι  καρδιες  σβηναν ,σαν φεγγάρια  στη  θύελλα ,σαν  τριαντάφυλλα, στην αλμυρή  ξέρα!!!
Κάποτε  ομως  είδε  μια  πριγκίπισσα  μια  αληθινή  πριγκίπισσα  στο  μέγεθος  της  αγάπης  που  έκρυβε , ηταν  όμορφη  με  γαλάζια  μάτια  σαν  όλες  της  θάλασσες  της  γης,δεν  της  έκλεψε  την  καρδία  δεν  πρόλαβε  γιατι  η  πριγκίπισσα  του  τη  χάρισε  μόνη  της,  και  τοτε  μόλις  η  καρδία  της  μπήκε  στο  στήθος  του  ένιωσε  κάτι  πρωτόγνωρο  που  το  λένε  έρωτα ,μερικοί  λένε  πως  ο  Ιβάν  ο  κλέφτης  των  καρδιών  έλιωσε  αμέσως  απο  την  αγάπη,  κάποιοι  άλλοι  λένε  πως  γυρεύει  ακόμη  την  εξιλέωση κάνοντας καλές  πράξεις  στον  κόσμο, προσπαθεί  να  σβήσει  λίγο  απο  το  κακό  που  έκανε...!!!!

Η   πριγκίπισσα  άλλαξε  τα  πάντα  ,με  τη  δύναμη  της  αγάπης, το  μονό  που  χρειαζόταν  ο  Ιβαν  ήταν  να  αγαπηθεί  ,το  κακό  είναι  άγνοια  της  αγάπης  ,ο  άνθρωπος  το  κάνει  γιατι  δεν  γνωρίζει  το  όμορφο , η  φύση  του  ανθρώπου  είναι  καλή  χρειάζεται  άπλα  ενα κίνητρο  ,μια  καθοδήγηση,  λίγη  αγάπη  έτσι  ώστε  να  σταματήσει  να  κλέβει καρδιές....!!!!!!!

TO ΠΕΡΙΣΤΕΡΙ ΤΟΥ ΘΕΟΥ

Ηταν  ενα  μικρο λευκό  Περιστέρι ,τόσο  μικρο  που  χωρούσε  θαρρείς σε  μια  χούφτα  παιδιού, πετούσε  λεύτερο  σε  εναν  σκληρό  γκρίζο  κόσμο  ,ηταν  σαν  ολα  τα  άλλα  ,φαινομενικά  τα  μικρά  περιστέρια  ,όμως  αυτο  είχε  κάτι  που  το  ξεχώριζε  κάτι  που  το  γνώριζαν  ίσως  μονό  οι  αγνοί  άνθρωποι..
Ηταν  το  Περιστέρι  του  θεου, πετούσε  μέρα  και  νύχτα  παντού  σε  ολο  τον  κόσμο  και  βοηθούσε  τους  φτωχούς  ανθρώπους τους  φώτιζε  το  μυαλο  τους ξαφνικά  , τους  έφερνε  τύχη  και  παρηγόρια  ήταν  το  δώρο  του  θεου  ,  στους  πονεμένους  όλης  της  γης..
Το  περιστέρι  βοηθούσε  κάθε  ήμερα  κάνοντας  το  καλο  ,έδωσε  ξανά  χαρά  και  όραση  σε  ενα  τυφλό  αγοράκι,  πέταξε  πάνω  απο  ενα  κήπο  και  άνθισαν  ολα  τα  λουλούδια  ,λύτρωσε  απο  τους  εκμεταλλευτές  του  ενα  κοριτσάκι  των  φαναριών  ,το  οδήγησε  σε  ενα  ίδρυμα οπoυ  το   αγάπησαν  αμέσως.!!
Μαλάκωσε  τις  καρδιές  απο  σκληρούς  γονείς ,που  θελαν  να  χωρίσουν  ενα  ερωτευμένο  ζευγάρι,έκανε   ενα  ανάπηρο  να  περπατήσει  ξανά  και  τώρα  έτρεχε  υμνώντας  τον  θεο, αποκαλύφθηκε  σε  ένα  γερο  τσιγκούνη  ,και  τον  δίδαξε  πως  να  είναι  γενναιόδωρος  ,έτσι  εκείνος  ξόδεψε  ολα  του  τα  χρήματα στους  φτωχούς,.
Το  Περιστέρι  του  θεου  πετούσε  πάνω  απο  τον  κόσμο  και  σκεφτόταν  οτι  έχει  πολύ  δουλεία,  ακόμη  να  κάνει ο  κόσμος  κρύβει  τόσο  πόνο  και  τόση  λύπη  ,ώστε  χρειαζόταν  πολα  περιστέρια...  οι  άνθρωποι  ίσως  δε  γνωρίζουν  ποιο  είναι το  καλό  και  για  αυτο  έφτιαξαν  ενα  άσχημο  κόσμο,  ίσως  φταίει  και  ο  εγωισμός  τους  που  είναι  σαν  ψηλό  βουνό...
Κάποια  ήμερα  αρρώστησε  η  κόρη  του  βασιλιά  της  μαύρης  χώρας  ,μιας  χώρας  σκοτεινής  πέρα  απο  τα  βουνά  εκεί  που  σβήνει  ο  ήλιος, αρρώστησε  βαριά  απο  την  αρρώστια  της  σιωπής  που  λέγεται  θλίψη,  μαράζωνε  μέρα  τη  μέρα,  ο  βασιλιάς  έμαθε  για  το  περιστέρι  έψαξε  τρεις  φορές  ολο  τον  κόσμο  για  να  το  βρει  ,και  στο  τέλος  το  βρήκε  και  το  έφερε  στο  παλάτι  του.
Το  περιστέρι  πέταξε  πάνω  απο  το  κρεββάτι  της  κόρης  του  βασιλιά  και  αμέσως  αυτή  χαμογέλασε  ξανά  ,και  γύρισε  το χρώμα  της  ζωης  στο  πρόσωπο  της,  ο  βασιλιάς  χάρηκε  πολύ, φοβήθηκε  όμως  για  το  μέλλον, μην  αρρωστήσει  ξανά  η  κόρη  του  ετσι  διέταξε  να  κλείσουν  το  περιστέρι  του  θεου  σε  ενα  κλουβί  για  να  το  έχει  πάντα  ο  βασιλιάς  κοντα  του  ...!!!
Το  έκλεισαν    σε  ενα  κλουβί  απο  χρυσάφι,και  το  φιλούσανε  πολλοί  φρουροί,να  μη  φύγει,  εξω   στον  κόσμο  η  δυστυχία  μεγάλωνε  και  ο  ουρανός  ήταν  άδειος,  το  περιστέρι  του  θεου  δεν  άντεξε  για  πολύ  την  σκλαβιά  πέθανε  σε  λιγες  ήμερες  έσβησε  ήσυχα  και  πήγε  στα  χέρια  του  θεου  ,του  δημιουργού  του..
Η  κόρη  του  βασιλιά  ξαναρωστησε  βαριά  ,για  καιρό  με  την  αρρώστια  της  θλίψης,  ο  βασιλιάς  δοκίμασε  τα  πάντα  στον  κόσμο  ,γιατρούς,  βότανα,  μαγειες  ,τίποτε  στο  τέλος  κατάλαβε  το  λάθος  του,  όμως  αντι  να  παρακαλεσει  τον  θεο  για  συχώρεση  ήταν  τόσο  εγωιστής   ώστε  αυτοκτόνησε...!!!
Ο  θεος  δεν  ξαναστειλε  κανένα  περιστέρι  να  βοήθα  τους  ανθρώπους,  ίσως  ,δεν  μας  αξίζει  καμία  βοήθεια  ετσι,  που  ζούμε  μέσα  στον  εγωισμό,  στο  συμφέρον και στην  αχαριστια....!!
Κάποια  βράδια  ομως  που  κοιτώ  τον  ουρανό  και  βλέπω, μικρά  λευκά  περιστέρια  να  πετούν  αναρωτιέμαι  μήπως  ο  Θεός  μετάνιωσε..

Γι  αυτό  να  κοιτάτε  πάντα  ψηλά  εκεί  στον  ουρανό  ποιος  ξέρει  ίσως....!!!!!!!!!

ΗΡΩΑΣ Η ΛΙΠΟΤΑΚΤΗΣ ? ( Ο ΛΟΦΟΣ 13 )

Η  γραμμή ανάμεσα  σε  ,ενα  λιποτακτη και  σε  ενα  ήρωα είναι  πολύ  λεπτή,οι   ήρωες  γίνονται  σε  μια  στιγμή  προδότες στο μένος  του πόλεμου .!
Τώρα  που  άνεργος,τριγυρνώ  σε  αυτή  τη  πόλη   στιγματισμένος  με  τη  φριχτή  στάμπα  της  λιποταξίας ,τώρα  που  αδειάζω  ποτήρια  λησμονιάς  απο  αλκοόλ,  και  ολοι  με  κοιτούν  με  περιφρόνηση,τώρα  που  τα  παγκάκια  έγιναν  το  σπιτι  μου  ,γιατί  ποιος  θα  έδινε  δουλεία  σε  ενα  λιποτακτη  πόλεμου...
Τώρα  λοιπόν  μετά  απο  όλα  αυτά,κατάλαβα  πως  οι  βετεράνοι  πρέπει  να  πεθαίνουν  στη  μάχη,  οι  απλοί  στρατιώτες  πρέπει να  σβήνουν  εκει,και  οι  δειλοί  λοχαγοί να   ανταμείβονται  με  δάφνες...
Ηταν  βράδυ  κόκκινο  πιο  κοκκινο  και  απο  το  αίμα  του  φεγγαριού  οταν  έρχεται  θεομηνία αρχέγονη, ο  λοχαγός  μας  έδωσε  την  διαταγή  να  καταλάβουμε  τα  πολυβολεία  του  εχθρού  στο   ύψωμα 13 οι  σφαίρες  ενας  παράφωνος  ηχος  κλασικής  μουσικής  ενος  διεστραμενου  μουσικού,ορμήσαμε  στη  μάχη,κορμιά  γύρω  μου  έπεφταν  σαν  δέντρα,  εριχνα  στα  τυφλά  γύρω  μου  σκοτάδι  πυκνο  ,η  διμοιρία  μας  θεριζόταν  καθώς  ανεβαιναμε,εριχνα  και  άλλαζα  γεμιστήρες,πλησίαζα  στον  λόφο,και  τότε  είδα  οτι  ειχαμε  μείνει  εγω  και  ο  λοχαγός,οι  υπόλοιποι  ηταν  νεκροί  ο  πόλεμος σκοτώνει  με  ζήλο  σκεφτικά  συνέχισα  ηταν  η  διαστροφή  μου  πάντα  να  τελειώνω  οτι  ξεκινούσα..!
Γύρισα  να  δω  τον  λοχαγό  ,ήθελα  λίγο  θάρρος  καθώς  πλησίαζα,στον  λόφο ειδα  με  τρόμο  όμως  κατι  που  έκανε  την  καρδία  μου  να  παγώσει,κατι  που  ηταν  πιο  φριχτό  και  απο  τον  θάνατο  για  έναν  άντρα  για  εναν  στρατιώτη, είδα  τον  λοχαγό  να  πέτα  το  όπλο  στο  χώμα ,να  φεύγει τρέχοντας  η  φωνη  του  αντηχούσε  στα  αυτιά  μου <θέλω  να  ζήσω>!!!!  Ακόμα  αντηχεί  στο  μυαλό  μου,  εγω  μάλλον  δεν  ήθελα  να  ζήσω,  ετσι  και  αλλιώς  η  ζωη  είναι  άθλια!!  οταν  γκρεμίζονται  τα  πρότυπα  σου..
Όρμισα  με  λύσσα ,πέταξα  τρεις  χειροβομβίδες,  στα  πολυβολεία  έγιναν  δαιμονισμένες  εκρήξεις  ,άδειασα  γεμιστήρες  ημουν  στον  πυρετό  της  μάχης,  δε  θυμάμαι  νομίζω έβγαλα   την  ξιφολόγχη, άνοιξα κοιλίες  αίματα  παντού  δικα  μου  του  εχθρού  ολα  έχουν  το  ιδιο  χρώμα.. ποιο  το  νόημα  ?
Ήμουν  νεκρός  νόμισα, οχι  ομως  ξύπνησα  αιχμάλωτος  σε  μια  κρύα  φυλακή  του  εχθρού,ζούσα  ακόμα  ήμουν  τραυματίας,στο  χείλος  του  θανάτου,  οι  εχθροί  δε  με  σκότωσαν  αμέσως  ειχα  πολεμήσει  είπαν γενναία !!  θελαν  πληροφορίες  για  τις  θέσεις  μας   ημουν  πολύτιμος  με  βασάνιζαν  για  ήμερες  ευχόμουν  να ειχα  πεθάνει  ,η  να  ημουν  δειλός  και  να  ειχα  φύγει  σαν  τον  λοχαγό.!!
Το  σώμα  μου  ειχε  εξαντληθεί,  περνούσαν  οι  εβδομάδες  οι  μήνες  σε  ενα  άνυδρο  σκοτεινό  κελί ,πραγματοποίησαν  στο  σώμα  μου  νέες  και  παλιές  μεθόδους  βασανιστηρίων,  μου  καναν  εικονικές  εκτελέσεις, με  άσφαιρα  πυρά, και  μετα  γέλαγαν  και  με  χτυπούσαν,  δε  μαρτυρήσα  ποτε  τίποτα ,  δε  θα  γινόμουν  προδότης  της  πατρίδας  καλλίτερα  νεκρός...
Και  ενα  βραδυ, σκοτεινό  βραδύ  κατάφερα  να  δραπετεψω  έσκαβα  με  ενα  κουτάλι, για  εβδομάδες  μια  τρυπά  στον  τοίχο, παντα  ειχα  υπομονή και  τελείωνα  οτι  άρχιζα  ,σύρθηκα  εξω  πήδηξα  τα  ηλεκτροφόρα  σύρματα  καθώς  με  διαπερνούσε  το  ρεύμα  και  σχεδον αναίσθητος  και ζαλισμένος  άρχισα  να  τρέχω  προς τα  σύνορα  προς  τη  λευτεριά..
Κάπου  μακριά  ακουγόταν  σκυλιά,  με  καταδίωξαν  έτρεχα  ήθελα  να  ζήσω,  έτρεχα  στο  σκοτάδι  ειδα  απο  μακριά  το  πρώτο  δικο  μας  φυλάκιο  και   σήκωσα  το  λευκό  κουρέλι  της  μπλούζας  μου  ωστε  να  με  δουν...! 
Ημουν  ασφαλής  πια  ανάμεσα  στους  δικούς  μας,ετσι  νόμισα  ,με  πιασαν και  με  έδεσαν  με  έριξαν  σε  ενα  μαύρο  κελι  χειρότερο  απο  του  εχθρού,  δεν  πρόλαβα  να  πω  τίποτα !με  χτυπούσαν  ποιοι  οι  δικοί  μου?  Μέτα  έμαθα  με  είχαν  κηρύξει  εδω  και  μήνες  λιποταχτη  του  στρατεύματος,  με  έψαχνε  η  στρατονομία για  καιρό  ήμουν  ενας  δειλός  ενας  προδότης  είπαν  μου  αξιζε  η  φυλακή...!
Ο  λοχαγός  ειχε   καταθέσει  εναντίον  μου  οτι  εκείνο  το  μοιραίο  βράδυ  δειλιασα  πέταξα  τα  οπλα   μου  και  λιποτάχτησα,οι  ρόλοι  ειχαν  αντιστραφεί , ηταν  ενας  σίγουρος  τρόπος  να  με  βγάλει  απο  τη  μέση.
Τον  πίστεψαν  ολοι  στο  κάτω κάτω  ηταν  λοχαγός  με  γνωριμίες  και  υποσχόμενο  μέλλον,  απο  στρατιωτική  οικογένεια, ενω  εγω  ήμουν  απο  ενα  μακρινό  φτωχό  χωρίο  άσιμος  ,δε  με  πίστεψε  κάνεις ουτε  και  τώρα  με  πιστεύει...!!
 Ο  πόλεμος   τέλειωσε  δεν  εχει  σημασία  ποιος  κέρδισε !! ετσι  και  αλλιώς  κάνεις  δε  κερδίζει  στους  πολέμους  ολοι  μας  χάνουμε,οσο  για  μένα  δικαστικά  για  λιποταξία  και  προδοσία  κατα  της  πατρίδος  σε  καιρό  πόλεμου σε  15  χρόνια  φυλακή, ο  λοχαγός  ακολούθησε  μια  λαμπρή  στρατιωτική  καριέρα  και  σήμερα  ειναι  πια  ενας  αξιοσέβαστος  στρατηγός..
Τώρα  που  άνεργος ,γυρνώ  σε  αυτη  την  πόλη  μετα  απο  15 χρόνια  φυλακής, ακόμη  μερικοί  θυμούνται  εκείνο  τον πόλεμο  και  σαν  με  βλέπουν  κουνούν  το  κεφάλι  με  νόημα  και  ψιθυρίζουν  ο  λιποτάχτης..! τωρα  που  κυνικός  και  αδιάφορος  περιπλανιέμαι  σε  ενα  σαθρό  και  ψεύτικο  κόσμο ,με  κοιτούν  με  λύπηση  και  λένε  πως  υπήρξα  προδότης  και  δειλός  στον  πόλεμο...

Εγω  όμως  γνωρίζω,οτι  πολέμησα  μέχρι  το  τελος   εκει  στον λόφο 13 οτι  δεν λιποτάχτησα  ποτε,  λιποτάχτες  και  δειλοί  ειναι  όσοι  πιστεύουν  οτι  η  αλήθεια  ανήκει  στους  ισχυρούς  και  στους  βολεμένους..Δειλοί  είναι  όσοι  ακαπνοι  εκ  του  ασφαλούς  κρίνουν,  όσοι  δεν  βρέθηκαν  εκεί  αιμόφυρτοι,  στο  χείλος  του  θανάτου εκεί  στο  λόφο  13....!!!

ΓΕΝΕΘΛΙΑ ΣΤΟ ΒΙΕΤΝΑΜ ( Η ΧΕΙΡΟΒΟΜΒΙΔΑ )

Λένε πως  ο  χρόνος  ξεθωριάζει τα  παντα ,ανελέητος  σβήνει τις  αναμνήσεις  απο  τα  κύτταρα  του  μυαλού  λεν πως  οι  νευρώνες  του  εγκέφαλου  εξασθενούν τις  πρώτες μας  εμπειρίες  καλες  οι  κακές  , και  αυτο  που  μένει  είναι  ενα  νεφέλωμα  στην  άδεια  μας  καρδία.
Όμως  τωρα  που  κείτομαι  εδω  σε  τούτο  το  σχεδόν,νεκροκρέβατο  πολύ  γέρος  πια  και  ξεχασμένος  απο  όλους  σε  ενα  βρόμικο  και  παλιό  γηροκομείο  ,η  μνήμη  μου  επαναστατεί  οι  σκιες  μεγαλώνουν, και  γιγαντώνονται  σαν  δαίμονες   θυμούμαι  σαν  τώρα  εκείνα  τα γενέθλια στα 22  μου, τοτε  που  οι  πόλεμοι  ειχαν  ανοίξει  τα  κοφτερά  δόντια  τους και  καταπιναν  ψυχές  ,και  σάρκες.
Ξέρω  ο  κόσμος  τωρα  άλλαξε  ,οι  ουρανοξύστες  γλύφουν  τον  ουρανό  οι  πύραυλοι  κάνουν βόλτες  πανω  απο  τα  κεφάλια  μας , οι  άχρηστοι  γέροι  σβήνουν  στα  γηροκομεία  λησμονημένοι,  με τα  παράσημα  τους  σκουριασμένα  μέταλλα, όμως  η  ζούγκλα  είναι  ακόμη  εκει,η  βλάστηση  ακόμη  πνίγει  τον  ουρανό, λοιπόν  ήμουν  και  εγω  εκεί  ,κληρωτός  στα  22  το  χαρτί  της  επιστράτευσης  ειχε  έρθει  ,απρόσμενα  ημουν  εκει  για  εναν  αριθμό, ήμουν  ο  τελευταίος  στην  λίστα  για  τους  νέους  ήρωες..!!!
Λοιπόν  ήμουν  εκει  θυμούμαι  σαν  τώρα  τα  ελικόπτερα  να  πετούν  σαν  τρέλες  δηλητηριώδης  μέλισσες,  να  πετούν  βόμβες  εμπρηστικές,  στη  ζούγκλα ,αφανιζοντας  αθώα  δέντρα,ηταν  η  πρώτη  μου  αποστολή  ,την  ήμερα  των  γενέθλιων  μου  ,ήμουν  ενα  παιδί ,δεν  ειχα   γνωρίσει  τον  έρωτα  και  τον  θάνατο ηταν  γραφτό  να  τα  νιώσω  και  τα δυο  την  ήμερα  των  γενέθλιων  μου...!!!
Σερνόμασταν  για  ώρες  βημα  ,βήμα  το  όπλο  μου  ειχε  κάνει  πληγή  στον  ώμο, θα  κάναμε  έφοδο  σε  ενα  χωριό  του  εχθρού  οι  κόκκινοι  επαναστάτες  κρυβόταν  εκει,ο  εχθρός  ειχε   χρώμα!! ήμασταν  οι  σωτήρες  του  κόσμου  οι  νεοι  σταυροφόροι  έλεγε  ο  λοχαγός.  Μπήκαμε  νύχτα  στο  χωριό,ακριβώς   την  ωρα  που  ξεκινούσαν  τα  γενέθλια  μου,  οι  σφαίρες  ηταν  σα  πυροτεχνήματα  οι  ναπάλμ, σα  κεράκια  τούρτας  έκαιγαν  τις  παράγκες  ,ηταν  σα  πάρτι  γενέθλιων  κίτρινοι  άνθρωποι  έτρεχαν  ,μεσα  στο  κόκκινο  αίμα  τους και  εγω  ενας  κλόουν ,που  ήθελα  να  γελάσω  και  να  κλάψω  μαζί.
Η μάχη  ηταν  οπός  λένε,  οι  κιτρινοφυλαδες  ηρωική,  με  πεισμαν  και  θάρρος  καταλάβαμε  το  χωριό !  μονο  που  στην  άκρη  του  χωριού  ,εκει  στα  βράχια  ήταν  το  στόμιο  μιας  σπηλιάς ,ο  λοχίας  Στιβ  πλησίασε  με  κομπασμό,  πίσω  του  εγω κοίταζα  γύρω  μου  καμένα  σώματα.
Ο  λοχίας  Στιβ  ειπε  οτι  μέσα  εκεί  κρυβόταν  ο  εχθρός,  μισοεκλεισε  τα  σκοτεινά  ματια   του  στο   στόμιο  της  σπηλιάς  έβγαλε  μια  χειροβομβίδα, και  με  υπεροπτική  δύναμη   την  πέταξε   στο   βαθος  της  σπηλιάς, το  μονό  που  είδα  ηταν τα  μάτια  ενος  γέρου  βιετναμέζου,να  έρχεται  κλαίγοντας  και  χειρονομοντας  να  λέει  στη  γλώσσα  του  < ΝΙΤΣΙΓΙΟΥΜΠΙ>  που  σήμαινε  γυναικόπαιδα,το  κατάλαβα  απο  τις  κραυγές  και  τα  κλάματα  του,  πετάχτηκα  ,ηταν  τα  γενέθλια  μου  σήμερα, γινόμουν  22  δεν  θα  άφηνα  να  χαθούν  αθώες  ζωές  ,έκανα  βουτιά  μεσα   στην  σπήλια  δίχως  να  σκεφτώ,σκοτάδι  παντού  αντίστροφος  χρόνος  να  μετρα  τον  θάνατο  ήξερα  ειχα  3  δευτερόλεπτα, σκοτάδι  ,γενέθλια,  δυο  μάτια  ενα  όμορφο  πρόσωπο  ,και  μια  χειροβομβίδα  την  βρήκα  απο  ένστικτο  και  την  πέταξα  εξω  με  δύναμη.....
Ακουστικέ  ενα  μπαμ,  τραυματίστηκαν  δυο  δικοί  μας  ελαφρά  στα  ποδια  ,γενέθλια  λοιπον  στο Βιετνάμ,  ηταν  το  δώρο  μου  και  ήμουν  χαρούμενος  ειχαν  σωθεί  50  γυναικόπαιδα  που  κρυβόταν  στη  σπήλια, ο  λοχίας  Στιβ  με  αλους  4  με  χτυπούσαν  για  μίση  ώρα  είπαν  οτι  θα  περνούσα  γι  αυτο  στρατοδικείο ,ήξερα  οτι  ήταν  μονο  λόγια  οι  αιχμάλωτοι  είχαν  δικαιώματα  ,μετα  με  άφησαν  ο  λοχίας  απείλησε  οτι  θα  με  στείλει  σε  αποστολή  αυτοκτονίας...αλλα  δε  με  πείραζε !
Το  βράδυ  το  χωριό  ειχε  ησυχάσει  πλανιόταν  μια  απόκοσμη  ηρεμία  ,τα  γυναικόπαιδα  ειχαν  γυρίσει   στις  καμένες  παράγκες,  ημουν  σκοπιά  και  σκεφτόμουν  τη  χειροβομβίδα,  τα  ματια  της  κοπέλας  που  ειδα  στη  σπήλια, και  τα  τρία  δευτερόλεπτα  της  ζωης  και  του  θανάτου.
Και  τοτε  ανάμεσα  απο  τα  δέντρα  είδα  αυτά  τα μάτια  της  σπηλιάς,  με  πλησίασαν  ηταν  μια  κοπέλα  εξωτική με  ματια  διαμάντια  και  μαλλιά, καταρράκτες, με  στήθη  βουνά,  και  χαμόγελο  λευκό  σα  χιόνι!!!  με  κοίταξε  και  είπε <χιντελιρισι>  κατι  σαν  ευχαριστώ  πέταξε   το  ρούχο  της  ενω  μου  λεγε  <τσιν  για  σα  χου >  και  εγω  της  είπα  δειλά  οτι  δεν  θέλω  να  μου  δοθεί  απο  υποχρέωση  !!  οτι  δεν  γνώριζα  απο  έρωτα.
Τα  ματια  της  με  κοίταξαν,  βαθιά  ως  τα  μύχια   της  ψυχής  μου,  με  έγδυσε  γρήγορα,  και  μου  ειπε, < σον σιν   σε  λαχ >  δεν  κατάλαβα  τη  σημαίνει ,υστέρα  ολα  έσβησαν  τα  άστρα,  η  ζούγκλα  , ο  πόλεμος η  χειροβομβίδα  , ηταν  ακόμη  τα  γενέθλια  μου  των  22  δεν  θα  ξανάρθουν, εκείνα  τα  γενέθλια  που έμαθα  τον  έρωτα  που  ειδα  τον  θάνατο  καταπρόσωπο  σε  μια  σπήλια  σε  μια  ζούγκλα  κάπου  στο  Βιετνάμ.!!!!!
Λένε  πως πριν  σβηστής,  θυμάσαι  με  καθε  λεπτομέρεια  της  πιο  δυνατές  στιγμές  της  ζωής  σου,  σε  τούτο  το  λευκό  γηροκομείο  ατενίζω  τον  λευκό  τοίχο  με  τα  παράσημα,  άχρηστα  αντικείμενα, ενος  άσκοπου  πόλεμου. θωρώ  πως  φτάνει  το  τέλος  ετσι  καθαρά  που  τα  θυμήθηκα  ολα  ,πως  κανείς  δεν  ενδιαφέρεται  πια  για  ενα  γερο  βετεράνο  και  τις  ιστορίες  του  ετσι  το  καλύτερο  που  έχω  να  κάνω  είναι  να  σβήσω μαζί  με  την  ανάμνηση  των εικοστών  δευτέρων   γενέθλιων  μου.....!!!!!

                              ΑΡΓΥΡΗΣ.   ΤΕΛΟΣ.